امینوگلیکوزید

آمینوگلیکوزید. آمینوگلیکوزیدها یک رده مهم از آنتی بیوتیک ها هستند مانند آمیکاسین، استرپتومایسین، توبرامایسین، نئومایسین و جنتامایسین
همه آمینوگلیکوزیدها با اتصال به ریبوزوم مانع سنتز پروتئین در باکتری می شوند در نتیجه اثر باکتریسیدی دارند. نفوذ این داروها به درون پوشش سلول های باکتریایی وابسته به اکسیژن می باشد و به همین دلیل بر روی بی هوازیهای مطلق اثر ناچیزی دارند. مهارکننده های سنتز دیواره سلولی مانند پنی سیلین ها انتقال آمینوگلیکوزیدها را افزایش می دهند.
این آنتی بیوتیک ها وسیع الطیف بوده به ویژه بر گرم منفیها مؤثرند ولی امروزه به دلیل عوارض جانبی کاربردشان محدود شده است و برای درمان عفونت های شدیدی استفاده می شود که نسبت به آنتی بیوتیک های دیگر، مقاوم باشند. این گروه آنتی بیوتیک ها کمتر کاربرد خوراکی دارند و بیشتر به صورت تزریقی یا موضعی مصرف می شوند.
مسمومیت شنوایی ( اتوتوکسیسیتی ) به ویژه بر دهلیز شنوایی، مسمومیت کلیوی ( نفروتوکسیسیتی ) ، نارسایی حاد کلیه، نفروز کلیه ( آسیب به غشای پایه گلومرول های کلیه ) از عوارض مشترک این داروها است البته شدت عوارض داروهای مختلف یکسان نیست.

آمینوگلیکوزید. آمینوگلیکوزید (aminoglycoside)
هر یک از اعضای گروهی از پادزی ها، شامل جنتامایسین۱، نئومایسین۲، و استرپتومایسین۳. بر ضد طیف وسیعی از باکتری ها مؤثرند. این داروها از طریق لولۀ گوارش جذب نمی شوند. به همین سبب، به صورت تزریقی تجویز می شوند. داروهای این گروه خواص سمّی دارند و صدمه به گوش و کلیه ها از عوارض جانبی آن هاست. از این رو، فقط برای درمان عفونت هایی به کار می روند که سایر پادزی ها بر آن ها مؤثر نباشند.