اونوره دومیه

اونوره دومیه ( به فرانسوی: Honoré Daumier ) ( ۲۶ فوریه ۱۸۰۸ - ۱۰ فوریه ۱۸۷۹ ) یک نقاش واقع گرای فرانسوی بود که علاوه بر نقاشی در زمینه های مجسمه سازی، چاپ و کاریکاتور نیز فعالیت داشت. بیشتر آثار وی اجتماعی یا سیاسی هستند. [ ۱] انوره دومیه یکی از کسانی بود که در ان زمان برای اولین بار در نمایشگاه ها حضور یافت. دومیه به عنوان یک کاریکاتوریست شهرت داشت اما به عنوان یک نقاش عملاً نا شناخته بود. حدود سال ۱۸۳۰ لیتوگراف های او در روزنامه های پاریسی به طور مرتب چاپ می شدند. ظهور جامعهٔ بورژوایی با سواد و بزرگ و فرایند چاپ و کاغذ ارزان باعث ایجاد روزنامه به شکل مدرن امروزی شد. کم کم، روزنامه ها با استفاده از لیتوگرافها و تصاویر گراوورها ی چوبی مصور شدند و این امر به محبوبیت آن ها افزود. دومیه بیشتر برای روزنامه های سوسیالیستی، کاریکاتور و شاریواری، کار می کرد که هر دو به طنز اجتماعی و سیاسی می پرداختند. برای دومیه که علاقهٔ شدیدی به انگیزه های اجتماعی داشت و زندگی اش را صرف نمایان کردن شرارت ها و بدی ها کرده بود، از فعالیت های سرکوب گرایانه و فساد و در دولت تا طمعکاری و خودسری تازه به دوران رسیده ها، این همکاری بسیار مناسبی بود. لیتوگراف های هوشمندانهٔ او به سرعت و با دقت حرفه ها، طبقات و گونه های اجتماعی را که در پاریس رو به رشد و تغییر ظهور می افتند، مستند می کرد که از بعضی جهات با توضیحات واقعی و طولانی رسانه های فیزیولوژی همتراز بودند. شخصیت پردازی او پیش بینی گونه های اجتماعی بود که بعدها در دهه های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ در آثار رئالیست ها و امپرسیونیست های شهری دیده شد. [ ۲]
چشمان تیز، لحن پر کنایه و تند و بیان کوتاه و واضح او را می توانیم در «خلاص کردن این یکی امن است!» به خوبی ببینیم. این تصویر در سال ۱۸۳۴ پس از شورش کارگران در پاریس که باعث مرگ تعداد زیادی از فقرا و شهروندان بیگناه شد، خلق شد. در این تصویر، کاریکاتورشاه لویی فیلیپ بسیار چاق و گلابی شکل باز نمایی شده است که بالای سر کارگری لاغر و زنجیر شده، نبض او را می گیرد پس از اینکه ضرباتی احساس نمی کند، اعلام می کند که او اکنون برای رفتن آماده است. بی شک دومیه قصد داشت به عنوان یک نقاش عالی تلقی شودو با این ذهنیت، او در نمایشگاه های ۱۸۴۹ و ۱۸۵۰–۱۸۵۱ نقاشی های زیادی را به نمایش گذاشت. هر چند، نادیده گرفته شد. در ادامهٔ عمرش برای خودش نقاشی کشید و فقط یک بار دیگر، یک سال پیش از مرگش در نمایشگاهی در یک گالری خصوصی حضور یافت؛ بنابراین نقاشی های او اصولاً ناشناخته بودند. به نظر می رسد که در دههٔ ۱۸۴۰، دومیه خودش نقاشی را آموخت. [ ۲]