اِنوما اِلیش ( به زبان اکدی: 𒂊𒉡𒈠𒂊𒇺 ) اسطوره آفرینش بابِلی است ( که به نام کلمات آغازین آن نامگذاری شده است ) . در سال ۱۸۴۹ توسط آستن هنری لایارد باستان شناس انگلیسی ( به صورت تکه تکه ) در کتابخانه ویران شده آشوربانی پال در نینوا ( موصل، عراق ) بازیافته شد. در سال ۱۸۷۶ برای اولین بار روایتی از این اسطوره توسط جرج اسمیت آشورشناس انگلیسی منتشر شد؛ پژوهش و کاوشِ بیشتر منجر به تکمیل متن و ترجمه بهتر شد.
انوما الیش در حدود یک هزار سطر دارد و به زبان بابِلی باستان بر روی هفت لوح گِلی نوشته شده، هر یک از این الواح شامل مابین ۱۱۵ تا ۱۷۰ سطر به خط میخیِ سومری - اکدی است. بیشتر قسمت های لوح پنجم هرگز پیدا نشد، اما به جز این افتادگی، متن تقریباً کامل است. این حماسه یکی از مهم ترین منابعِ جهان بینیِ بابِلی است. در این هفت لوح آفرینش جهان و نیز نبردی در بین خدایان که برتری مردوک در مرکز آن قرار دارد، توصیف می شوند؛ در ادامه آن خلقت انسان که مقدر به خدمتِ خدایان بین النهرینی است، بیان می شود و در پایان، بخشی طولانی که در ستایش مردوک است.
«حماسه آفرینش» در ستایش خدای بابلی مردوک است، شعر را می توان سند ناسیونالیسم بابلی دانست. برخی از پژوهشگران امروزی، آن را توجیه کننده لزوم قدرت مطلقه در تمدن بابل دانسته اند که نمایانگر تحول قدرت سیاسی از جمعی که در سیاست گذاری برابر هستند به سلطنت مطلقه ای است. کاتالیزور این تغییر، تهدید قدرت خارجی نمایش داده می شود که نیازمند رهبری مصمم در جنگ است. رهبر، برای پذیرفتن رهبری، خواستار فرمانبری مطلق است، حتی وقتی که تهدید جنگ از میان رفته است. روح شورشگر انسان که در «داستان طوفان» ( آترام - هاسیس ) دیده می شود، در اینجا جایگاهی ندارد. برترین نیکی برای انسان این است که جایگاه خود را نظم الهی کائنات بیابد و دریابد.
استوانه کوروش که در بابل به دست آمده است سیاست امپراتوری پارسی در مورد افراد تحت سلطه را نشان می دهد که در توصیف استقرار دوباره آیین مردوک در بابل منعکس شده است. کوروش بابلیان تحت سلطه را نجات می دهد و مرکزهای آیینی سرزمین را که مورد غفلت قرار گرفته اند، دوباره بر پا می کند. استوانه کوروش شاهدی بر تداوم سنت کتابت بابلی در میان پارسیان است که حکمرانی شان مورد استقبال و حمایت نخبگان بومی قرار گرفت. حماسه آفرینش دربرگیرنده مفاهیم متاخر بابلی درباره آفرینش جهان فیزیکی است اما تمرکز اصلی آن بر صعود مردوک به راس پانتئون خدایان است. با این حساب متن را می توان «تجلیل مردوک» نامید. از این جنبه می توان آن را با تجلیل یهوه توسط موسی در «آهنگ دریا» ( سفر خروج، باب ۱۵ ) مقایسه کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانوما الیش در حدود یک هزار سطر دارد و به زبان بابِلی باستان بر روی هفت لوح گِلی نوشته شده، هر یک از این الواح شامل مابین ۱۱۵ تا ۱۷۰ سطر به خط میخیِ سومری - اکدی است. بیشتر قسمت های لوح پنجم هرگز پیدا نشد، اما به جز این افتادگی، متن تقریباً کامل است. این حماسه یکی از مهم ترین منابعِ جهان بینیِ بابِلی است. در این هفت لوح آفرینش جهان و نیز نبردی در بین خدایان که برتری مردوک در مرکز آن قرار دارد، توصیف می شوند؛ در ادامه آن خلقت انسان که مقدر به خدمتِ خدایان بین النهرینی است، بیان می شود و در پایان، بخشی طولانی که در ستایش مردوک است.
«حماسه آفرینش» در ستایش خدای بابلی مردوک است، شعر را می توان سند ناسیونالیسم بابلی دانست. برخی از پژوهشگران امروزی، آن را توجیه کننده لزوم قدرت مطلقه در تمدن بابل دانسته اند که نمایانگر تحول قدرت سیاسی از جمعی که در سیاست گذاری برابر هستند به سلطنت مطلقه ای است. کاتالیزور این تغییر، تهدید قدرت خارجی نمایش داده می شود که نیازمند رهبری مصمم در جنگ است. رهبر، برای پذیرفتن رهبری، خواستار فرمانبری مطلق است، حتی وقتی که تهدید جنگ از میان رفته است. روح شورشگر انسان که در «داستان طوفان» ( آترام - هاسیس ) دیده می شود، در اینجا جایگاهی ندارد. برترین نیکی برای انسان این است که جایگاه خود را نظم الهی کائنات بیابد و دریابد.
استوانه کوروش که در بابل به دست آمده است سیاست امپراتوری پارسی در مورد افراد تحت سلطه را نشان می دهد که در توصیف استقرار دوباره آیین مردوک در بابل منعکس شده است. کوروش بابلیان تحت سلطه را نجات می دهد و مرکزهای آیینی سرزمین را که مورد غفلت قرار گرفته اند، دوباره بر پا می کند. استوانه کوروش شاهدی بر تداوم سنت کتابت بابلی در میان پارسیان است که حکمرانی شان مورد استقبال و حمایت نخبگان بومی قرار گرفت. حماسه آفرینش دربرگیرنده مفاهیم متاخر بابلی درباره آفرینش جهان فیزیکی است اما تمرکز اصلی آن بر صعود مردوک به راس پانتئون خدایان است. با این حساب متن را می توان «تجلیل مردوک» نامید. از این جنبه می توان آن را با تجلیل یهوه توسط موسی در «آهنگ دریا» ( سفر خروج، باب ۱۵ ) مقایسه کرد.
wiki: انوما الیش