انجیل یوحنا

انجیل یوحنا از نظر ساختار و محتوا با سه انجیل هم نظر ( متی، مرقس، و لوقا ) متفاوت است. برخی از رویدادها و تعالیمی که از زندگی عیسی بدان اشاره شده است در سه انجیل دیگر نیامده است، به گونه ای که با مطالعهٔ آن، تصویر کامل تری از زندگی او به دست می آید. یوحنا خودْ هدف خویش را از نگارش انجیل چنین بیان می کند: «امّا اینها نوشته شد تا ایمان آورید که عیسی همان < مسیح> ، پسر خداست، و تا با این ایمان، در نام او حیات داشته باشید» ( ۲۰:۳۱ ) .
در این انجیل، ادعای الوهیت عیسی با روشنی بیشتری مورد تأکید قرار گرفته است. عیسی «کلام» خداست که «انسان خاکی» شد تا هر که به او ایمان آوَرَد، حیات جاویدان داشته باشد. یکی از ویژگی های انجیل چهارم آن است که به خدمات عیسی پیش از گرفتار شدنِ یحیی اشاره می کند، حال آنکه سایر انجیل ها خدمات عیسی را پس از این رویداد بیان می کنند.
در این انجیل به آنچه «معجزات» عیسی نامیده شده تحت عنوان «آیت» یعنی نشانه اشاره می شود. آنچه «معجزات» عیسی نامیده شده به باور پیروانش نشانه هایی هستند از اینکه او به حق مسیح موعود و پسر خداست. هر آیت، خطابه ای به دنبال دارد که به تشریح حقیقتِ آشکار شده در آن آیت می پردازد.
یکی از نکات برجسته انجیل یوحنا، بهره گیری نمادین آن از امور روزمرهٔ زندگی جهت به تصویر کشیدن حقایق روحانی است، که ازجمله می توان به تمثیل هایی از قبیل آب، نان، نور، شبان و گوسفندان، و تاک و میوه اش اشاره کرد. به کارگیری این تمثیل ها سبب شده که انجیل یوحنا از حالتی «معنوی» و «عرفانی» برخوردار باشد.
«۱» در آغاز کلام بود و کلام با خدا بود و کلام، خدا بود؛ «۲» همان در آغاز با خدا بود. «۳» همه چیز به واسطهٔ او پدید آمد، و از هرآنچه پدید آمد، هیچ چیز بدون او پدیدار نگشت. «۴» در او حیات بود و آن حیات، نور آدمیان بود. «۵» این نور در تاریکی می درخشد و تاریکی آن را درنیافته است. «۶» مردی آمد که از جانب خدا فرستاده شده بود؛ نامش یحیی بود. «۷» او برای گواهی دادن آمد، گواهی بر آن نور، تا همه به واسطهٔ او ایمان آورند. «۸» او خودْ آن نور نبود، بلکه آمد تا بر آن نور گواهی دهد. «۹» آن نور حقیقی که بر هر انسانی روشنایی می افکَنَد براستی به جهان می آمد. «۱۰» او در جهان بود، و جهان به واسطهٔ او پدید آمد؛ امّا جهان او را نشناخت. «۱۱» به مُلک خویش آمد، ولی قومِ خودش او را نپذیرفتند. «۱۲» امّا به همهٔ کسانی که او را پذیرفتند، این حق را داد که فرزندان خدا شوند، یعنی به هرکس که به نام او ایمان آورد؛ «۱۳» آنان که نه با زادنی بشری، نه از خواهشِ تن و نه از خواستهٔ یک مرد، بلکه از خدا زاده شدند. «۱۴» و کلام، انسان خاکی شد و در میان ما مسکن گزید؛ و ما بر جلال او نگریستیم، جلالی درخور آن پسر یگانه که از جانب پدر آمد، پر از فیض و راستی. «۱۵» یحیی بر او گواهی می داد و ندا می کرد که این است کسی که درباره اش گفتم: «آن که پس از من می آید بر من برتری یافته، زیرا پیش از من وجود داشته است». «۱۶» از پُری او ما همه بهره مند شدیم، فیض از پی فیض. «۱۷» زیرا شریعت به واسطهٔ موسی داده شد، و فیض و راستی به واسطهٔ عیسی مسیح آمد. «۱۸» هیچ کس هرگز خدا را ندیده است. امّا آن خدای یگانه که در بَرِ پدر است، همان او را شناسانید. [ ۱]