انو

آنو. آنو، آنوم یا ایلو ( اکدی: 𒀭𒀭 DAN ) , [ ۶] که همچنین به نام آن ( سومری: 𒀭 AN، از «آسمان»، «بهشت» ) نیز خوانده می شود، [ ۷] نمود ایزدی آسمان، خدای برتر و نیای همه خدایان در دین باستانی میان رودان است. باور بر این بود که آنو منبع بنیادین چیرگی خدایان و دیگر فرمانروایان فانی و زمینی است و در نوشته ای به عنوان کسی که «همهٔ جهان را در خود فراگرفته است» توصیف شده است. او با بخشی از آسمان که در آسمان در زاویه میان ۱۷+ و ۱۷ - درجه است و دارای ۲۳ هم اختران ( صورت فلکی ) است، شناسایی می شود. آنو همراه با پسرانش انلیل و انکی، بالاترین رده سه گانه ایزدی را تشکیل می دهد که نمود سه ستون هم اختران طاق آسمان هستند. بر پایه نخستین سندها، آنو به ندرت پرستیده می شد و به جای او پسرش انلیل برزگ داشته می شد. اما، در طول تاریخ میان رودان، همیشه گفته می شد که بالاترین خدای پانتئون دارای آنوتو به معنای «نیروی آسمانی» است. نقش اصلی آنو در افسانه ها و اسطوره ها به عنوان نیای آنوناکی ها، خدایان کانونی دین سومری، بوده است. کانون اصلی دین او پرستشگاه اینا در شهر اوروک بود، اما در زمان فرمانروایی اکدی ها ( ح. 2334 - 2154 ) پیش از میلاد ) ، قدرت او در اوروک تا اندازه زیادی به ایزدبانو اینانا، شهبانوی بهشت واگذار شده بود.
همسر آنو در نخستین نوشته های سومری، ایزدبانو اوراش است، که بعداً با نام ایزدبانو کی و پس از آن در نوشته های اکدی، ایزدبانو آنتو که شکل زنانه آنو است، خوانده می شد. آنو به طور کوتاه در حماسه اکدی گیلگمش پدیدار می شود که در آن دخترش ایشتار ( برگردان سامی شرقی برای اینانا ) او را متقاعد می کند که گاو بهشت را به او بدهد تا آن را برای یورش به گیلگمش بفرستد. این پیشامد منجر به مرگ انکیدو می شود. در افسانه ای دیگر، آنو، آداپا که قهرمان فانی بوده را به دلیل شکستن بال باد نیمروز ( جنوب ) فرا می خواند. آنو دستور می دهد که آب و خوراک جاودانگی به آداپا داده شود، اما آداپا از خوردن آنها خودداری می کند زیرا پیشتر توسط انکی به او هشدار داده شده بود که آنو آب و خوراک مرگ را به او خواهد داد. در دین هیتی باستان، آنو فرمانروای پیشین خدایان است که توسط پسرش کوماربی که اندام تناسلی پدرش را گاز گرفت و کند، و تشوب، خدای طوفان را به دنیا آورد، سرنگون شد. تشوب کوماربی را سرنگون کرد، تلافی بریده شدن آنو را گرفت و پادشاه نوی خدایان شد. این داستان بعداً پایه و اساس اخته شدن اورانوس در کتاب تئوگونیا ( تبارنامه خدایان ) نوشته هزیود قرار گرفت.

آنو (کمون). آنو ( به فرانسوی: Anould ) یک کمون در فرانسه است که در canton of Fraize واقع شده است. [ ۱] آنو ۲۴٫۲۳ کیلومتر مربع مساحت دارد ۴۵۵ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است.

انو (میکرونزی). اُنو یک منطقه شهرداری در ناحیه اکسوریتود در ایالت چوک در کشور ایالات فدرال میکرونزی است. اُنو در خاور آب سنگ حلقوی نامونوییتو قرار دارد. مساحت آن ۰٫۳۱ کیلومتر مربع ( ۰٫۱۲ مایل مربع ) و جمعیت آن ۲۹۶ نفر ( سال ۲۰۰۸ ) است.
کشیدگی اُنو به صورت ۰٫۴ کیلومتر ( ۰٫۲۵ مایل ) در امتداد شمالی - جنوبی و ۰٫۸ کیلومتر ( ۰٫۵۰ مایل ) در امتداد خاوری - باختری است.

آنو (اساطیر). آنو (اساطیر)(Anu)
خدای آسمان در بین النهرین. به اتفاق انلیل۱، رب النوع طوفان ها و ائا۲، رب النوع آب، تثلیثی می سازند. با این که از آنو در متون اساطیری نسبتاً کم یاد شده، پدر و پادشاه خدایان است. آنو را در مقام «خدای خدایان»، رب النوع هوا، جو و آسمان ها می دانستند. همسرش آنتوم/آنات۳ و پرستشگاه اصلی وی شهر ارک۴ بود. بعدها، بسیاری از خصوصیات آنو در آشور۵، رب النوع ملی آسوریان تجسم یافت.

آنو (باستان شناسی). محوطه ای باستانی در نزدیکی عِشق آباد، در جمهوری ترکمنستان. در ۱۸۸۰ کوموروف، ژنرال روس، در آنو حفاری تجاری کرد. آنو با کاوش های علمی رالف پامپلی، از دانشگاه هاروارد، در ۱۹۰۴ معروفیت جهانی یافت. کاوش های پامپلی در آنو، از نادرترین کاوش های علمی در ابتدای قرن بیستم بود. آثار فرهنگی تپۀ آنو بسیار شبیه آثار فرهنگی دورۀ دوم تمدن تپۀ سیلک است و حدود ۵۰۰۰پ م قدمت دارد. آثار فرهنگی آنو بیانگر گسترش فرهنگ عصر نوسنگی جدید دشت های شمال مرکزی فلات ایران تا فراسوی خراسان است.

اِنو (Hainaut)
(به زبان فلاندری: هِنِخوئووِن) استان صنعتی در جنوب غربی بلژیک، با ۳,۸۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱,۲۸۴,۳۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۷). از جنوب به فرانسه محدود است مرکزش مونساست. سایر شهرهای بزرگ آن عبارت اند از شارلروا، تورنهو سوانیه. مهم ترین صنایع آن عبارت اند از آهن، فولاد، شیشه و نساجی. در زمین حاصل خیز شمال این استان گندم، چغندرقند، جو، و دانه های روغنی تولید می شود. رودهای اسکلت (اسخلده)و سامبردر اِنو جریان دارند. کاونتی (بخش)قدیمی اِنو با فلاندرمتحد شد. در ۱۴۳۳م تحت سلطۀ بورگونی درآمد. در ۱۴۷۷م اتریش برآن مسلّط شد. در ۱۵۵۵ تحت حاکمیت اسپانیا بود و در قرن ۱۷ بخش هایی از آن به دست فرانسوی ها افتاد. بار دیگر در ۱۷۱۴ اتریش بر آن تسلّط یافت و سرانجام در ۱۸۱۵ ضمیمۀ هلند متحد شد. بالاخره در ۱۸۳۰ به استانی از بلژیک تبدیل شد.