امپراتوری دوم فرانسه یا امپراتوری دوم به رژیم پادشاهی ناپلئونگرای ناپلئون سوم از ۱۸۵۲ تا ۱۸۷۰ میلادی؛ یعنی بازه میان دو رژیم جمهوری دوم فرانسه و جمهوری سوم این کشور گفته می شود.
جمهوری دوم با نمونهٔ نخستینش یک تفاوت داشت و آن اینکه در نتیجه عملکرد امپراتوری ناچار بود مردم را به سوی آشتی ابدی و دادگری رهنمون سازد. ناتوانی این رژیم در بهره گیری از اختیارات این دستگاه فرمانروا همچون رای همگانی مردم، سود بردن از ابزارهای زندان و تبعید، رسوا کردن رژیم های پیرو الیگارشی، سبب پدید آمدن پرسش های فراوانی در بین مردمان شد که اینان در پاسخ بدان درماندند. این وضعیت سبب بازگشت «اندیشهٔ ناپلئونی» به کشور شد. با مراجعه به رای مردم یک نماینده را برای پاسداری از دموکراسی می بایست برگزینند که او برترین مردمان بود. او همچنین نمایندهٔ ناپلئون یکم بود؛ فرزند انقلاب و پاسدار دورهٔ انقلابی.
در ۱۴ ژانویهٔ ۱۸۵۲ ناپلئون سوم یک نظام نامهٔ ضد پارلمانی را پایه ریزی کرد. این نظام نامه به راستی باززایندهٔ نظام نامه سال ۱۸۴۸ بود. همهٔ قدرت به امپراتور سپرده شد و اکنون او قَیِّم مردم بود. مردم که دیگر هیچ توانی برای اصلاحات نداشتند تنها امیدوار به نیک خواهی امپراتور ماندند. او کنسول هایی را برای آماده سازی قانون گمارد و سنا تبدیل به یک بخش سازنده و اساسی امپراتوری شد. یک نوآوری انجام شد و آن پدیدآوردن بدنهٔ قانون گذار با رای همگانی بود، البته هم قانون ها را قوه مجریه پیشنهاد می داد. در ۲ دسامبر ۱۸۵۲ در حالی که هنوز اندیشهٔ ناپلئونی و ترس از هرج و مرج بر همه چیره بود یک همه پرسی برای گزینش امپراتور انجام شد که همه یکصدا به ناپلئون سوم رای دادند.
ناپلئون سوم به زودی به همگان نشان داد که دادگری با آزادی یکسان نیست. او به زودی روح ملی فرانسویان را که در رای همگانی، روزنامه نگاری، پارلمان، آموزش و پرورش و انجمن ها آفریده شده بود زمین گیر ساخت. قوهٔ مقننه اجازه نداشت نه رئیسی برای خویش برگزید نه رویه ای را پیش گیرد نه لایحه یا قانونی را تصویب کند نه جزئیات بودجه را از دید بگذراند و نه از افکار عمومی آگاهی داشته باشد یا نظرسنجی ای انجام دهد. همچنین حق رای همگانی را با گماردن کسانی برای نظارت و کنترل بر رای مردم و دستکاری در رای های ایشان خدشه دار نمود. همچنین نشریات و مطبوعات را نیز برای سانسور زیر فشار گذاشت. همچنین برخورد مخالفانش را زیر ذره بین بدبینی خویش گذاشت. حملهٔ یک جوان ایتالیایی به نام فلیچه اورسینی به امپراتور در سال ۱۸۵۸ بهانهٔ خوبی بود تا رژیم فشار را به بهانهٔ امنیت همگانی بیشتر کند. تبعید، بازداشت و نفیِ بلد همگی بدون محاکمه افزایش یافت. نظارت سختگیرانه بر امر آموزش بیشتر شد و آموزش فلسفه نیز نهی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجمهوری دوم با نمونهٔ نخستینش یک تفاوت داشت و آن اینکه در نتیجه عملکرد امپراتوری ناچار بود مردم را به سوی آشتی ابدی و دادگری رهنمون سازد. ناتوانی این رژیم در بهره گیری از اختیارات این دستگاه فرمانروا همچون رای همگانی مردم، سود بردن از ابزارهای زندان و تبعید، رسوا کردن رژیم های پیرو الیگارشی، سبب پدید آمدن پرسش های فراوانی در بین مردمان شد که اینان در پاسخ بدان درماندند. این وضعیت سبب بازگشت «اندیشهٔ ناپلئونی» به کشور شد. با مراجعه به رای مردم یک نماینده را برای پاسداری از دموکراسی می بایست برگزینند که او برترین مردمان بود. او همچنین نمایندهٔ ناپلئون یکم بود؛ فرزند انقلاب و پاسدار دورهٔ انقلابی.
در ۱۴ ژانویهٔ ۱۸۵۲ ناپلئون سوم یک نظام نامهٔ ضد پارلمانی را پایه ریزی کرد. این نظام نامه به راستی باززایندهٔ نظام نامه سال ۱۸۴۸ بود. همهٔ قدرت به امپراتور سپرده شد و اکنون او قَیِّم مردم بود. مردم که دیگر هیچ توانی برای اصلاحات نداشتند تنها امیدوار به نیک خواهی امپراتور ماندند. او کنسول هایی را برای آماده سازی قانون گمارد و سنا تبدیل به یک بخش سازنده و اساسی امپراتوری شد. یک نوآوری انجام شد و آن پدیدآوردن بدنهٔ قانون گذار با رای همگانی بود، البته هم قانون ها را قوه مجریه پیشنهاد می داد. در ۲ دسامبر ۱۸۵۲ در حالی که هنوز اندیشهٔ ناپلئونی و ترس از هرج و مرج بر همه چیره بود یک همه پرسی برای گزینش امپراتور انجام شد که همه یکصدا به ناپلئون سوم رای دادند.
ناپلئون سوم به زودی به همگان نشان داد که دادگری با آزادی یکسان نیست. او به زودی روح ملی فرانسویان را که در رای همگانی، روزنامه نگاری، پارلمان، آموزش و پرورش و انجمن ها آفریده شده بود زمین گیر ساخت. قوهٔ مقننه اجازه نداشت نه رئیسی برای خویش برگزید نه رویه ای را پیش گیرد نه لایحه یا قانونی را تصویب کند نه جزئیات بودجه را از دید بگذراند و نه از افکار عمومی آگاهی داشته باشد یا نظرسنجی ای انجام دهد. همچنین حق رای همگانی را با گماردن کسانی برای نظارت و کنترل بر رای مردم و دستکاری در رای های ایشان خدشه دار نمود. همچنین نشریات و مطبوعات را نیز برای سانسور زیر فشار گذاشت. همچنین برخورد مخالفانش را زیر ذره بین بدبینی خویش گذاشت. حملهٔ یک جوان ایتالیایی به نام فلیچه اورسینی به امپراتور در سال ۱۸۵۸ بهانهٔ خوبی بود تا رژیم فشار را به بهانهٔ امنیت همگانی بیشتر کند. تبعید، بازداشت و نفیِ بلد همگی بدون محاکمه افزایش یافت. نظارت سختگیرانه بر امر آموزش بیشتر شد و آموزش فلسفه نیز نهی شد.
wiki: امپراتوری دوم فرانسه