اپبرمشه ( به سانسکریت: अपभ्रंश ، Apabhraṃśa ) نامی است که به مجموعه ای از گویش های زبان های هندوآریایی میانه گفته می شود. این گویش ها در دورهٔ گذار میان زبان های هندوآریایی باستان به میانه پدیدارگشتند و از سدهٔ ششم تا نزدیک به سدهٔ پانزدهم میلادی نیز رواج داشتند.
اپبرمشه نانمی سانسکریت است که از سوی شماری از متخصصان دستور زبان مانند پاتانجلی بر این مجموعهٔ زبانی نهاده شده و معنای زبان نادستوری را می رساند.
در دورهٔ مدرن، از فرگشت زبانی اپبرمشه زبان هایی مانند هندوستانی، گجراتی، بنگالی و . . . پدیدارگشتند. ولی چگونگی این تکامل هنوز تا حدی روشن نیست. به نظر می آید شاخهٔ شمالی زبان های هندوآریایی امروزی در سدهٔ یازدهم میلادی به وجود آمده باشد، در این زمان هنوز هم اپبرمشه متداول بوده است. نمونه های زبان اپبرمشه در نوشته های ادبی جین دیده می شود. این زبان تا زمان ظهور امیرخسرو دهلوی و کبیر در بخش هایی از هندوستان که هنوز زیر فرمان پادشاهان هندو بوده مورد استفاده قرارمی گرفته است. کالیداسا از کسانی است که برای نوشته هایش از اپیبرمشه سوده برده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاپبرمشه نانمی سانسکریت است که از سوی شماری از متخصصان دستور زبان مانند پاتانجلی بر این مجموعهٔ زبانی نهاده شده و معنای زبان نادستوری را می رساند.
در دورهٔ مدرن، از فرگشت زبانی اپبرمشه زبان هایی مانند هندوستانی، گجراتی، بنگالی و . . . پدیدارگشتند. ولی چگونگی این تکامل هنوز تا حدی روشن نیست. به نظر می آید شاخهٔ شمالی زبان های هندوآریایی امروزی در سدهٔ یازدهم میلادی به وجود آمده باشد، در این زمان هنوز هم اپبرمشه متداول بوده است. نمونه های زبان اپبرمشه در نوشته های ادبی جین دیده می شود. این زبان تا زمان ظهور امیرخسرو دهلوی و کبیر در بخش هایی از هندوستان که هنوز زیر فرمان پادشاهان هندو بوده مورد استفاده قرارمی گرفته است. کالیداسا از کسانی است که برای نوشته هایش از اپیبرمشه سوده برده است.
wiki: اپبرمشه