اوماجیروشی ( به ژاپنی: 馬印 ) ( به معنای لغوی نشان اسب ) پرچم های بزرگی بودند که در ژاپن دوران فئودال برای مشخص کردن دایمیو یا فرمانده عالی رتبه در جنگ بکار می رفت. در دوره سن گوکو بکارگیری آن زیاد شد. با اینکه بیشتر آنها پرچم های ساده بزرگ بودند اما در میان آنها اشیاء بزرگ سه بعدی همچون بادبادک ها، ناقوس، چتر و کلاه خود هم دیده می شد.
با اینکه آنها اشکال متفاوتی داشتند اما همگی در دو شاخه قرار می گرفتند. اوماجیروشی به معنی پرچم بزرگ و کوماجیروشی به معنی پرچم کوچک. دایمیوهای کوچکتر تنها یکی و آن هم کوماجیروشی را داشتند و دایمیوهای بزرگتر و پولدارتر هر دو را داشتند. در سال ۱۶۴۵، شوگون سالاری توکوگاوا به این پرچم ها سر و سامان داد و به دایمیوهای دارای درآمد بالای ۱۳۰۰ کوکو ( واحد پولی در ژاپن قدیم ) اجازه داشتن کوماجیروشی و به دایمیوهای دارای درآمد بالای ۶۰۰۰ کوکو اجازه داشتن اوماجیروشی را داد.
اوماجیرو در نبرد باعث دلگرمی نیروهای خودی و سازماندهی آنها و در عین حال جلب توجه جنگجویان دشمن می شد. حمل کردن اوماجیروشی را می توان خطرناک ترین وظیفه در جنگ دانست. گاهی اوماجیروشی با چرم به کمربند حمل کننده متصل می شد و انواع بزرگ آن نیز به پشت جنگجو متصل می شد. جنگجو دارای طناب هایی بود که در هنگام دویدن یا در باد هم می توانست اوماجیروشی را محکمی بگیرد.
در ۱۶۵۰، راهبی با نام کویان کتابی با نام اوماجیروشی نوشت و در آن فهرستی از نشان شناسی زمان خود را کنجاند. در این کتاب نشان بیشتر خانواده های سامورایی جنگ های دوره سن گوکو را می توان یافت. این کتاب هنوز هم وجود دارد و یکی از مهمترین منابع نشان شناسی ژاپن درباره آن دوران است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبا اینکه آنها اشکال متفاوتی داشتند اما همگی در دو شاخه قرار می گرفتند. اوماجیروشی به معنی پرچم بزرگ و کوماجیروشی به معنی پرچم کوچک. دایمیوهای کوچکتر تنها یکی و آن هم کوماجیروشی را داشتند و دایمیوهای بزرگتر و پولدارتر هر دو را داشتند. در سال ۱۶۴۵، شوگون سالاری توکوگاوا به این پرچم ها سر و سامان داد و به دایمیوهای دارای درآمد بالای ۱۳۰۰ کوکو ( واحد پولی در ژاپن قدیم ) اجازه داشتن کوماجیروشی و به دایمیوهای دارای درآمد بالای ۶۰۰۰ کوکو اجازه داشتن اوماجیروشی را داد.
اوماجیرو در نبرد باعث دلگرمی نیروهای خودی و سازماندهی آنها و در عین حال جلب توجه جنگجویان دشمن می شد. حمل کردن اوماجیروشی را می توان خطرناک ترین وظیفه در جنگ دانست. گاهی اوماجیروشی با چرم به کمربند حمل کننده متصل می شد و انواع بزرگ آن نیز به پشت جنگجو متصل می شد. جنگجو دارای طناب هایی بود که در هنگام دویدن یا در باد هم می توانست اوماجیروشی را محکمی بگیرد.
در ۱۶۵۰، راهبی با نام کویان کتابی با نام اوماجیروشی نوشت و در آن فهرستی از نشان شناسی زمان خود را کنجاند. در این کتاب نشان بیشتر خانواده های سامورایی جنگ های دوره سن گوکو را می توان یافت. این کتاب هنوز هم وجود دارد و یکی از مهمترین منابع نشان شناسی ژاپن درباره آن دوران است.
wiki: اوماجیروشی