انگلیسی نو

انگلیسی نو ( به انگلیسی: New English مخفف NE ) گونه ای از زبان انگلیسی است که با وقوع دگرگونی بزرگ واکه ها، از اواخر سده چهاردهم آغاز شد و در ۱۵۵۰ میلادی به فرجام رسید، از انگلیسی میانه متمایز گردید. انگلیسی نو از حدود ۱۵۰۰ میلادی تا کنون در بریتانیا و کشورهای دیگری که قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا بوده اند، رواج دارد و در مواردی زبان رسمی می باشد.
معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم می کنند:
• انگلیسی باستان از قرن هفتم تا حدود ۱۱۰۰ م
• انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰
• انگلیسی نو از ۱۵۰۰ تا امروز
این گونه از زبان انگلیسی نخست به عنوان انگلیسی نو نخستین از دوره تودور تا حکومت موقت انگلستان و بازگردانی پادشاهی انگلستان، یعنی از اوائل سده شانزدهم تا اواخر سده هفدهم میلادی، شناخته می شود. آثار شاخص ابتدای این دوره مرگ آرتور ( Le Morte d'Arthur ) ( 1485 ) و نمایشنامه تراژدی گوربوداک ( The Tragedie of Gorboduc ) ( 1561 ) می باشد و آثار متأخر این دوره انجیل شاه جیمز ( ۱۶۰۴ ) و نمایشنامه های ویلیام شکسپیر می باشد. این آثار همچنان از حیث دستور زبانی و واژگانی اثر زیادی بر انگلیسی امروزی دارد و به خصوص موارد متأخر آن تا حد زیادی برای انگلیسی زبانان قابل درک هستند.
طبق دانشنامه اتنولوگ یک میلیارد نفر زبان انگلیسی جدید را به عنوان زبان اول یا دوم خود صحبت می کنند. بزرگ ترین شمار انگلیسی زبانان در کشورهای ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند و ایرلند زندگی می کنند. شمار زیاد انگلیسی زبانان به همراه حضور بین المللی این زبان، آن را به یک زبان میانجی عمومی در جهان تبدیل کرده است. زبان انگلیسی جدید به لهجههای متعددی تکلم می شود که برخی از مهم ترین آن عبارتند از: انگلیسی آمریکایی، انگلیسی بریتانیایی، انگلیسی استرالیایی، انگلیسی کانادایی، انگلیسی ایرلندی، انگلیسی کارائیبی، انگلیسی هندی، انگلیسی پاکستانی، انگلیسی نیجریه ای، انگلیسی نیوزیلندی، انگلیسی فلیپینی، انگلیسی سنگاپوری و انگلیسی آفریقای جنوبی. [ ۲]
در ایران قاجاری، زبان انگلیسی و فرانسوی زبان های محبوب و مورد توجه است. در سال های گذشته به دلایل فراوانی شیوه و ساختار خط لاتین برای زبان فارسی با عنوان لاتین نویسی فارسی یا فینگلیش ( فارسی + English ) پیشنهاد شده است. اولین بیان کنندهٔ این ایده میرزا فتحعلی آخوندزاده بود که در صدر مشروطیت رساله ای نیز در این راستا نوشت، اما مورد استقبال قرار نگرفت. [ ۳] در خاطرات محمدعلی فروغی نوشته شده: ناصرالدین شاه یکروز وارد کلاس زبان انگلیسی پیش جمعی از رجال شد. آموزگار دانش آموزی را به خواندن کتاب انگلیسی فراخواند. به مهربانی کتاب را گرفت و خود مشغول خواندن شد و از دانش آموز می پرسید: «معنی اش چیست؟» ناصرالدین شاه قدری فرانسه خوانده بود، اما انگلیسی نمی دانست و خط انگلیسی را به قیاس خط فرانسه می خواند و کسانی که این دو زبان را آموخته اند می دانند که خط شان یکی است، اما از جهت تلفظ به کلی متباین اند. پس شاه البته جمیع کلمات را غلط خواند. معنی را هم که نمی دانست و می پرسید. اما هنوز یک سطر تمام نکرده بود که خنده از رجال بلند شد. کج شدند، راست شدند، پیچ و خم خوردند، غش و ضعف کردند. [ ۴]