اوری

نمونه ای از چکامه شاهنامه فردوسی - ضحاک، بخش دوم:
یکی گفت ما را به خوالیگری/بباید بر شاه رفت، آوری
معنی: یکی از اون ها گفت باید یکیمون آشپز بشه/ و به دربار شاه نفوذ کنه و دل اونو بدست بیاره ( اعتمادش رو جلب کنه )
نمونه ای از چامه ی ابوشَکور بلخی:
کسی کِاو به محشر بُوَد، آوری / ندارد به کس، کینه و داوری
کسی که به فرشگرد ( رستاخیز ) باور داره/ به کسی کینه نداره و دربارش قضاوت نادرست نمی کنه
در گذشت زمان:
وقتی چیزی رو باور داشته باشیم می تونیم اونو هم "بپذیریم، آره"
پس هنگامی که می گوییم آره؛ اون چیز رو پذیرفتیم و به اون ایمان ( باور ) هم داریم!

به محشر هر آنکو بود آوری
ندارد به کس کینه و داوری
می انگارم که ستاک واژه آور است و "ی" در آن پساوند. همین ستاک را در واژه ی" باور" نیز باز می توانیم یافت. می تواند بود که باور از ب ( =پیشاوند ) /آور ساخته شده باشد. بدین سان، معنای نخستین آن " آوری" و گـِروا و مؤمن بوده است و معنای گروش و ایمان در آن معنایی است سپسین. ستاک آغازین و اوستایی واژه "ور" است که در "گرویدن" در پهلوی وروستن wrawistan بازمانده است. ) )
( ( یکی گفت: ما را به خوالیگری
بباید برِ شاه رفت، آوری ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 288. )