اموزش عالی

آموزش عالی. آموزش عالی به سطحی از آموزش گفته می شود که در دانشگاه ها، کالج ها و موسسات فناوری که مدرک دانشگاهی ارائه می دهند، وجود دارد.
در سال ۲۰۱۲ رتبه بندی کشورهای دنیا از نظر تعداد تحصیل کرده های آموزش عالی به نسبت جمعیت از قرار زیر بود:[ ۱] [ ۲]
آموزش عالی در ایران بخشی از آموزش و پرورش در ایران است و در حال حاضر زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ایران ( برای علوم مربوط به درمان و بهداشت ) اداره و سازماندهی می شود. همچنین آموزش عالی در سطح تربیت معلم نیز در پردیس ها و واحدهای دانشگاه فرهنگیان انجام می پذیرد که از نظر علمی زیر نظر وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و از نظر کاربردی تحت نظر وزارت آموزش و پرورش فعالیت دارند.
دانشگاه های ایران ارائه دهنده آموزش های دانشگاهی می باشند که منتهی به مدارک کاردانی، کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری می گردد. همچنین سطح دیگری از آموزش عالی در حوزه های علمیه انجام می شود که مستقل از دولت و زیر نظر مرکز مدیریت حوزه های علمیه انجام می پذیرد. مدرک ها و درجه های حوزه با دانشگاه تفاوت دارد.

آموزش عالی.
ورودی دانشگاه تهران
آموزش عالی (higher education)
آموزش های پیشرفته، با پیش نیازِ داشتنِ مدرک دیپلم متوسطه. آموزش عالی در ایران، معمولاً به دو شکل است: ۱. آموزش عالی کوتاه مدت که در مقطع کاردانی (فوق دیپلم) است و مدت آن دست کم دو سال است؛ و ۲. آموزش عالی بلندمدت که در سه مقطع کارشناسی (لیسانس)، کارشناسی ارشد ( فوق لیسانس) و دکتری است و مدت آن، در مقطع کارشناسی، دست کم چهار سال است. امروزه تحصیلات عالی پس از دورۀ کارشناسی (لیسانس) را دورۀ تحصیلات تکمیلی۱ می نامند. آموزش عالی در ایران، به دو گروه بزرگ آموزش عالی دولتی و آموزش عالی غیردولتی (غیر انتفاعی) تقسیم می شود. آموزش عالی دولتی، دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سایر سازمان ها و وزارتخانه های دولتی را دربرمی گیرد و هزینۀ آن ها از منابع بودجۀ دولتی تأمین می شود. آموزش عالی غیردولتی، یا به عبارت دقیق تر، غیردولتیِ غیرانتفاعی، بخشی از آموزش عالی است که هزینه های آن از منابعی غیر از بودجۀ دولت، از بخش خصوصی، تأمین می شود. دانشگاه آزاد اسلامی و مؤسسات آموزش عالی غیردولتیِ غیرانتفاعی، ازجمله مؤسسات آموزش عالی غیردولتی اند. دستگاه های اجرایی آموزش عالی با عنوان دانشگاه، مجتمع آموزش عالی، مدرسۀ عالی، دانشکده مستقل، مرکز آموزش عالی، و آموزشکده اجرای دوره های آموزشی گوناگون را برعهده دارند. دوره های آموزش عالی، مؤسسات آموزش عالی شامل دوره های کاردانی، کارشناسـی پیوسته، کارشناسی ناپیوسته، کارشناســی ارشد پیوسته، کارشناسی ارشد ناپیوسته، دکترای عمومی و دکترای تخصصی است. نخستین مؤسسه آموزش عالی ایران، دارالفنون تهران است که در ۱۲۶۸ق/۱۲۳۰ش تأسیس شد. پس از آن، حدود ۵۰ سال بعد، مدارس عالی دیگری چون مدرسۀ عالی علوم سیاسی (۱۲۷۹ش)؛ دارالمعلمین مرکزی (۱۲۹۸ش)؛ مدرسۀ عالی فلاحت و صنایع روستایی (۱۳۰۱ش)؛ مدرسه عالی تجارت و مدرسۀ عالی مهندسی (۱۳۰۵ش)، و دارالمعلمین عالی ( ۱۳۰۷ش) تأسیس شدند. در ۱۳۱۳ش، قانون اجازۀ تأسیس دانشگاه در تهران تصویب شد و از این پس دانشگاه مرکز اصلی آموزش عالی ایران شناخته شد. تا ۱۳۴۶ش، آموزش و پرورش کشور، اعم از آموزش و پرورش عمومی و متوسطه و عالی زیر نظر یک وزارتخانه اداره می شد. این وزارتخانه، که از زمان تأسیس دارالفنون ایجاد شده بود، به ترتیب، با نام های وزارت علوم، وزارت معارف، وزارت معارف و اوقاف، وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه و از ۱۳۱۹ش، وزارت فرهنگ خوانده می شد. از ۱۳۴۶ش، با تصویب قانون تأسیس وزارت علوم و آموزش عالی، وزارتخانۀ جدیدی با نام وزارت علوم و آموزش عالی تأسیس شد و آموزش عالی ایران استقلال یافت. پس از انقلاب اسلامی ایران (۱۳۵۷ش)، تغییرات و تحولات عمده ای در نظام آموزش عالی کشور به وجود آمد، ازجمله واگذاشتن آموزش پزشکی به وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی؛ توسعۀ جغرافیایی آموزش عالی و ایجاد دانشگاه های متعدد در استان های کشور؛ ایجاد دانشگاه هایی با مأموریت خاص، مانند دانشگاه تربیت مدرس، به منظور تربیت اعضای هیئت علمی مورد نیـاز دانشگاه ها؛ توسعۀ دانشگاه های غیرانتفاعی (خصوصی)، ازجمله دانشگاه آزاد اسلامی ایران؛ و توسعۀ آموزش از راه دور با تأسیس دانشگاه پیام نور.