اندیش

/~andiS/

فرهنگ اسم ها

اسم: اندیش (پسر) (فارسی) (تلفظ: andiš) (فارسی: انديش) (انگلیسی: andish)
معنی: اندیشه، اندیشمند، اندیشیدن، استفاده کردنِ آگاهانه از ذهن برای شکل دادن به تصورات و مفاهیم مربوط به هم، جزء پسین بعضی از کلمه های مرکب به معنی «اندیشنده »، اندیشناک
برچسب ها: اسم، اسم با ا، اسم پسر، اسم فارسی

لغت نامه دهخدا

اندیش.[ اَ ] ( نف مرخم ) در ترکیب بجای اندیشنده نشیند. ( از یادداشت مؤلف ). پندارنده و اندیشه کننده و نگرنده و تفکرکننده و تأمل کننده و همیشه بطور ترکیب استعمال میگردد مانند خیراندیش... ( ناظم الاطباء ). فکرکننده به معنی فاعل و این اکثربترکیب می آید چنانکه پس اندیش... ( آنندراج ). آخراندیش ، بداندیش ، چاره اندیش ، خیال اندیش ، خیراندیش ، دوراندیش ، دولت اندیش ، زیرک اندیش ، ستم اندیش ، شراندیش ، صلاح اندیش ، عاقبت اندیش ، عدداندیش ، کج اندیش ، کم اندیش ، کوته اندیش ، مآل اندیش ، محال اندیش ، مصلحت اندیش ، نکواندیش ، نکونامی اندیش ، نیک اندیش ، وفااندیش. ( یادداشت های مؤلف ). || ( اِمص ) اندیشیدن. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

۱ - ( اسم ) در ترکیب بجای (اندیشنده ) آید : بد اندیش خیر اندیش دوراندیش نیک اندیش .۲ - ( اسم ) اندیشه: اندیشمند اندیشناک .

فرهنگ عمید

۱. = اندیشیدن
۲. اندیشنده (در ترکیب با کلمۀ دیگر ): بداندیش، خیراندیش، دوراندیش، نیک اندیش.

پیشنهاد کاربران

منبع. عکس فرهنگ ریشه واژگان فارسی دکتر علی نورایی
زبان های ترکی�در چند مرحله بر�زبان فارسی�تأثیر گذاشته است. نخستین تأثیر زبان ترکی بر پارسی، در زمان حضور سربازان تُرک در ارتش�سامانیان�روی داد. پس از آن، در زمان فرمان روایی�غزنویان، �سلجوقیان�و پس از�حملهٔ مغول، تعداد بیشتری�وام واژهٔ�ترکی به زبان فارسی راه یافت؛ اما بیشترین راه یابی واژه های ترکی به زبان فارسی در زمان فرمانروایی�صفویان، که ترکمانان�قزلباش�در تأسیس آن نقش اساسی داشتند، و�قاجاریان�بر ایران بود.
...
[مشاهده متن کامل]

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

اندیشاندیشاندیشاندیش