انگلیسی میانه ( به انگلیسی: Middle English ) گویشی تاریخی از زبان انگلیسی است که در پی بروز انواع تغییرات اساسی و عمده ای که در ساختارهای زبان انگلیسی در زمانی بین سال های ۱۰۰۰ و ۱۲۰۰ میلادی صورت گرفت، از دل انگلیسی باستان بیرون آمد. غلبه نورمن ها که از اسکاندیناوی آمده بودند، رویدادی بود که از جنبهٔ سیاسی موجبات تسریع اینگونه تغییرات زبانی را فراهم می آورد.
در اوائل سدهٔ دهم میلادی، نورمن ها در شمال فرانسه ساکن شدند، پادشاهی قدرتمندی تشکیل داده، و تمدنی مبتنی بر زبان فرانسوی به وجود آوردند. در سال ۱۰۶۶ بود که آن ها به رهبری دوک ویلیام خود را به آن سوی کانال رسانیده و فرمانروایی انگلستان را هم به دست آوردند.
معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم می کنند:
• انگلیسی باستان از سده هفتم تا حدود ۱۱۰۰ م
• انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰
• انگلیسی مدرن از ۱۵۰۰ تا امروز
انگلیسی کهن یا باستان با دو دوره یورش روبرو شد. نخست از سوی سخنوران زبان های ژرمنی شمالی، در سدهٔ هشت و نه میلادی، هنگامی که هالفن رگناسن و ایوار رگناسن شناخته شده با نام ایوار بی استخوان تصمیم به گرفتن و استعمار منطقه های شمالی جزیره های بریتانیا گرفتند. بار دوم یورش از سوی سخنوران زبان های رومی بود. پس از حمله نورمن ها به انگلستان که در سال ۱۰۶۶ صورت گرفت، کم کم دگرگونی شگرفی در زبان پدید آمد. نورمن کهن در سدهٔ ۱۱ میلادی با یورش نورمن ها به انگلستان به زبان آنگلو - نورمن و پس از آن به آنگلو - فرنچ تغییر یافت و دستهٔ نویی از واژگان را وارد زبان کرد، واژگانی که در دولت و دادگاه ها کاربرد داشتند.
زبان فرانسوی به واسطهٔ حکومتِ نورمن ها زبانِ بزرگان و بلندپایگانِ جامعه، و انگلیسیِ کهن، زبانِ عوام و دونپایگان به شمار می رفت، زبان فرانسوی اثر چشمگیری بر انگلیسی گذاشت. تا پیش از سال ۱۲۵۰، تنها ۹۵۰ واژهٔ نو، بیشتر به دلیل ارتباط انگلیسی ها و فرانسوی ها، وارد زبان انگلیسی شد. اما ناگهان، چون فرانسویان شروع به یادگیری زبان انگلیسی نمودند و واژگانی از زبان خود را وارد زبان مقصد کردند، تعداد بی شماری واژه از زبان فرانسوی قرض گرفته شد؛ به گونه ای که اکنون یک سوم واژگان زبان انگلیسی، ریشهٔ فرانسوی دارند. گسترش دامنهٔ واژگان با کمک واژه های اسکاندیناویایی و نورمنی رویدادی بود که باعث ساده تر شدن دستور زبان انگلیسی شد و این زبان را به زبانی وام گیرنده تبدیل کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اوائل سدهٔ دهم میلادی، نورمن ها در شمال فرانسه ساکن شدند، پادشاهی قدرتمندی تشکیل داده، و تمدنی مبتنی بر زبان فرانسوی به وجود آوردند. در سال ۱۰۶۶ بود که آن ها به رهبری دوک ویلیام خود را به آن سوی کانال رسانیده و فرمانروایی انگلستان را هم به دست آوردند.
معمولاً تاریخ زبان انگلیسی را به سه دوره تقسیم می کنند:
• انگلیسی باستان از سده هفتم تا حدود ۱۱۰۰ م
• انگلیسی میانه از ۱۱۰۰ تا ۱۴۵۰ یا ۱۵۰۰
• انگلیسی مدرن از ۱۵۰۰ تا امروز
انگلیسی کهن یا باستان با دو دوره یورش روبرو شد. نخست از سوی سخنوران زبان های ژرمنی شمالی، در سدهٔ هشت و نه میلادی، هنگامی که هالفن رگناسن و ایوار رگناسن شناخته شده با نام ایوار بی استخوان تصمیم به گرفتن و استعمار منطقه های شمالی جزیره های بریتانیا گرفتند. بار دوم یورش از سوی سخنوران زبان های رومی بود. پس از حمله نورمن ها به انگلستان که در سال ۱۰۶۶ صورت گرفت، کم کم دگرگونی شگرفی در زبان پدید آمد. نورمن کهن در سدهٔ ۱۱ میلادی با یورش نورمن ها به انگلستان به زبان آنگلو - نورمن و پس از آن به آنگلو - فرنچ تغییر یافت و دستهٔ نویی از واژگان را وارد زبان کرد، واژگانی که در دولت و دادگاه ها کاربرد داشتند.
زبان فرانسوی به واسطهٔ حکومتِ نورمن ها زبانِ بزرگان و بلندپایگانِ جامعه، و انگلیسیِ کهن، زبانِ عوام و دونپایگان به شمار می رفت، زبان فرانسوی اثر چشمگیری بر انگلیسی گذاشت. تا پیش از سال ۱۲۵۰، تنها ۹۵۰ واژهٔ نو، بیشتر به دلیل ارتباط انگلیسی ها و فرانسوی ها، وارد زبان انگلیسی شد. اما ناگهان، چون فرانسویان شروع به یادگیری زبان انگلیسی نمودند و واژگانی از زبان خود را وارد زبان مقصد کردند، تعداد بی شماری واژه از زبان فرانسوی قرض گرفته شد؛ به گونه ای که اکنون یک سوم واژگان زبان انگلیسی، ریشهٔ فرانسوی دارند. گسترش دامنهٔ واژگان با کمک واژه های اسکاندیناویایی و نورمنی رویدادی بود که باعث ساده تر شدن دستور زبان انگلیسی شد و این زبان را به زبانی وام گیرنده تبدیل کرد.
wiki: انگلیسی میانه