انسان گرایی سکولار

انسان گرایی سکولار یا اومانیسم سکولار، فلسفه ای بر پایهٔ خرَد، منش نیک و دادگری است؛ و به ویژه، هر گونه پایهٔ فراطبیعی و دینی برای منش را رد می کند. به نظر اومانیست های سکولار، اخلاقیات، هیچ وابستگی با دین ندارد؛ مانند دیگر گونه های اومانیسم، انسانگرایی سکولار، بر روی روش هایی که به زندگی شاد آدمی می انجامد پافشاری می کند.
واژهٔ انسان گرایی سکولار در قرن بیستم برای روشن کردن جدایی آن با انسان گرایی دینی درست شد. یک مفهوم مشابه «انسان گرایی علمی» است که ای اُ ویلسون زیست شناس نامدار آن را چنین بازگو کرده است: «تنها جهان بینی که با افزایش دانستنی های دانش دربارهٔ جهان واقعی و قوانین طبیعت می خواند».
• نیاز به آزمایش اعتقادات - این باور که دگماها، ایدئولوژی ها و سنت ها، چه مذهبی، چه سیاسی و چه اجتماعی باید سبک و سنگین شوند و آزمایش شوند و تنها با ایمان باور نشوند.
• خرد، مدرک و روش علمی - تعهد به استفاده از خرد انتقادی، مدارک واقعی علمی، روش های تحقیق و تفحص به جز ایمان و عرفان و تصوف، برای یافتن راه حل ها برای مشکلات انسان و پاسخ گویی به مسائل مهم انسان.
• کامیابی، رشد و خلاقیت - اهمیت و اولویت به کامیابی، رشد و خلاقیت برای اشخاص و کل نوع بشر.
• جستجوی حقیقت - جستجوی مداوم برای یافتن حقایق عینی، با این درک که دانستنی های نو و آزمایش های تازه به طور همیشگی دریافت ناکامل ما را تغییر می دهند.
• این زندگی - توجه به این زندگی و تعهد به معنادار کردن آن با فهم بهتر از خودمان، تاریخ مان، پیشرفت های عقلانی و هنری مان و نگرش کسانی که با ما متفاوت اند.
• ارزش های اخلاقی - پژوهش روی انواع اشخاص، قوانین اجتماعی و سیاسی اخلاقیات و رفتار، قضاوت دربارهٔ آنها بر پایهٔ توانایی آنها برای بهتر کردن زندگی انسان و مسئولیت اشخاص.
• ساختن جهان بهتر - تعهد به خرد، تبادل آزاد اندیشه ها، نیک خواهی و تحمل نظرات. ترقی با ساختن جهانی بهتر برای خودمان و فرزندانمان.
انسان گرایی سکولار به طور ویژه مورد توجه بیخدایان، ندانم گرایان، آزاداندیشان، خردگرایان، تجربه گرایان، شک گرایان و ماده گرایان است.
انسان گرایی سکولار از چند جهت با انسان گرایی دینی متفاوت است:[ ۲]
• انسان گرایان مذهبی روی مراسم مذهبی تأکید دارند؛ ولی انسان گرایان سکولار اغلب به این طور مراسم علاقه مند نیستند.
• برخی انسان گرایان سکولار تجربه های عمیقی در زندگی دارند مشابه تجارب دینداران، ولی آنها را مانند دینداران تعبیر نمی کنند.
• برخی از اومانیست های بدون دین، ولی مذهبی، از واژه الهی به عنوان یک استعاره به جای خدای سنتی که قبول ندارند، عنوان استفاده می کنند. انسان گرایان سکولار همهٔ این مسائل را استعاراتی برای حقایقی می دانند که ریشه در جهان ماده دارند.
• برخی انواع انسان گرایی، برای نمونه انسان گرایی مسیحی شامل باور به خدا هستند که به طور سنتی تعریف شده اند. انسان گرایان سکولار ایده خدا و فراطبیعی را به خاطر غیرمنطقی بودن رد می کنند و باور دارند این مفاهیم برای حل کردن مسائل انسانی سودی ندارند.