امامزاده سید مظفر

امامزاده سید مظفر (بندر عباس). امامزاده سید مظفر واقع در محله نایبند شهر بندرعباس یکی از اماکن مذهبی استان هرمزگان در جنوب ایران است.
امامزاده سید مظفر که از نوادگان موسی کاظم است، از سالیان دور مورد توجه عموم مردم در استان هرمزگان بوده و هرساله پذیرای زائران بی شمار مشتاق خود است.
البته اهل سنت بندرعباس ادعا دارند سید مظفر از سادات اهل سنت و اصالت او به گوده برمی گردد که به سبب رفت وآمد اهل سنت بر سر مقبره محقر او بعدها تصمیم گرفته شد آن را به امامزاده مبدل نموده تا کانونی جهت مراجعات مردم معتقد بندرعباس و حومه باشد.
در پژوهش های محلی با افرادی که در صحن امامزاده سید مظفر مشغول به خدمت بودند چنین پیدا است که این امامزاده در بخش مرکزی شهر بندرعباس جدا از بحث دینی و مذهبی و بازدید مردم برای شفاعت و دعا، از معماری منحصر به فردی نیز برخوردار می باشد. برخی از ساکنان اهل سنت بندرعباس بر این باورند سید مظفر از سادات اهل سنت و ریشه او به گوده بر می گردد که به سبب رفت وآمد اهل سنت بر سر آرامگاه پیشین و مبتدی او، پس از آن برخی تصمیم گرفتند آن را با یک ساختمان پر دوام به یک امامزاده تبدیل کنند تا کانونی برای بازدید مردم شهربندرعباس و پیرامون باشد. با داشتن چهار مناره و کاشی کاری بی نظیر فیروزه ای و زرین گون گنبد، یکی از شاهکارهای معماری در شهر بندرعباس را به نمایش گذاشته است. امامزاده مظفر از دیرباز خلوتگهی روحی برای مردم هرمزگان و گردشگران دیگر شهرها بوده است و تاریخ آن نیز پر از فراز و نشیب هاست. گفته می شود امامزاده سید مظفر از نوادگان امام موسی ابن جعفر ( ع ) بوده و از سالیان دور، دهه در پی دهه مورد توجه و علاقه بخش بزرگی از مردم سراسر استان هرمزگان می باشد و هر ساله از شهرهای پیرامون نیز این ساختمان مذهبی پذیرای زائران گردشگر بی شمار بوده است.
ساختمان بارگاه امامزاده سید مظفر در حاشیه شمالی بلوار امام خمینی، روبروی بلوار شهید چمران قرار دارد. وضع پیشین بقعه و کیفیت و چگونگی ساختمان بقعه در گذشته خیلی روشن نیست. در تأیید صحت انتساب او به سنی و شیعه نیز مطالبی در میان مردم شهر از دیر باز بر سر زبان هاست. چنین پیداست که ایشان در سال ۴۰۴ هجری قمری در این جا با زندگی بدرود گفته و در همین جائی که ساختمان به دور آن برپا کرده اند، به خاک سپرده شده است. ظاهراً تا سالیان سال کسی چندان متوجه بازسازی بقعه نبوده و تا اندازه ای رو به فرسودگی گذاشته است. ساختمان نخستین معلوم نیست به چه شکل بوده و چه شخصی یا معماری ساختمان را بر روی آرامگاه ساخته است. در این باره هیچ سند پر و پا قرصی در دست نیست اما گمان می رود که بازسازی هائی در آن به هر روی صورت گرفته چون اگر چنین نبود اثری از آن باقی نمی ماند. سالمندان بر این باورند که ضریح نخستین به گونه ضریح امروزی آن نبوده و ضریح نخستین از چوب ساده بود. در سال ۱۳۰۵ شمسی ساختمان نوآباد و سراسر دگرگون شده است. معماری آن با چهار مناره همراه با کاشیکاری بسیار با شکوه و زیبا بر اهمیت و زیبایی این بارگاه افزوده است. آثار موجود نشان می دهد که پس از انقلاب بهمن ۱۳۵۷ سراسر ساختمان بازسازی و نوآباد شده و در بخش هائی نیز برگنجایش آن افزوده شده است.