ایسکمی

ایسکِمی ( به انگلیسی: Ischemia ) اصطلاحی پزشکی به معنی ایست خون [ ۱] است که به کم رسیدن خون، به اندام یا ناحیه ای از بدن گفته می شود.
ایسکمی به صورت حاد باعث کمبود اکسیژن و به صورت مزمن باعث کمبود مواد مغذی به بخش هایی هدف می شود و این امر باعث آسیب به بافت ها یا سوءکارکرد اندام می گردد. بر حسب اندام هدف ممکن است باعث مرگ بر اثر سکته قلبی یا کبودی پا شود.
از عوامل پدیدآورنده ایسکمی می توان موارد زیر را نام برد:
• آترواسکلروز ( تصلب شرایین )
• لخته شدن خون
• انقباض عروق
• اختلالات مادرزادی قلبی
• آمبولیسم
• تروما به سر
• فشار پایین خون Hypotension
• بیماری سلول داسی شکل
• خفگی
• تاکی کاردی ( ضربان زیاد )
• کمبود گلوکز خون
• برخی از تومورها
• یخ زدگی
• سرمازدگی
از مهم ترین انواع ایسکمی می توان ایسکمی مغزی، ایسکمی قلبی، ایسکمی روده، ایسکمی پوستی و روده بندی و ایسکمی کلیه را نام برد.

ایسکِمی (ischaemia)
کاهش انتقال خون به هر یک از قسمت های بدن. بیماری ایسکِمیک قلب ناشی از کاهش جریان خون عروق اکلیلی قلب، به علت تصلّب شراییناست. این بیماری شایع ترین علت مرگ در کشورهای غربی است. سالانه حدود یک میلیون نفر در امریکا و ۱۶۰هزار نفر در انگلستان به علت این بیماری می میرند (← بیماری سرخ رگ های اکلیلی). علایم اولیۀ بیماری عبارت اند از درد قفسۀ صدری (آنژین)یا تپش قلب. در بعضی موارد اولین علامت این بیماری حملۀ قلبیاست.