امیلین

آمیلین (هورمون). آمیلین، یا پلی پپتید آمیلوئیدی جزایر لانگرهانس ( IAPP ) ، یک هورمون پپتیدی است که[ ۴] به همراه انسولین از سلول های β لوزالمعده با نسبت تقریباً ۱۰۰:۱ ( انسولین: آمیلین ) ترشح می شود. آمیلین با کند کردن تخلیهٔ معده و افزایش «احساس سیری» در تنظیم قند خون نقش دارد و در نتیجه از افزایش سطح گلوکز خون پس از صرف غذا جلوگیری می کند.
پیش ساز این هورمون در سلول های بتای لوزالمعده ( سلول های β ) به عنوان یک پلی پپتید دارای ۶۷ اسید آمینه با وزن ۷۴۰۴ دالتون تولید می شود و تحت تغییرات پس از ترجمه از جمله برش پروتئاز برای تولید آمیلین قرار می گیرد. [ ۵]
انسولین و IAPP توسط عوامل مشابهی تنظیم می شوند زیرا آن ها یک موتیف پروموتر تنظیمی مشترک دارند. [ ۶] پروموتر IAPP همچنین توسط محرک هایی فعال می شود که بر انسولین تأثیر نمی گذارند، مانند فاکتور نکروز تومور آلفا[ ۷] و اسیدهای چرب. [ ۸] یکی از ویژگی های بارز دیابت نوع ۲ مقاومت به انسولین است. این وضعیت که در آن بدن قادر به استفادهٔ مؤثر از انسولین نیست و در نتیجه تولید انسولین افزایش می یابد. از آن جایی که پروانسولین و پروآمیلین ( proIAPP ) همزمان ترشح می شوند، این امر منجر به افزایش تولید proIAPP نیز می شود. اگرچه اطلاعات کمی در مورد تنظیم IAPP وجود دارد، اما ارتباط آن با انسولین نشان می دهد که مکانیسم های تنظیمی که بر انسولین تأثیر می گذارند بر IAPP نیز تأثیر می گذارند؛ بنابراین سطح قند خون نقش مهمی در تنظیم سنتز proIAPP ایفا می کند.
آمیلین به عنوان بخش درون ریز در لوزالمعده عمل می کند و به کنترل قند خون کمک می کند. پپتید از جزایر لانگرهانس به گردش خون ترشح می شود و توسط پپتیدازها در کلیه پاک سازی شده و در ادرار یافت نمی شود.
آمیلین در نقش هم افزایی برای انسولین عمل می کند و همراه با آن از سلول های بتای لوزالمعده در پاسخ به مصرف وعده های غذایی ترشح می شود. اثر کلی این است که سرعت ظهور ( Ra ) گلوکز در خون پس از خوردن غذا را کاهش می دهد. این امر از طریق کاهش سرعت تخلیهٔ معده، مهار ترشح گوارشی و در نتیجه کاهش در مصرف غذا انجام می شود. با مهار ترشح هورمون گلوکونئوژنیک گلوکاگون، ظهور گلوکز جدید در خون کاهش می یابد. این اعمال، که بیشتر از طریق قسمت حساس به گلوکز ساقه مغز، ناحیه پوسترما انجام می شود، ممکن است در طول هایپوگلایسمی بیش از حد انجام شود. [ ۹]