اوشن گیت ( انگلیسی: OceanGate ) یک شرکت خصوصی آمریکایی مستقر در اورت، واشینگتن است که زیردریایی های خدمه ای را برای گردشگری، صنعت، تحقیق و اکتشاف فراهم می کند. این شرکت در سال ۲۰۰۹ توسط استاکتون راش و گیرمو سونلاین تأسیس شد. این شرکت یک کشتی شناور به نام Antipodes خریداری کرد و بعداً خودش دو فروند شناور با نام های Cyclops 1 و Titan ساخت. در سال ۲۰۲۱، OceanGate شروع به گرفتن گردشگران پولی در تایتان برای بازدید از لاشه کشتی تایتانیک کرد. از سال ۲۰۲۲، قیمت اعزام مسافر در اوشن گیت به کشتی غرق شده تایتانیک، ۲۵۰۰۰۰ دلار آمریکا برای هر نفر بود.
در ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳، تیتان در حین سفر به محل غرق شدن تایتانیک منفجر شد و هر پنج سرنشین کشتی از جمله استاکتون راش را کشت. یک عملیات جستجو و نجات بین المللی آغاز شد و در ۲۲ ژوئن ۲۰۲۳ لاشه زیردریایی در بستر دریا در حدود ۵۰۰ متری ( ۱۶۰۰ فوت ) از محل غرق شدن تایتانیک پیدا شد. این شرکت متعاقباً دفتر Everett خود را برای مدت نامحدودی تعطیل کرد.
استاکتون راش از کودکی به هوانوردی و سفرهای فضایی علاقه داشت و در ۱۸ سالگی گواهینامه خلبانی تجاری گرفت. در بزرگ سالی، علایق او به اکتشاف زیر دریا معطوف شد. راش با سرمایه گذاری ارثیه خود در شرکت های فناوری ثروت خود را به دست آورده بود و تصمیم به خرید یک زیردریایی گرفت. او متوجه شد که نمی تواند زیردریایی بخرد، زیرا کمتر از ۱۰۰ زیردریایی خصوصی در سراسر جهان وجود دارد. او در عوض در سال ۲۰۰۶ یک زیردریایی ساخت، یک Kittredge K - 350 که نام آن را Suds گذاشت. تجربه و تحقیقات راش او را به این باور رساند که یک فرصت تجاری برآورده نشده برای گسترش بازار اکتشاف اقیانوس خصوصی کشف کرده است. او معتقد بود که این صنعت توسط دو عامل اصلی متوقف شده است: شناورها که شهرت غیرقابل توجیهی به عنوان وسایل نقلیه خطرناک دارند، به دلیل استفاده از آن ها به عنوان کشتی برای غواصی صنعتی، و مقررات سفت و سخت دولتی که مانع از نوآوری در صنعت می شود. راش در سال ۲۰۱۹ این دیدگاه قانون ایمنی کشتی های مسافربری در سال ۱۹۹۳ را بیان کرد «بی نیازی ایمنی مسافر را بر نوآوری تجاری اولویت داد ( اصل احتیاطی ) »، بر اساس ادعاهای قبلی، از جمله اظهارات در وب سایت اوشن گیت، که در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد که «از سال ۱۹۷۴، هیچ آسیب جدی یا مرگ باری در یک شناور مسافری دارای گواهی ABS وجود نداشته است»، و آدرسی در باشگاه کاوش گران در سال ۲۰۱۷ ، جایی که او زیردریایی ها را «ایمن ترین وسایل نقلیه روی کره زمین» نامید. وسایل نقلیه بدون گواهینامه خطرناک تر بودند، همان طور که حداقل یک مورد مرگ ناشی از یک غوطه ور دست ساز در سال ۱۹۹۰ نشان داد. او بعداً یک مطالعه بازاریابی را سفارش داد که به این نتیجه رسید که تقاضای کافی برای گردشگری اقیانوس زیر آب وجود دارد که به نوبه خود از توسعه زیردریایی های جدید و عمیق غواصی پشتیبانی می کند که سرمایه گذاری های تجاری سودآور از جمله استخراج منابع و کاهش بلایا را ممکن می سازد. صنعت گردشگری زیر آب در سال ۱۹۸۶ آغاز شد، زمانی که آتلانتیس ادونچرز ( در حال حاضر زیردریایی آتلانتیس ) شروع به ارائه تورهای شناور در صخره های مرجانی در نزدیکی جزیره گرند کیمن کرد. در سال ۲۰۰۳، بیش از دو میلیون مسافر مجموعاً ۱۵۰ میلیون دلار برای سوار شدن به زیر آب در زیردریایی ها پرداخت کردند، اگرچه این شناورها معمولاً در اعماق کم کار می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ۱۸ ژوئن ۲۰۲۳، تیتان در حین سفر به محل غرق شدن تایتانیک منفجر شد و هر پنج سرنشین کشتی از جمله استاکتون راش را کشت. یک عملیات جستجو و نجات بین المللی آغاز شد و در ۲۲ ژوئن ۲۰۲۳ لاشه زیردریایی در بستر دریا در حدود ۵۰۰ متری ( ۱۶۰۰ فوت ) از محل غرق شدن تایتانیک پیدا شد. این شرکت متعاقباً دفتر Everett خود را برای مدت نامحدودی تعطیل کرد.
