اوروک ( به سومری: اونوگ، در انجیل: اِرِخ، یونانی: اورخویه، در عربی: ورکة یا أورک ) از شهرهای باستانی سومر و بعداً بابل در منطقه میانرودان ( جنوب عراق امروزی ) بود.
اوروک در ۲۵۰ کیلومتری جنوب بغداد بر روی یکی از قدیمی ترین شاخه های فرات در عراق واقع شده است. در کتاب مقدس به نام ارچ ( وارکا ) ( و همچنین در تورات به نام اَرَک نام برده شده است ) [ ۱] خوانده می شود که نخستین شهر عمدهٔ سومر است. یکی از بزرگ ترین زیستگاه های مورد توجه سومری ها و نیز از مهم ترین مراکز مذهبی میان رودان به حساب می آید. این شهر به طور مستمر از ۵٬۰۰۰ سال پ. م تا ۵۰۰ سال پس از آن آباد و پرجمعیت بوده است. این شهر زادگاه بخت النصر یکی از معروف ترین حکام بابلی میان رودان است
آنچنان که در نوشته های خط میخی آمده گیل گمش، پادشاه نخستین دودمان حاکمان این شهر و دلاور معروف حماسه های آن، گرداگرد اوروک دیوارهایی در ۴٬۷۰۰ سال پیش ساخته است و خداوند اینّا ( خانه ان ) به طور گروهی در آنجا پرستش می شد. وقف شده برای خداوند ایننا یا ایشتر ( خدای عشق، تولید مثل و جنگ ) ، که با الههٔ ونوس برابری می کند. او در یونان و روم تحت نام آفرودیت یا ونوس پرستش می شد.
اوروک از دو جهت اهمیت داشت: مذهب و علم. که این از طریق هزاران لوح گلی برجسته تأیید می شود که به نخستین نوشته ها در ۵٬۰۰۰ سال پیش بر می گردد.
اوروک در دوره ای به عنوان محل ظهور تمدن شهری در میان رودان مشهور بود و قدمت آن به تمدن های کامل عهد عتیق می رسید. اینجا یکی از بزرگ ترین زیست گاه ها با ساختمان های گیرای معماری و نخستین مدارک نوشته شده است.
گزاف نیست اگر بگوییم اوروک نخستین شهر بین النهرین و جهان بوده است. به نظر می رسد که از دو کلونی تشکیل شده است. کولابا و ایننا، که وقتی اوروک فرم شهر کوچکی با پوشش ۸۰ هکتار گرفت، با هم ائتلاف کردند. در بحبوحهٔ گسترش در عهد عتیق دیوارهای شهر ۹٫۵ کیلومتر بوده اند که یک کوه پر حجم ۴۵۰ هکتاری را در بر می گرفتند و ممکن است ۵۰٬۰۰۰ نفر در این شهر ساکن بوده باشند. [ نیازمند منبع]
در قلب شهر دو پرستشگاه گروهی واقع بود. جایگاه مقدس خدای آسمان ها ( آنو ) که در اصل از متعلقات کولاب ها بود. و جایگاه مقدس اننا، که وقف ایشتر شده بود. که دانشوران آن را با نام پرستشگاه بهم پیوسته اوروک می شناسند، که به ارتفاع ۱۶ متر و روی یک پایهٔ مربعی در ابعاد ۶۰ در ۶۰ متر بالا می رود. هر دو مجتمع چندین سازهٔ محل پرستش پی در پی را آشکار می کنند، از جمله معبد سپید در جایگاه مقدس آنو و معبدی ساخته شده از سنگ آهک و ستون در پرستشگاه اینّا. یک مشخصهٔ فرم تزئینات آن ورود استفاده از مخروط های رسی با رویه های نقاشی شده بر روی دیوارهای گلی و گچ اندود بود. این تکنیک به عنوان موزاییک های رسی مخروطی شناخته می شود. در شمال غربی پرستشگاه ایننا یک زیگورات واقع شده که توسط اور نامو ترتیب داده شد. ( یک برج پرستشگاه قدیمی بین النهرینی شامل سازه هرمی بلند پایه که در دوره های متوالی با پلکان های