اوند

تواند ریشه ی همه ی این واژگان را به ما بشناساند، زیرا مردمانی که با این زبان گویش داشته اند در نگهداری ریشه های آن نیز یا کوشیده اند و یا به گونه ای بومی در بن مایه های سخن و گفتمان روزمره ی آنها مانده است. خود آوند=خداوند به مانی وابسته به خود، خود ریشه، خودبسته، آفریننده، آفرینش، بن مایه، هستی و . . . ، این به این مانی است که آوند ریشه و بن است، پس ریزترین و شالوده ی ریشه را در برمی گیرد. هنور در میان لرها بسیار فامیلی که به وند پایانه دارد، دیده می شوند و بسیاری یا نمی خواهند ببینند و یا می بینند و خود را به ندیدن می زنند. همین بختیاروند به چه مانی است؟ بخت یار وند یا آوند، یانی ( یعنی ) رگ و ریشه ی بختیار، کسی که به آن بختیار پیوند، خویشی، دوستی و بالاتر از همه، نیاکان یکتایی داشته است. از سوی دیگر، خدا= به خود آی، به خود آمدن یا در خود جستجوکردن یانی اگر کسی خود را شناخت، آفریننده را نیز تا همان گستره ی خودشناسی، خواهد شناخت. پس خداوند، ریشه ی خداشناسی و بن مایه ی هستی است. جایی و چیزی که به آن پیوند دارد و به آن می رساند و آن آوند است. زیرا آوندها، ریشه های بسیار ریز یا مویی هستند که شمار فراوانشان ریشه ی بزرگتر و دیدنی را می سازد. همانگونه که پیان به مانی مردان و همانگونه که بزرگ مرد شمی با 1. 8 متر نگاره ی برنزی در میان همان کوهستان و دشت زیبا می زیسته و کهن نگاشت همان مردمان را فریاد می زند. آشکار است که به شمار و اندازه ای پیا ( مرد ) در آن سرزمین بوده که مرد ( پیای ) شمی تنها یکی از آنها بوده است. برخی نیز در تلاشند که وابستگی سرزمینی وی را به گونه ای در ژرفای سرگذشته ها گم کنند تا کمتر نامی از مردمان کنونی را در گمانه ها به یاد آورند. این همان خودباختگی و ناخودباوری بوده که تا کنون دانسته یا نادانسته تیشه بر ریشه و آوند آدمی گونه ی ایران و ایرانی زده است و هنوز هم برخی بر همان ساز گذشته ی خانمان برانداز می نوازند. اگر هم سخن راستین و درستینی بازگویی کنی، تو را به سوگیری و یا باد ناسزا می گیرند و این بیشتر نشان می دهد که آنها برگه ی گواهمند و خردپذیر دیگری برای گفتمان و بررسی گذشته ندارند. ما باید سرگذشت کهن و دیرین را بدرستی بازشناسیم تا از یک سوراخ چندین بار گزیده نشویم. راه یکی است و آن آگاهی راستین و راه راست است. آوند هم بن مایه ی ریشه و سرشت بوده است.