اپتیک سازگار

اپتیک سازگار یا اپتیک تطبیقی ( AO ) ( به انگلیسی: Adaptive optics ) یک شگرد برای بهبود کارایی سیستم های نوری با کاهش اثر اعوجاج جبهه موج است. [ ۱] امروزه در ساخت بسیاری از تلسکوپهای بزرگ زمینی و کاربردهای تصویربرداری از آن استفاده می شود. به عبارتی، در شرایط آزمایشگاهی و تئوری ما به حذف عوامل مزاحم و اتلافی پرداخته و شرایط ایده آلی را برای حل مساله در نظر می گیریم؛ حال آنکه در اپتیک تطبیقی اثراتی نظیر آلودگی هوا، یکدست نبودن جنش عدسی ها، عدم بازتابندگی کامل آینه ها و عواملی از این دست، همگی در نتیجه نهایی که بسیار کاربردی نیز هست در نظر می گیریم.
اغتشاشات موجود در هوا و توربلانس های جوی که با سرعتهایی بسیار زیاد در مدت کوتاهی بر انتشار جبهه موج تأثیر می گذارند، همواره مشکل بزرگی برای رصدگران بوده است، زیرا باعث کاهش توان تفکیک می شود، اما همین پدیده که برای رصدگران چشم غیرمسلح ناخوشایند است، برای رصد با ابزارهایی مانند دوربین و تلسکوپ شدیدتر شده و تا حدودی به امری اجتناب ناپذیر بدل می شود؛ برای همین رصدخانه های مطرح زمینی جهان برای آنکه بتوانند تصاویر خوبی از آسمان تهیه کنند، مجبورند پول کلانی خرج کنند. یکی از مواردی که به شدت باعث بهبودی تصاویر آسمان می شود، فناوری اپتیک تطبیقی است. در این روش معمولاً لیزر بسیار نیرومندی ( تا حدودی شبیه نشانگر یا پوینتر ) به آسمان نشانه می رود. انتهای مسیر این لیزر در جو زمین به صورت یک ستاره دیده می شود. اختلالات جوی منجر به تغییرات ظریفی در شکل ستارهٔ مجازی شده و سیستم تنظیم فوکوس فوکوس تصاویر را تنظیم و تصحیح می کند.