فضا توان یا توان خورشیدی فضایی، طرحی است که در آن توان خورشیدی در فضای خارج از جو زمین جمع آوری می شود و پس از جمع آوری توان خورشیدی آن را به زمین انتقال می دهند، این انرژی عمدتاً به شکل انرژی الکتریکی در زمین استفاده می شود.
تحقیق بر روی این پروژه از اوایل دههٔ ۱۹۷۰ آغاز شد، در زمینه های متعددی بر روی این طرح تحقیق می شود. از جمله خورشید و ویژگی های آن، نور خورشید، انرژی خورشیدی و زمینه هایی که در طراحی و اجرای این طرح طراحان و مجریان این طرح را یاری می کند.
طرح فضا توان در مقایسه با طرح های دیگر جمع آوری انرژی خورشیدی متفاوت است و مزایای قابل توجهی نسبت به آن طرح ها دارد. در این طرح پانل ها در ماهواره های بزرگ نصب می گردند و با اجتناب از این ضرر و زیان و خرابی ( و زیان کسینوس، برای جمع آوری در صفحه تخت ثابت ) به علت چرخش زمین، آن ها در خارج از جو، در مدار قرار می گیرند. پس از نصب ماهواره ها آن ها نور خورشید را جمع آوری و به ریز موج تبدیل می کنند، سپس انرژی را به ایستگاه های دریافت، بر روی زمین ارسال می کنند؛ و در این ایستگاه ها به محض دریافت، یک جریان الکتریکی در خطوط شبکه ایجاد می شود. دربارهٔ انتقال انرژی از ماهواره ها به زمین چند روش ارائه شده است از جمله امواج مایکروویو و….
از مزایای این روش نسبت به روش های دیگری مانند فتوولتاییک، می توان به این مواردی اشاره کرد، مثلاً بخشی از انرژی خورشیدی در راه از طریق اتمسفر، اثرات انعکاس و جذب از دست می رود. در این روش تجهیزات باعث می شود تا تغییرات جو زمین تأثیری بر انرژی دریافت شده نداشته باشد حتی هنگام شب که نور خورشید به زمین نمی تابد، در فصل زمستان، در هوای برفی و بارانی که نور خورشید به زمین کم تر می تابد، می توان انرژی خورشیدی را بر روی ماهواره ها به میزان چشم گیری دریافت کرد.
برای اجرای چنین طرحی موانعی وجود دارد، در درجه اول مشکل انتقال انرژی از مدار به زمین برای استفاده از انرژی، از آنجا که انتقال انرژی به واسطهٔ سیم از ماهوارهٔ در حال چرخش در مدار، به سطح زمین نه عملی است و نه امکان پذیر است با تکنولوژی های امروزی، انتقال انرژی در طرح توان فضایی به طور کلی عبارت است از: استفاده از برخی از شیوه های انتقال بی سیم انرژی؛ ماهوارهٔ گیرنده، انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی بر روی یک تخته تبدیل می کند، تأمین انرژی یک فرستنده مایکروویو یا ساطع کننده لیزر، و تمرکز پرتو خود را به سمت گیرنده ( آنتن یکسوساز[ پ ۱] ) در سطح زمین انجام می دهد. همچنین تشعشع و آسیب ریزشهاب وار ها[ پ ۲] می تواند برای توان فضایی نگرانی ایجاد کند. البته موانع دیگری مانند هزینه های طرح هم بر سر راه است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتحقیق بر روی این پروژه از اوایل دههٔ ۱۹۷۰ آغاز شد، در زمینه های متعددی بر روی این طرح تحقیق می شود. از جمله خورشید و ویژگی های آن، نور خورشید، انرژی خورشیدی و زمینه هایی که در طراحی و اجرای این طرح طراحان و مجریان این طرح را یاری می کند.
طرح فضا توان در مقایسه با طرح های دیگر جمع آوری انرژی خورشیدی متفاوت است و مزایای قابل توجهی نسبت به آن طرح ها دارد. در این طرح پانل ها در ماهواره های بزرگ نصب می گردند و با اجتناب از این ضرر و زیان و خرابی ( و زیان کسینوس، برای جمع آوری در صفحه تخت ثابت ) به علت چرخش زمین، آن ها در خارج از جو، در مدار قرار می گیرند. پس از نصب ماهواره ها آن ها نور خورشید را جمع آوری و به ریز موج تبدیل می کنند، سپس انرژی را به ایستگاه های دریافت، بر روی زمین ارسال می کنند؛ و در این ایستگاه ها به محض دریافت، یک جریان الکتریکی در خطوط شبکه ایجاد می شود. دربارهٔ انتقال انرژی از ماهواره ها به زمین چند روش ارائه شده است از جمله امواج مایکروویو و….
از مزایای این روش نسبت به روش های دیگری مانند فتوولتاییک، می توان به این مواردی اشاره کرد، مثلاً بخشی از انرژی خورشیدی در راه از طریق اتمسفر، اثرات انعکاس و جذب از دست می رود. در این روش تجهیزات باعث می شود تا تغییرات جو زمین تأثیری بر انرژی دریافت شده نداشته باشد حتی هنگام شب که نور خورشید به زمین نمی تابد، در فصل زمستان، در هوای برفی و بارانی که نور خورشید به زمین کم تر می تابد، می توان انرژی خورشیدی را بر روی ماهواره ها به میزان چشم گیری دریافت کرد.
برای اجرای چنین طرحی موانعی وجود دارد، در درجه اول مشکل انتقال انرژی از مدار به زمین برای استفاده از انرژی، از آنجا که انتقال انرژی به واسطهٔ سیم از ماهوارهٔ در حال چرخش در مدار، به سطح زمین نه عملی است و نه امکان پذیر است با تکنولوژی های امروزی، انتقال انرژی در طرح توان فضایی به طور کلی عبارت است از: استفاده از برخی از شیوه های انتقال بی سیم انرژی؛ ماهوارهٔ گیرنده، انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی بر روی یک تخته تبدیل می کند، تأمین انرژی یک فرستنده مایکروویو یا ساطع کننده لیزر، و تمرکز پرتو خود را به سمت گیرنده ( آنتن یکسوساز[ پ ۱] ) در سطح زمین انجام می دهد. همچنین تشعشع و آسیب ریزشهاب وار ها[ پ ۲] می تواند برای توان فضایی نگرانی ایجاد کند. البته موانع دیگری مانند هزینه های طرح هم بر سر راه است.