استاکتون راش از کودکی به هوانوردی و سفرهای فضایی علاقه داشت و در ۱۸ سالگی گواهینامه خلبانی تجاری گرفت. در بزرگ سالی، علایق او به اکتشاف زیر دریا معطوف شد. راش با سرمایه گذاری ارثیه خود در شرکت های فناوری ثروت خود را به دست آورده بود و تصمیم به خرید یک زیردریایی گرفت. او متوجه شد که نمی تواند زیردریایی بخرد، زیرا کمتر از ۱۰۰ زیردریایی خصوصی در سراسر جهان وجود دارد. او در عوض در سال ۲۰۰۶ یک زیردریایی ساخت، یک Kittredge K - 350 که نام آن را Suds گذاشت. تجربه و تحقیقات راش او را به این باور رساند که یک فرصت تجاری برآورده نشده برای گسترش بازار اکتشاف اقیانوس خصوصی کشف کرده است. او معتقد بود که این صنعت توسط دو عامل اصلی متوقف شده است: شناورها که شهرت غیرقابل توجیهی به عنوان وسایل نقلیه خطرناک دارند، به دلیل استفاده از آن ها به عنوان کشتی برای غواصی صنعتی، و مقررات سفت و سخت دولتی که مانع از نوآوری در صنعت می شود. راش در سال ۲۰۱۹ این دیدگاه قانون ایمنی کشتی های مسافربری در سال ۱۹۹۳ را بیان کرد «بی نیازی ایمنی مسافر را بر نوآوری تجاری اولویت داد ( اصل احتیاطی ) »، بر اساس ادعاهای قبلی، از جمله اظهارات در وب سایت اوشن گیت، که در سال ۲۰۱۱ اشاره کرد که «از سال ۱۹۷۴، هیچ آسیب جدی یا مرگ باری در یک شناور مسافری دارای گواهی ABS وجود نداشته است»، و آدرسی در باشگاه کاوش گران در سال ۲۰۱۷ ، جایی که او زیردریایی ها را «ایمن ترین وسایل نقلیه روی کره زمین» نامید. وسایل نقلیه بدون گواهینامه خطرناک تر بودند، همان طور که حداقل یک مورد مرگ ناشی از یک غوطه ور دست ساز در سال ۱۹۹۰ نشان داد. او بعداً یک مطالعه بازاریابی را سفارش داد که به این نتیجه رسید که تقاضای کافی برای گردشگری اقیانوس زیر آب وجود دارد که به نوبه خود از توسعه زیردریایی های جدید و عمیق غواصی پشتیبانی می کند که سرمایه گذاری های تجاری سودآور از جمله استخراج منابع و کاهش بلایا را ممکن می سازد. صنعت گردشگری زیر آب در سال ۱۹۸۶ آغاز شد، زمانی که آتلانتیس ادونچرز ( در حال حاضر زیردریایی آتلانتیس ) شروع به ارائه تورهای شناور در صخره های مرجانی در نزدیکی جزیره گرند کیمن کرد. در سال ۲۰۰۳، بیش از دو میلیون مسافر مجموعاً ۱۵۰ میلیون دلار برای سوار شدن به زیر آب در زیردریایی ها پرداخت کردند، اگرچه این شناورها معمولاً در اعماق کم کار می کردند.
wiki: اوشن گیت