بیرونی و معبدی در بالا که محل حکومت روحانی بود ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاوروک در ۲۵۰ کیلومتری جنوب بغداد بر روی یکی از قدیمی ترین شاخه های فرات در عراق واقع شده است. در کتاب مقدس به نام ارچ ( وارکا ) ( و همچنین در تورات به نام اَرَک نام برده شده است ) [ ۱] خوانده می شود که نخستین شهر عمدهٔ سومر است. یکی از بزرگ ترین زیستگاه های مورد توجه سومری ها و نیز از مهم ترین مراکز مذهبی میان رودان به حساب می آید. این شهر به طور مستمر از ۵٬۰۰۰ سال پ. م تا ۵۰۰ سال پس از آن آباد و پرجمعیت بوده است. این شهر زادگاه بخت النصر یکی از معروف ترین حکام بابلی میان رودان است
آنچنان که در نوشته های خط میخی آمده گیل گمش، پادشاه نخستین دودمان حاکمان این شهر و دلاور معروف حماسه های آن، گرداگرد اوروک دیوارهایی در ۴٬۷۰۰ سال پیش ساخته است و خداوند اینّا ( خانه ان ) به طور گروهی در آنجا پرستش می شد. وقف شده برای خداوند ایننا یا ایشتر ( خدای عشق، تولید مثل و جنگ ) ، که با الههٔ ونوس برابری می کند. او در یونان و روم تحت نام آفرودیت یا ونوس پرستش می شد.
اوروک از دو جهت اهمیت داشت: مذهب و علم. که این از طریق هزاران لوح گلی برجسته تأیید می شود که به نخستین نوشته ها در ۵٬۰۰۰ سال پیش بر می گردد.
اوروک در دوره ای به عنوان محل ظهور تمدن شهری در میان رودان مشهور بود و قدمت آن به تمدن های کامل عهد عتیق می رسید. اینجا یکی از بزرگ ترین زیست گاه ها با ساختمان های گیرای معماری و نخستین مدارک نوشته شده است.
گزاف نیست اگر بگوییم اوروک نخستین شهر بین النهرین و جهان بوده است. به نظر می رسد که از دو کلونی تشکیل شده است. کولابا و ایننا، که وقتی اوروک فرم شهر کوچکی با پوشش ۸۰ هکتار گرفت، با هم ائتلاف کردند. در بحبوحهٔ گسترش در عهد عتیق دیوارهای شهر ۹٫۵ کیلومتر بوده اند که یک کوه پر حجم ۴۵۰ هکتاری را در بر می گرفتند و ممکن است ۵۰٬۰۰۰ نفر در این شهر ساکن بوده باشند. [ نیازمند منبع]
در قلب شهر دو پرستشگاه گروهی واقع بود. جایگاه مقدس خدای آسمان ها ( آنو ) که در اصل از متعلقات کولاب ها بود. و جایگاه مقدس اننا، که وقف ایشتر شده بود. که دانشوران آن را با نام پرستشگاه بهم پیوسته اوروک می شناسند، که به ارتفاع ۱۶ متر و روی یک پایهٔ مربعی در ابعاد ۶۰ در ۶۰ متر بالا می رود. هر دو مجتمع چندین سازهٔ محل پرستش پی در پی را آشکار می کنند، از جمله معبد سپید در جایگاه مقدس آنو و معبدی ساخته شده از سنگ آهک و ستون در پرستشگاه اینّا. یک مشخصهٔ فرم تزئینات آن ورود استفاده از مخروط های رسی با رویه های نقاشی شده بر روی دیوارهای گلی و گچ اندود بود. این تکنیک به عنوان موزاییک های رسی مخروطی شناخته می شود. در شمال غربی پرستشگاه ایننا یک زیگورات واقع شده که توسط اور نامو ترتیب داده شد. ( یک برج پرستشگاه قدیمی بین النهرینی شامل سازه هرمی بلند پایه که در دوره های متوالی با پلکان های بیرونی و معبدی در بالا که محل حکومت روحانی بود ) .
wiki: اوروک