انسان شناسی زبان شناختی

انسان شناسی زبانشناختی ( به انگلیسی: Linguistic anthropology ) علمی میان رشته ای است که به چگونگی تأثیر زبان بر حیات اجتماعی می پردازد. این رشته شاخه ای از علم انسانشناسی است که از تلاش برای مستندسازی زبانهای در حال انقراض سرچشمه گرفته و در طی صد سال اخیر اغلب برای تشریح جنبه های گونه گون ساختار و کاربردهای زبانی توسعه یافته است. [ ۱] انسان شناسی زبانشناختی بررسی می کند که زبان چگونه ارتباطات بشری، اشکال هویت اجتماعی و عضویت در گروه های اجتماعی را شکل داده؛ عقاید فرهنگی در مقیاس بزرگ و ایدئولوژی ها را سازمان بخشیده؛ و بازنمایی فرهنگی مشترک میان جهان های طبیعی و اجتماعی را توسعه داده است. [ ۲]
انسان شناسی زبان شناختی از توسعه سه پارادایم مجزا پدید آمده است. اول مبحث که با عنوان " زبانشناسی انسان شناسی " شناخته می شود ، بر مستندات زبانها متمرکز است. دوم مورد به مطالعات نظری استفاده از زبان می پردازد. سومین مبحث که طی دو یا سه دهه گذشته توسعه یافته است، مسائل مربوط به زیر شاخه های دیگر انسان شناسی با تاکتیک های زبانی را مورد مطالعه قرار می دهد. اگرچه آنها به طور متوالی توسعه یافته اند ، هر سه پارادایم هنوز امروزه مورد استفاده قرار می گیرند. [ ۳]
پارادایم اول به عنوان زبانشناسی انسان شناختی مطرح می شود. این زمینه به مضامین منحصر به فرد برای رشته فرعی اختصاص یافته است: مستندات زبان خصوصا زبان های محکوم به انقراض دیده می شدند ، این الگو با تمرکز بر زبان اقوام بومی آمریکای شمالی آغاز شد. همچنین این پارادایم بیشتر روی زبان شناسی متمرکز شده است. [ ۴] مضامین شامل:
• توضیحات دستوری
• رده شناسی زبانی
• نسبیت زبانی فرضیه ساپیر - وورف
پارادایم دوم را می توان با سوئیچ از زبان شناسی مردم شناسی به انسان شناسی زبانی مشخص کرد و نشانگر تمرکز انسان شناسی بیشتر در این مطالعات می باشد. این اصطلاح توسط دل هایمز ابداع شده است ، او همچنین مسئول ایده قوم نگاری ارتباطات است. این اصطلاح ، دیدگاه هایمز برای آینده انسان شناسی زبانی بود ، جایی که زبان در بستر جامعه و شرایط مورد مطالعه قرار می گیرد. [ ۵]  
هایمز سهم زیادی در انسان شناسی زبانی داشت که اولین مورد آن نوع جدیدی از تحلیل بود . برخلاف پارادایم اول ، که به ابزارهای زبانی مانندسنجش واج ها و تک واژ ها توجه داشت، واحد تجزیه و تحلیل پارادایم دوم "رویداد گفتار" بود. رویداد گفتار رویدادی است که توسط گفتار در طول سخن گفتن اتفاق می افتد ( مثلاً سخنرانی ، بحث ) . در این تحلیل وضعیت گفتاری مثلا محل گفتار که می تواند در زمان شام رخ دهد فرق دارد. هایمز همنین در رویکرد انسان شناسی زبان شناختی به مبحث مردم شناسی نیز پیشگام بود . هیمز امیدوار بود که این الگوی ، انسان شناسی زبانی را بیشتر با مردم شناسی پیوند دهد. با این حال ، این ایده هایمز با استقبال زیادی رو برو نشد و به عنوان رشته فرعی در مردم شناسی قرار گرفت. [ ۶] [ ۷]