[ویکی فقه] اگزیستانسیالیسم به معنای «اصالت وجود» یا «تقدم وجود بر ماهیت» است؛ و به کسانی که بر تقدم وجود بر ماهیت معتقدند، اگزیستانسیالیست می گویند.
فعل existo و existere در زبان لاتین به معنی «خروج از» ، «ظاهر شدن» و «برآمدن» است. این اصطلاح معمولا مترادف با «بودن و هستی» استعمال می شود؛ اما به اصطلاح فلسفه ی اصالت وجود ، فقط به موجودات آگاه از واقعیت خاص گفته می شود. به عبارت دیگر، اگزیستانسیالیسم به نحوه ی خاص هستی انسان اطلاق می شود. اگزیستانسیالیسم به معنای «اصالت وجود» یا «تقدم وجود بر ماهیت» است؛ و به کسانی که بر تقدم وجود بر ماهیت معتقدند، اگزیستانسیالیست می گویند.
گستره اگزیستانسیالیسم
این مکتب فلسفی از جنگ جهانی دوم به بعد در آلمان رواج یافت، سپس به فرانسه، ایتالیا و سایر نقاط جهان رسید و در محافل ادبی و مطبوعات تأثیر گذاشت ، این که فلسفه ی اگزیستانسیالیسم از چه تاریخی شروع شده، مورد اختلاف نظر محققان است؛ برخی آغاز آن را از اندیشه های «کی یرکه گور» می دانند، برخی هم معتقدند باید از «شیلینگ» آغاز کرد، برخی هم معتقدند که تا «کانت»،«پاسکال» و «سنت آگوستین» و حتی عهد عتیق می توان پیش رفت و رگه هایی از آراء این مکتب را در آنها سراغ گرفت. اما به طور رسمی فلسفه ی اگزیستانسیالیسم از اندیشه های مارتین هایدگر، کی یرکه گو، و کارل یاسپرس نشأت گرفت و توسط ژان پل سارتر، سیمون دوبوار و تا حدی آلبرکامو بیان ادبی یافت. اصالت وجودی ها در جست وجوی از وجود به این نتیجه می رسند که انسان به تنهایی در مرکز آفرینش و هستی است. این امر فیلسوف اصالت وجودی را به الحاد و انکار الهیات وا می دارد. به گمان سارتر خدایی نیست، بنابراین فرض نظام یا طرح آفرینش بیهوده است و هر انسانی باید در سراسر حیات خود فقط بر خویش متمرکز شود.
برخی از مهم ترین اصول فلسفه اگزیستانسیالیسم
← أ. وجود مقدم بر ماهیت
...
فعل existo و existere در زبان لاتین به معنی «خروج از» ، «ظاهر شدن» و «برآمدن» است. این اصطلاح معمولا مترادف با «بودن و هستی» استعمال می شود؛ اما به اصطلاح فلسفه ی اصالت وجود ، فقط به موجودات آگاه از واقعیت خاص گفته می شود. به عبارت دیگر، اگزیستانسیالیسم به نحوه ی خاص هستی انسان اطلاق می شود. اگزیستانسیالیسم به معنای «اصالت وجود» یا «تقدم وجود بر ماهیت» است؛ و به کسانی که بر تقدم وجود بر ماهیت معتقدند، اگزیستانسیالیست می گویند.
گستره اگزیستانسیالیسم
این مکتب فلسفی از جنگ جهانی دوم به بعد در آلمان رواج یافت، سپس به فرانسه، ایتالیا و سایر نقاط جهان رسید و در محافل ادبی و مطبوعات تأثیر گذاشت ، این که فلسفه ی اگزیستانسیالیسم از چه تاریخی شروع شده، مورد اختلاف نظر محققان است؛ برخی آغاز آن را از اندیشه های «کی یرکه گور» می دانند، برخی هم معتقدند باید از «شیلینگ» آغاز کرد، برخی هم معتقدند که تا «کانت»،«پاسکال» و «سنت آگوستین» و حتی عهد عتیق می توان پیش رفت و رگه هایی از آراء این مکتب را در آنها سراغ گرفت. اما به طور رسمی فلسفه ی اگزیستانسیالیسم از اندیشه های مارتین هایدگر، کی یرکه گو، و کارل یاسپرس نشأت گرفت و توسط ژان پل سارتر، سیمون دوبوار و تا حدی آلبرکامو بیان ادبی یافت. اصالت وجودی ها در جست وجوی از وجود به این نتیجه می رسند که انسان به تنهایی در مرکز آفرینش و هستی است. این امر فیلسوف اصالت وجودی را به الحاد و انکار الهیات وا می دارد. به گمان سارتر خدایی نیست، بنابراین فرض نظام یا طرح آفرینش بیهوده است و هر انسانی باید در سراسر حیات خود فقط بر خویش متمرکز شود.
برخی از مهم ترین اصول فلسفه اگزیستانسیالیسم
← أ. وجود مقدم بر ماهیت
...
wikifeqh: اگزیستانسیالیسم_ادبی