یک ایالت امپراتوری یا دولت امپراتوری ( لاتین: Status Imperii: Status Imperii; آلمانی: Reichsstand: Reichsstand، جمع: Reichsstände' ) بخشی از امپراتوری مقدس روم با نمایندگی و حق رأی در انجمن امپراتوری ( Reichstag ) بود. حاکمان این املاک می توانستند از حقوق و امتیازات قابل توجهی استفاده کنند و فوری[ ۱] بودند، به این معنی که تنها قدرت بالاتر از آنها امپراتور مقدس روم بود؛ بنابراین آنها توانستند با میزان قابل توجهی از خودمختاری بر سرزمین های خود حکومت کنند.
سیستم ایالت های امپراتوری جایگزین تقسیم منظم تر آلمان به دوک نشین های در اوایل قرون وسطی شد. دوک نشین های قدیمی کارولنژی به عنوان بخش های اصلی آلمان تحت سلسله سالیان حفظ شدند، اما در اوایل دوره قرون وسطی تحت حکومت دودمان اشتاوفر به طور فزاینده ای منسوخ شدند و سرانجام در سال ۱۱۸۰ توسط فریدریش یکم، مشهور به فردریک بارباروسا به نفع تقسیم های ارضی بیشتر لغو شدند. از سال ۱۴۸۹، ایالات امپراتوری در چینش ارائه شده در انجمن امپراتوری به سه قسمت تقسیم شد، کالج شاهزادگان انتخابگر ( Kurfürstenkollegium/den Kurfürstenrat ) ، کالج شاهزادگان امپراتوری ( Reichsfürstenrat ) و کالج شهرهای امپراتوری. کنت ها و نجیب زادگان علیرغم موقعیت بلافصلشان مستقیماً در رژیم حضور نداشتند، اما هر کدام با یک رأی در «نیمکت» ( Grafenbänke ) دسته بندی شدند. شوالیه های امپراتوری موقعیت فوری داشتند، اما در انجمن امپراتوری نماینده نداشتند.
ایالات امپراتوری می تواند مذهبی یا سکولار باشد. املاک کلیسایی توسط:
• سه شاهزاده انتخابگر روحانی: اسقف اعظم کلن، ماینتس و تریر.
• شاهزاده - اسقف اعظم و شاهزاده - اسقف و همچنین شاهزاده - صومعه ها و شاهزادگان پروست امپراتوری.
• پیشوایان امپراتوری، پیشوایان صومعه های امپراتوری و کشیشان ناظم.
• استادان بزرگ فرقه های رهبانی مانند شوالیه های تتونیک یا شوالیه های مهمان نواز.
ایالات سکولار، مهمترین آنها:
• چهار شاهزاده انتخابگر پفالتس، زاکسن، براندنبورگ و بوهم، بعدها نیز بایرن ( جایگزین پفالتس ) و هانوفر.
• شاهزادگان امپراتوری از جمله دوک های بزرگ، دوک ها، کنت های پفالتس، مارگراف ها و لندگراف.
• کنت های امپراتوری، بارون ها و پیشوایان.
• شهرهای آزاد و شهرهای امپراتوری.
تا سال ۱۵۸۲، آرای شهرهای آزاد و شهرهای امپراتوری فقط مشورتی بود. هیچ یک از فرمانروایان پایین تر از امپراتور روم مقدس، به استثنای پادشاهان بوهم، به عنوان پادشاه در رده بندی قرار نگرفتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم ایالت های امپراتوری جایگزین تقسیم منظم تر آلمان به دوک نشین های در اوایل قرون وسطی شد. دوک نشین های قدیمی کارولنژی به عنوان بخش های اصلی آلمان تحت سلسله سالیان حفظ شدند، اما در اوایل دوره قرون وسطی تحت حکومت دودمان اشتاوفر به طور فزاینده ای منسوخ شدند و سرانجام در سال ۱۱۸۰ توسط فریدریش یکم، مشهور به فردریک بارباروسا به نفع تقسیم های ارضی بیشتر لغو شدند. از سال ۱۴۸۹، ایالات امپراتوری در چینش ارائه شده در انجمن امپراتوری به سه قسمت تقسیم شد، کالج شاهزادگان انتخابگر ( Kurfürstenkollegium/den Kurfürstenrat ) ، کالج شاهزادگان امپراتوری ( Reichsfürstenrat ) و کالج شهرهای امپراتوری. کنت ها و نجیب زادگان علیرغم موقعیت بلافصلشان مستقیماً در رژیم حضور نداشتند، اما هر کدام با یک رأی در «نیمکت» ( Grafenbänke ) دسته بندی شدند. شوالیه های امپراتوری موقعیت فوری داشتند، اما در انجمن امپراتوری نماینده نداشتند.
ایالات امپراتوری می تواند مذهبی یا سکولار باشد. املاک کلیسایی توسط:
• سه شاهزاده انتخابگر روحانی: اسقف اعظم کلن، ماینتس و تریر.
• شاهزاده - اسقف اعظم و شاهزاده - اسقف و همچنین شاهزاده - صومعه ها و شاهزادگان پروست امپراتوری.
• پیشوایان امپراتوری، پیشوایان صومعه های امپراتوری و کشیشان ناظم.
• استادان بزرگ فرقه های رهبانی مانند شوالیه های تتونیک یا شوالیه های مهمان نواز.
ایالات سکولار، مهمترین آنها:
• چهار شاهزاده انتخابگر پفالتس، زاکسن، براندنبورگ و بوهم، بعدها نیز بایرن ( جایگزین پفالتس ) و هانوفر.
• شاهزادگان امپراتوری از جمله دوک های بزرگ، دوک ها، کنت های پفالتس، مارگراف ها و لندگراف.
• کنت های امپراتوری، بارون ها و پیشوایان.
• شهرهای آزاد و شهرهای امپراتوری.
تا سال ۱۵۸۲، آرای شهرهای آزاد و شهرهای امپراتوری فقط مشورتی بود. هیچ یک از فرمانروایان پایین تر از امپراتور روم مقدس، به استثنای پادشاهان بوهم، به عنوان پادشاه در رده بندی قرار نگرفتند.
wiki: ایالات امپراتوری