انواء

[ویکی فقه] «انواء» جمع «نوء» بر وزن نوع در لغت به معنای طلوع یا غروب ستارگان است؛ ولی غالباً آن را به معنای طلوع ستاره ذکر کرده اند، هر چند بعضی غروب را نیز به آن افزوده و آن را از لغات اضداد دانسته اند.
اَنْواء، جمع نوء می باشد که این واژه از اضداد است و هم به معنی برخاستن به دشواری و هم به معنی خم شدن و فرو افتادن به سبب همراه داشتن بار سنگین یا هر علت دیگر است و در قرآن کریم نیز آمده است .
قصص/سوره۲۸، آیه۷۶.
این کلمه اصطلاحی در نجوم قدیم نزد عرب ها، به معنی غروب هر یک از منازل قمر در باختر ، و (یا) طلوع منزل مقابل آن در خاور ، به هنگام سحرگاه پیش از سپیده دم ، یعنی پیش از آنکه ستارگان در روشنایی خورشید از دیده محو شوند بوده است.
ابن قتیبه، عبدالله ، الانواء، ج۱، ص۶-۷، حیدرآباد دکن ، ۱۳۷۵ق /۱۹۵۶م .
عرب های باستان هر یک از این رویدادها را عامل یا نشانه یک پدیده جوی مانند باد ، باران ، گرما یا سرما می شمردند و از آن ها برای تعیین آغاز و پایان فصول سال ، ترتیب و تنظیم کارهای مربوط به کشاورزی بهره می گرفتند. در منابع دوره اسلامی درباره این مسأله که نوء به طلوع یا غروب ستارگان مربوط می شود، اختلاف نظرهایی دیده می شود. گروهی نیز برخی پدیده ها مانند باد را به طلوع ستارگان ، و برخی دیگر مانند باران و سرما را به غروب آن ها مربوط می شمرده اند.
ابن قتیبه، عبدالله ، الانواء، ج۱، ص۷-۸، حیدرآباد دکن ، ۱۳۷۵ق /۱۹۵۶م .
...