انبه

انبه ( نام علمی: Mangifera ) میوه ای گرمسیری و گیاه آن از سردههای تیرهٔ سنجدیان است. خاستگاه انبه شبه جزیرهٔ هند، پاکستان تایلند، بنگلادش و آسیای جنوب شرقی است. میوهٔ انبه علاوه بر مصرف خوراکی، آشپزی و آب میوه همچنین به عنوان طعم دهنده، رنگ دهنده و عطر نیز کاربرد دارد.
هند با تولید سالانه بیش از ۴۵ درصد انبه در جهان در میان کشورها سرآمد است.
درخت انبه قد بلندی دارد و ممکن است به ۳۵ تا ۴۰ متر برسد. قطر قسمت شاخ و برگ دار آن نیز می تواند به ۱۰ متر برسد. عمر این درخت طولانی است و برخی از درخت های انبه با وجود ۳۰۰ سال سن هنوز میوه می دهند.
این میوه پر خاصیت در هند به سافدا معروف است، انبه با پسته و بادام هندی هم خانواده است و ۱۰۰۰ نوع مختلف دارد. [ ۲]
رنگ برگ های درخت انبه در ابتدا و پس از جوانه زدن نارنجی مایل به صورتی است، که با گذشت زمان به رنگ قرمز تیره، و سپس سبز تیره در می آید. شکوفههای انبه کوچک و سفیدرنگ به صورت خوشه های ۱۰ تا ۴۰ سانتی متری هستند. هر شکوفه ۵ گلبرگ، ۵ کاسبرگ و ۵ پرچم دارد و رایحه ای همچون موگهٔ بهار دارد.
ضماد برگ درخت انبه، پوست سر و مو را تقویت می کند و خاصیت رنگی ( سیاه ) نیز دارد. [ ۳]
رسیدن میوه ها حدود ۳ تا ۶ ماه طول می کشد. وزن انبه ها می تواند بین ۵۰۰ گرم تا ۲٫۵ کیلوگرم باشد. رنگ و اندازهٔ انبه های رسیده با توجه به محیط و نور متغیر است. میوهٔ رسیده می تواند زرد، نارنجی، قرمز یا سبز باشد. به هنگام رسیدن میوه ها بوی شیرهٔ ملایمی می دهند و با فشار ملایمی فرومی روند. در وسط میوه هستهٔ درشتی است که با توجه به نوع درخت می تواند صاف یا دارای رشته و فیبرهایی در گوشت میوه باشد. گوشت میوه به رنگ زرد تیره و شیرین است. طعم انبه ها با توجه به گونه شان بسیار متفاوت است. به علاوه، با توجه به نوع میوه یا این که بیش از حد رسیده باشد، گوشت آن می تواند صاف یا رشته رشته ای باشد. [ ۴]
درخت انبه از هزاران سال پیش در شبه جزیرهٔ هند پرورش داده می شد و بین قرن پنجم و چهارم پیش از میلاد به آسیای شرقی رسید. از سدهٔ دهم میلادی، انبه توسط اعراب به شرق آفریقا، و سپس به برزیل، کارائیب و مکزیک برده شد.
امروزه یک دوم کل محصولات انبه به کشور هند تعلق دارد. علاوه بر این کشور، انبه در آمریکای شمالی، مرکزی، جنوبی، کارائیب، جنوب و مرکز آفریقا، استرالیا، چین، پاکستان و آسیای جنوب شرقی پرورش داده می شود.

انبه (سرده). انبه ( نام علمی: Mangifera ) نام یک سرده از تیره پسته ایان است.

انبه (گیاه). انبه ( نام علمی: Mangifera indica ) نام یک گونه از سرده انبه ها است. این درخت بومی شبه قارهٔ هند است. صدها رقم از ارقام پرورشی آن نیز به دیگر مناطق گرم جهان معرفی شده اند. این درخت میوه، درخت بزرگی است که می تواند به ارتفاع و عرض تاج در حدود ۳۰ متر و دور تنهٔ بیشتر از ۳٫۷ متر رشد کند.
این گونه برای نخستین بار توسط لینه در سال ۱۷۵۳ مورد ارزیابی قرار گرفت و نام گذاری شد. انبه میوهٔ ملی هند، پاکستان و فیلیپین و درخت ملی بنگلادش است. این درخت سبز و زیبا در دو استان هرمزگان و سیستان و بلوچستان نیز پرورش می یابد.
یک درخت سبز بزرگ که بیشتر برای میوه هایش چه سبز و چه رسیده ارزشمند است. تقریباً ۲۱۰ رقم انبه گزارش شده است. این درخت می تواند بین ۱۵ تا ۳۰ متر رشد کند. درخت در لوم شنی با زهکشی خوب، بهترین رشد خود را دارد و در خاک های سنگین و خیس رشد خوبی ندارد. پی اچ بهینهٔ خاک برای رشد مناسب این درخت باید بین ۵٫۲ تا ۷٫۵ باشد.
گل ها در پایان زمستان و آغاز بهار پدید می آیند. هر دو گل نر و ماده روی یک درخت به وجود می آیند. شرایط آب و هوایی تأثیر بسزایی در زمان گلدهی انبه دارد.
انبه میوه ای نامنظم، تخم مرغی شکل و گوشتی است. انبه ها معمولاً بین ۸ تا ۱۲ سانتی متر درازا و رنگ زردی مایل به سبز دارند. میوه ها می توانند گرد، بیضی، قلبی یا کلیه ای شکل باشند. میوه های انبه هنگام نارسی سبز هستند. گوشت داخلی به رنگ نارنجی روشن و نرم است و یک گودال مسطح بزرگ در وسط آن قرار دارد. از انبه خام می توان در تهیهٔ ترشی استفاده کرد. انبهٔ رسیده میوهٔ محبوب در سراسر جهان است. پوست و پالپ ۸۵٪ و دانه ۱۵٪ از جرم انبه را تشکیل می دهند.
این درخت بیشتر به خاطر میوه اش شناخته می شود تا چوب آن، اما با وجود این درخت های انبه را زمانی تبدیل که طول عمر آن ها به پایان رسیده باشد می توان به الوار تبدیل کرد. چوب این درخت در معرض آسیب قارچ و حشرات است. از این چوب برای ساخت آلات موسیقی مانند یوکللی، تختهٔ سه لایی و مبلمان کم هزینه استفاده می شود. همچنین از این چوب مواد فنولی تولید می شود که می تواند سبب درماتیت تماسی شود.

اَنْبِه (mango)
اَنْبِه
اَنْبِه
درخت همیشه سبزی متعلق به تیرۀ سماق۱، با نام علمی Mangifera indica، از درختان بومی هند و مالزی. میوه های خوش طعم و بیضی شکل بزرگش به فراوانی در دیگر مناطق حاره ای و نیم حاره ای، مانند هند غربی، کاشته می شود. در ایران، محل اصلی رویش انبه بلوچستان است، ولی آن را در بندر عباس و سایر نواحی خط ساحلی جنوب کاشته اند. در این نواحی، انبه به موانبه، نغزک، و منجو نیز معروف است. قسمت های گوناگون گیاه انبه خواص دارویی دارد. برگش قابض، و گل های آن اشتهاآور و قابض است. همچنین برای رفع ناراحتی هایی با منشأ صفراوی نیز مفید است. میوۀ نارس آن تصفیه کنندۀ خون و میوۀ رسیده اش مقوی قوۀ باه و اشتهاآور است.Anacardiaceae