اکسپرسیونیسم المان

اکسپرسیونیسم آلمان. اکسپرسیونیسم آلمان ( به انگلیسی: German Expressionism ) جنبشی در سینمای آلمان بود که در سال های پس از جنگ جهانی اول، رشد و گسترش یافت. فیلمی که این جنبش را به راه انداخت مطب دکتر کالیگاری اثر کارگردان اتریشی رابرت وینه بود. [ ۱] اغراق در نمایش اشیاء، دقت به جزئیات صحنه، تأکید بر تقارن، تضاد و پرهیز از پرداختن به جزئیات واقعیت روایی از بارزترین ویژگی های فرمال این جنبش سینمایی است. زیگفرید کراکائر نظریه پرداز سینمایی در کتاب از کالیگاری تا هیتلر: تاریخ روانشناسانهٔ سینمای آلمان، در تحلیل محتوای سینمای آلمان، گرایش های اجتماعی و روانی حاکم بر آلمان در سال های بین جنگ جهانی اول تا جنگ جهانی دوم ( ۱۹۱۸–۱۹۳۳ ) را بررسی می کند و بر پایه اقبال عمومی به فیلم های پرفروش و تحلیل مضمون های این فیلم ها، اطلاعاتی از جامعه آلمانی قبل از هیتلر به دست می دهد و معتقد است می شد ظهور یک دیکتاتور را در آلمان پیش بینی کرد.
اصطلاح اکسپرسیونیسم ( به انگلیسی: Expressionism ) که در زبان های انگلیسی و فرانسه به کار می رود، اصلاً از اصطلاح آلمانی آن ( به آلمانی: Expressionismus ) ماخوذ گردیده، زیرا این مکتب در آلمان در ارتباط با هنر نقاشی ظاهر شده و سپس وارد مقولهٔ ادبیات و سینما گردیده است. [ ۲] تولد اکسپرسونیسم در نقاشی ( حدود سال ۱۹۰۵ ) در آلمان رخ داد و هواداران آن می کوشیدند از بازنمایی واقع گرایانهٔ واقعیت های خارجی خودداری کرده و به جای آن تصورات و ذهنیات شخصی خود را از جهان جلوه دهند. [ ۳] در نقاشی اکسپرسیونیسم با فعالیت های دو گروه بالید. گروه پل در سال ۱۹۰۶ تشکیل شد و اعضایش را ارنست لودویگ کیرشنر و اریش هکل تشکیل داده بودند. بعدها در سال ۱۹۱۱ گروه سوارکار آبی تأسیس شد؛ فرانتز مارک و واسیلی کاندینسکی از حامیان این گروه بودند. دیگر هنرمندان شهیر اکسپرسیونیستی اسکار کوکوشکا و لیونل فینینگر بودند. [ ۴]
صنعت سینمای آلمان در سال های جنگ و پس از جنگ جهانی اول به شدت رشد کرد. توسعهٔ صنعت سینمای آلمان در سال های جنگ معلول انزوایی بود که به خاطر ممنوعیت ورود بسیاری از فیلم های خارجی از سوی دولت از سال ۱۹۱۶ اعمال می شد. با وجود چنین رشدی باز اگر دولت آلمان بلافاصله بعد از جنگ ممنوعیت سال ۱۹۱۶ ورود فیلم های خارجی را لغو می کرد، سیل فیلم های خارجی و عمدتاً آمریکایی به بازار داخلی آلمان سرازیر می شد. اما دولت آلمان برخلاف دولت فرانسه، در این دوره از صنعت فیلمسازی حمایت کرد. ممنوعیت ورود فیلم های خارجی تا ۳۱ دسامبر ۱۹۲۰ ادامه یافت و این امر به تولید کنندگان فرصت داد پنج سال با کمترین رقابت خارجی در بازار داخلی آلمان به فعالیت خود ادامه دهند. [ ۴] اقتصاد آلمان بر اثر جنگ اول جهانی، به شدت آسیب دید و تورمی فزاینده زندگی اقتصادی مردم آلمان را درنوردید. اما صنایع بزرگ از این تورم در آلمان سود می بردند. نخست به این دلیل که مردم دلیلی برای پس انداز کردن پول خود نداشتند، چون ارزش آن به سرعت از دست می رفت. حقوق بگیران می خواستند پولشان را تا دیر نشده و هنوز چیزی در ازای آن می دهند خرج کنند و سینما یکی از کالاهایی بود که در دسترس همگان بود. علاوه بر این تورم مشوق صادرات بود و واردات را ترغیب نمی کرد و این امر در سطح بین المللی به سود شرکت های آلمانی بود. [ ۴]