ایالت های ساحلی اقیانوس اطلس آمریکا ( به انگلیسی: US Mid - Atlantic states ) منطقه ای در آمریکا است که بین نیو انگلند و جنوب ایالات متحده واقع شده است. تعریف دقیق آن بسته به منبع متفاوت است ولی این منطقه اغلب شامل ایالت نیویورک، نیوجرسی، پنسیلوانیا، دلاور, مریلند، واشینگتن، دی. سی. , ویرجینیا، و ویرجینیای غربی می شود. هنگام بحث بر سر اقلیم، کنتیکت ( مخصوصاً جنوب آن ) اغلب شامل این ایالات در نظر گرفته می شود. ایالات میانه اطلس در توسعهٔ فرهنگ، بازرگانی، تجارت و صنعت آمریکا نقش مهمی داشته اند. [ ۱]
اگر نیوانگلند مرکز دانشمندان و تهیه کننده سرمایه برای هزینه های شکوفایی آمریکا در دوران انقلاب صنعتی بود، ایالات کنار اقیانوس اطلس مرکز صنایع سنگین و کارگری بودند. بزرگ ترین ایالات این ناحیه، نیویورک و پنسیلوانیا، تبدیل به مراکز کارخانه های صنایع سنگین مانند آهن، شیشه و فولاد شدند.
مهاجران این منطقه از تنوع و گستردگی بیشتری نسبت به مهاجران نیوانگلند برخوردار بودند. مهاجران هلندی در مناطق پایین دست رودخانه هودسن – مکانی که امروزه به نام نیویورک می شناسیم –مستقر شدند. سوئدی ها به ایالت دلاویر رفتند و کاتولیکهای انگلیسی، مریلند را بنیان گذاشتند. یک عده از پروتستانهای انگلیسی به نام فرقه کوایکرها نیز، در پنسیلوانیا مستقر شدند. در آن زمان کلیه این مناطق تحت حکومت انگلستان بود، اما بسیاری از مهاجران از نقاط گوناگون به این ایالت ها می آمدند و با مهاجرت تعداد زیادی آلمانی به این مناطق، یک جامعه آلمانی نیز در آن جا به وجود آمد.
مهاجران اولیه این ایالات، عموماً کشاورز یا تاجر بودند و این منطقه حکم یک پل ارتباطی بین شمال و جنوب آمریکا را داشت. فیلادلفیا که بین نیوانگلند و ایالات جنوبی قرار دارد، مرکز تشکیل کنگره قاره ای آمریکا بود؛ مجمع نمایندگان ۱۳ایالت آمریکا که جرقه استقلال آمریکا را زدند. هم چنین اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا در سال ۱۷۷۶ و قانون اساسی ایالات متحده آمریکا در سال ۱۷۸۷ نیز در شهر فیلادلفیا شکل گرفتند. نیویورک و فیلادلفیا، ۲ پایتخت اولیه آمریکا بودند.
ایالات ساحلی اقیانوس اطلس دارای اهمیت تاریخی و سیاسی بسیار زیادی می باشند. مدرسه نظامی وست پوینت در نیویورک و مؤسسه آموزشی علوم دریایی در آناپولیس مریلند، نشان دهنده اهمیت این ایالات می باشند. هم چنین جزیره الیس در نیویورک، برای هزاران مهاجر در اوایل قرن بیستم، دروازه ورود به آمریکا شناخته می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاگر نیوانگلند مرکز دانشمندان و تهیه کننده سرمایه برای هزینه های شکوفایی آمریکا در دوران انقلاب صنعتی بود، ایالات کنار اقیانوس اطلس مرکز صنایع سنگین و کارگری بودند. بزرگ ترین ایالات این ناحیه، نیویورک و پنسیلوانیا، تبدیل به مراکز کارخانه های صنایع سنگین مانند آهن، شیشه و فولاد شدند.
مهاجران این منطقه از تنوع و گستردگی بیشتری نسبت به مهاجران نیوانگلند برخوردار بودند. مهاجران هلندی در مناطق پایین دست رودخانه هودسن – مکانی که امروزه به نام نیویورک می شناسیم –مستقر شدند. سوئدی ها به ایالت دلاویر رفتند و کاتولیکهای انگلیسی، مریلند را بنیان گذاشتند. یک عده از پروتستانهای انگلیسی به نام فرقه کوایکرها نیز، در پنسیلوانیا مستقر شدند. در آن زمان کلیه این مناطق تحت حکومت انگلستان بود، اما بسیاری از مهاجران از نقاط گوناگون به این ایالت ها می آمدند و با مهاجرت تعداد زیادی آلمانی به این مناطق، یک جامعه آلمانی نیز در آن جا به وجود آمد.
مهاجران اولیه این ایالات، عموماً کشاورز یا تاجر بودند و این منطقه حکم یک پل ارتباطی بین شمال و جنوب آمریکا را داشت. فیلادلفیا که بین نیوانگلند و ایالات جنوبی قرار دارد، مرکز تشکیل کنگره قاره ای آمریکا بود؛ مجمع نمایندگان ۱۳ایالت آمریکا که جرقه استقلال آمریکا را زدند. هم چنین اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا در سال ۱۷۷۶ و قانون اساسی ایالات متحده آمریکا در سال ۱۷۸۷ نیز در شهر فیلادلفیا شکل گرفتند. نیویورک و فیلادلفیا، ۲ پایتخت اولیه آمریکا بودند.
ایالات ساحلی اقیانوس اطلس دارای اهمیت تاریخی و سیاسی بسیار زیادی می باشند. مدرسه نظامی وست پوینت در نیویورک و مؤسسه آموزشی علوم دریایی در آناپولیس مریلند، نشان دهنده اهمیت این ایالات می باشند. هم چنین جزیره الیس در نیویورک، برای هزاران مهاجر در اوایل قرن بیستم، دروازه ورود به آمریکا شناخته می شد.
