آمیگدالین. آمیگدالین ( به انگلیسی: Amygdalin ) ، یک ترکیب شیمیایی طبیعی با شناسه پاب کم ۳۴۷۵۱ است؛ که جرم مولی آن ۴۵۷٫۴۲۹ g/mol می باشد. در سال های گذشته به اشتباه تصور می شد که این ماده در درمان سرطان مفید است. این ماده در بسیاری گیاهان یافت می شود اما منابع اصلی آن، مغز هستهٔ زردآلو، بادام، سیب، آلو و هلو است. [ ۱]
آمیگدالین به عنوان یک گلیکوساید سیانوژنی طبقه بندی می شود هر مولکول آمیگدالین حاوی یک گروه نیتریل است که از طریق واکنش بتا - گلوکوسیداز می تواند به عنوان یک آنیون سمی سیانید در بدن آزاد شود. خوردن آمیگدالین باعث آزادشدن سیانید در بدن انسان شده و می تواند به مسمومیت سیانیدی منجر شود. [ ۲]
از اوایل دههٔ ۱۹۵۰، آمیگدالین و یکی از مشتقات شیمیایی آن به نام لاتریل، به عنوان داروهای ضدسرطان در پزشکی جایگزین، معرفی شده و هر دوی این ترکیبات، به اشتباه، ویتامین ب - ۱۷ نام گذاری شدند. این در حالی بود که هیچ یک از آن ها ویتامین نیستند. [ ۳] دیدگاه بیوشیمیایی، آمیگدالین یک ویتامین نیست و در ادبیات علمی نام های دیگر آن رایج است از جمله، ماندلونیتریل بتا دومیوتیو، ماندلونیتریل بتا گلوکوروناید، لاواوروتواتور، پوراسین، آمیگدالینا، نیتریلوزید
اولین آزمایش ها بر روی حیوانات نشان داد که آمیگدالین باعث کاهش رشد سرطان، توقف رشد تومورها و جلوگیری از گسترش متاستاز می شود. اما زمانی که آزمایش بار دوم تکرار شد، نتایج آن متفاوت بود. گروه دیگری از دانشمندان نتیجه گرفتند که یک دوز مناسب از آمیگدالین می تواند سلول های سرطانی را به پرتودرمانی حساس تر کند.
آزمایش هایی در سال ۱۹۸۲ با مشارکت ۱۷۵ بیمار سرطانی انجام شد. اما تنها در یک فرد پس از ۱۰ هفته استفاده از آمیگدالین، تغییرات مثبتی را نشان کرد. در سایر بیماران، تومور همچنان رشد می کرد. مطالعات علمی نشان داده اند که این ترکیب شیمیایی تأثیری در درمان سرطان ندارد و مصرف خوراکی این ماده خطرناک است و می تواند مرگ آور باشد. [ ۴]
سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) می گوید که این ماده بسیار سمی می باشد. اما میان پزشکان اختلاف نظر هست بسیاری از پزشکان عقیده دارند که در مطالعات و تحقیقات شان دلیلی بر سمی بودن این ماده ندیده اند. با این حال تحقیقات همچنان ادامه دارد.
مصرف بیش از حد آمیگدالین باعث عوارضی چون تهوع، سردرد، سرگیجه، مشکلات کبدی، تب، تنگی نفس، تاری دید، فشار خون پایین، نقض هماهنگی و بیماری های قلبی عروقی می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآمیگدالین به عنوان یک گلیکوساید سیانوژنی طبقه بندی می شود هر مولکول آمیگدالین حاوی یک گروه نیتریل است که از طریق واکنش بتا - گلوکوسیداز می تواند به عنوان یک آنیون سمی سیانید در بدن آزاد شود. خوردن آمیگدالین باعث آزادشدن سیانید در بدن انسان شده و می تواند به مسمومیت سیانیدی منجر شود. [ ۲]
از اوایل دههٔ ۱۹۵۰، آمیگدالین و یکی از مشتقات شیمیایی آن به نام لاتریل، به عنوان داروهای ضدسرطان در پزشکی جایگزین، معرفی شده و هر دوی این ترکیبات، به اشتباه، ویتامین ب - ۱۷ نام گذاری شدند. این در حالی بود که هیچ یک از آن ها ویتامین نیستند. [ ۳] دیدگاه بیوشیمیایی، آمیگدالین یک ویتامین نیست و در ادبیات علمی نام های دیگر آن رایج است از جمله، ماندلونیتریل بتا دومیوتیو، ماندلونیتریل بتا گلوکوروناید، لاواوروتواتور، پوراسین، آمیگدالینا، نیتریلوزید
اولین آزمایش ها بر روی حیوانات نشان داد که آمیگدالین باعث کاهش رشد سرطان، توقف رشد تومورها و جلوگیری از گسترش متاستاز می شود. اما زمانی که آزمایش بار دوم تکرار شد، نتایج آن متفاوت بود. گروه دیگری از دانشمندان نتیجه گرفتند که یک دوز مناسب از آمیگدالین می تواند سلول های سرطانی را به پرتودرمانی حساس تر کند.
آزمایش هایی در سال ۱۹۸۲ با مشارکت ۱۷۵ بیمار سرطانی انجام شد. اما تنها در یک فرد پس از ۱۰ هفته استفاده از آمیگدالین، تغییرات مثبتی را نشان کرد. در سایر بیماران، تومور همچنان رشد می کرد. مطالعات علمی نشان داده اند که این ترکیب شیمیایی تأثیری در درمان سرطان ندارد و مصرف خوراکی این ماده خطرناک است و می تواند مرگ آور باشد. [ ۴]
سازمان غذا و داروی آمریکا ( FDA ) می گوید که این ماده بسیار سمی می باشد. اما میان پزشکان اختلاف نظر هست بسیاری از پزشکان عقیده دارند که در مطالعات و تحقیقات شان دلیلی بر سمی بودن این ماده ندیده اند. با این حال تحقیقات همچنان ادامه دارد.
مصرف بیش از حد آمیگدالین باعث عوارضی چون تهوع، سردرد، سرگیجه، مشکلات کبدی، تب، تنگی نفس، تاری دید، فشار خون پایین، نقض هماهنگی و بیماری های قلبی عروقی می شود.
wiki: آمیگدالین