امامت امام علی

[ویکی فقه] امام علی بن ابوطالب (علیه السلام)، اولین امام شیعیان است.
امام علی بن ابوطالب (علیه السلام) روز جمعه سیزدهم ماه رجب، سی سال پس از عام الفیل و بیست و سه سال قبل از هجرت در مکه و در داخل کعبه معظمه به دنیا آمد.

پدر و مادر
پدرش ابوطالب فرزند عبدالمطلب و مادرش فاطمه دختر اسد بود.

کنیه و القاب
ابوالحسن، ابوالحسنین، ابوالسبطین، ابوالریحانتین و ابوتراب، کنیه های وی و امیرالمؤمنین، المرتضی، یعسوب الدین، قسیم الجنة والنار، سیدالعرب، الصدیق الأکبر، الوصی، الفارق و الانزع البطین برخی از القاب مشهور وی می باشد.

پیامبر مربی امام علی از کودکی
...

[ویکی فقه] امامت امام علی (دیدگاه اهل بیت). بر پایه گزارش های متعدد میراث حدیثی امامیه، تمامی ائمه (علیهم السّلام)، از امامت امیرمؤمنان (علیه السّلام) سخن به میان آوردند. آنان در پاره ای مواقع از پیش خود و بدون آنکه پرسشی از آنها به عمل آمده باشد موضوع امامت امیرمؤمنان (علیه السّلام) را پیش کشیده، گاهی هم در پاسخ از پرسش دیگران بدان پرداختند و حتی در برخی اعمال عبادی از قبیل سجده شکر و زیارت آن حضرت، از آن یاد نموده اند. حجم قابل توجه این روایات به همراه بازتاب آن در منابع حدیثی دست اول مانند کافی کلینی، اعتماد کامل نسبت به صدور این احادیث را به ارمغان می آورد.
منابع حدیثی، فقهی و گاه دعا نگاری امامیه روایات فراوانی از معصومان (علیهم السّلام) پیرامون امامت امیرمؤمنان (علیه السّلام) در خود گرد آورده اند. نوشتار پیشرو در صدد گردآوری تمامی احادیث در این باره نیست. آنچه در این نگاره مختصر ارائه می گردد تنها نمونه ای اندک است به طوری که سعی بر آن شد تا از هر معصومی تنها یک یا دو روایت بیشتر آورده نشود.لازم است بدانیم؛ حجم فروان این احادیث وثوق به صدور آن را در پی دارد و به طور منطقی ما را از بررسی سندی بی نیاز می کند، اما به جهت استحکام هر چه بیشتر، تعدادی از آنها را از منظر دانش رجال مورد کاوش قرار دادیم. در ادامه مشروح این روایات تقدیم می گردد:
امامت امیرمؤمنان در کلام امام علی
در ادامه دو روایت از امامت امام علی (علیه السّلام) بیان می کنیم و سند آن ها را مورد بررسی قرار می دهیم.
← روایت اول
اَخْبَرَنَا جَمَاعَةٌ عَنْ اَبِی الْمُفَضَّلِ قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ الْعَرْزَمِیُّ عَنْ اَبِیهِ عَنْ عُثْمَانَ اَبِی الْیَقْظَانِ عَنْ اَبِی عُمَرَ زَاذَانَ قَالَ: لَمَّا وَادَعَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ (عَلَیْهِمَا السَّلَامُ) مُعَاوِیَةَ صَعِدَ مُعَاوِیَةُ الْمِنْبَرَ... فَلَمَّا فَرَغَ مِنْ کَلَامِهِ قَامَ الْحَسَنُ (علیه السّلام) فَحَمِدَ اللَّهَ (تَعَالَی) بِمَا هُوَ اَهْلُه ... وَ قَدْ تَرَکَتْ هَذِهِ الْاُمَّةُ اَبِی وَ بَایَعُوا غَیْرَهُ وَ قَدْ رَاَوْا رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله وسلّم) نَصَبَ اَبِی یَوْمَ غَدِیرِ خُمٍّ وَ اَمَرَهُمْ اَنْ یُبَلِّغَ الشَّاهِدُ مِنْهُمْ الْغَائِبَ.
شیخ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۵۵۹، تحقیق:قسم الدراسات الاسلامیة - مؤسسة البعثة، ناشر:دار الثقافة قم، الطبعة:الاولی، ۱۴۱۴ه.
...