الکساندر کنستانتینوویچ گلازونُف ( به روسی: Александр Константинович Глазунов ) آهنگساز روس در ۱۰ اوت ۱۸۶۵ در سن پترزبورگ بدنیا آمد و در ۲۱ مارس ۱۹۳۶ در نوی - سور - سن Neuilly - sur - Seine فرانسه درگذشت.
الکساندر کنستانتینُویچ گلازونُف، آهنگساز، معلم موسیقی و رهبر ارکستر روس در دهم اوت سال ۱۸۶۵ در شهر سن پترزبورگ به دنیا آمد. او که یکی از آهنگسازان مهم نسل پس از چایکوفسکی به شمار می رود، در ۹ سالگی نواختن پیانو را آغاز کرد و از ۱۱ سالگی یا به روایتی دیگر ۱۳ سالگی شروع به آهنگسازی کرد. «میلی بالاکیریِف» استعداد او را کشف و به «کُرساکُف» معرفی کرد. گلازونُف در ۱۵ سالگی به نزد ریمسکی کُرساکُف رفت و به صورت خصوصی آموزش دید. او در این مدت پیشرفت شگرفی از خود به نمایش گذاشت تا آنجا که نخستین سمفونی اش را در ۱۶ سالگی به پایان رساند.
در سال ۱۸۸۴ به همراه تاجری ثروتمند به وایمار آلمان رفت و درآنجا با «فرانتز لیست» ملاقات کرد. با اینکه تأثیر فراوانی از «لیست» و «واگنر» پذیرفت به سبکی شخصی دست یافت و آثار بسیاری در غالب سمفونی، باله، و کنسرتو برای سازهای مختلف ساخت. گلازُنُف اولین رهبری اش را در ۱۸۸۸ انجام داد. در سال ۱۸۹۶ به سِمت رهبری کنسرت سمفونی های روسیه برگزیده شد و موفق ترین آثارش را در دههٔ ۱۸۹۰ تصنیف کرد: شامل سمفونی های شمارهٔ چهار، پنج و شش و بالهٔ رِیموندا. با اینکه طرفدار انقلاب روسیه نبود تا ۱۹۲۸ در روسیه ماند و پس از آن به پاریس رفت و تا زمان مرگش در سال ۱۹۳۸ در آن جا ماند. به عنوان یک سمفونی نویس شهرت جهانی پیدا کرد و از فرانسه و انگلیس دعوتنامه هایی برایش رسید.
گلازونُف در بین سالهای ۱۹۰۵ تا ۱۹۲۵ ریاست کنسرواتوار سن پترزبورگ را برعهده داشت و تا انقلاب بلشویکی در سازماندهیِ دوبارهٔ این مؤسسه به نام های کنسرواتوار پتروگراد و پس از آن کنسرواتوار لنینگراد نقش اساسی داشت. در سال ۱۹۲۸ اتحادیه جماهیر شوروی را ترک گفت و دیگر هیچ گاه بازنگشت. با این حال تا سال ۱۹۳۰ ریاست کنسرواتوار را بر عهده داشت و یکی از بهترین شاگردان این مؤسسه در دورهٔ ریاست او «دیمیتری شووستاکویچ» بود، کسی که به یکی از غولهای موسیقی سدهٔ بیستم بدل شد.
اهمیت گلازونف در آشتی دادنِ ملی گراییِ موسیقیِ روسی با شیوهٔ جهانی است. با آن که از جانشینان بی واسطهٔ ناسیونالیسمِ «بالاکیریِف» بود اما بیشتر، متمایل به شکوهِ حماسیِ آثار «بورودین» بود و در کنار اینها تأثیراتی از دیگران را هم در خود داشت: قدرت ارکستراسیون کُرساکُف، تغزل چایکوفسکی و مهارت کنترپوانیک سرگئی تانیِف. به خاطر استادی در فرم و بهره گیری هنرمندانهٔ کنترپوآن او را رمانتیک - کلاسیک می خوانند و از این رو با «یوهانس برامس» قیاسش می کنند. افشره ای از موسیقی او را در کنسرتو ویولن لا مینورِ او که ملودی غنی دارد و پتانسیل بیانگریِ ویولن را به خوبی بالفعل کرده می توان شنید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفالکساندر کنستانتینُویچ گلازونُف، آهنگساز، معلم موسیقی و رهبر ارکستر روس در دهم اوت سال ۱۸۶۵ در شهر سن پترزبورگ به دنیا آمد. او که یکی از آهنگسازان مهم نسل پس از چایکوفسکی به شمار می رود، در ۹ سالگی نواختن پیانو را آغاز کرد و از ۱۱ سالگی یا به روایتی دیگر ۱۳ سالگی شروع به آهنگسازی کرد. «میلی بالاکیریِف» استعداد او را کشف و به «کُرساکُف» معرفی کرد. گلازونُف در ۱۵ سالگی به نزد ریمسکی کُرساکُف رفت و به صورت خصوصی آموزش دید. او در این مدت پیشرفت شگرفی از خود به نمایش گذاشت تا آنجا که نخستین سمفونی اش را در ۱۶ سالگی به پایان رساند.
در سال ۱۸۸۴ به همراه تاجری ثروتمند به وایمار آلمان رفت و درآنجا با «فرانتز لیست» ملاقات کرد. با اینکه تأثیر فراوانی از «لیست» و «واگنر» پذیرفت به سبکی شخصی دست یافت و آثار بسیاری در غالب سمفونی، باله، و کنسرتو برای سازهای مختلف ساخت. گلازُنُف اولین رهبری اش را در ۱۸۸۸ انجام داد. در سال ۱۸۹۶ به سِمت رهبری کنسرت سمفونی های روسیه برگزیده شد و موفق ترین آثارش را در دههٔ ۱۸۹۰ تصنیف کرد: شامل سمفونی های شمارهٔ چهار، پنج و شش و بالهٔ رِیموندا. با اینکه طرفدار انقلاب روسیه نبود تا ۱۹۲۸ در روسیه ماند و پس از آن به پاریس رفت و تا زمان مرگش در سال ۱۹۳۸ در آن جا ماند. به عنوان یک سمفونی نویس شهرت جهانی پیدا کرد و از فرانسه و انگلیس دعوتنامه هایی برایش رسید.
گلازونُف در بین سالهای ۱۹۰۵ تا ۱۹۲۵ ریاست کنسرواتوار سن پترزبورگ را برعهده داشت و تا انقلاب بلشویکی در سازماندهیِ دوبارهٔ این مؤسسه به نام های کنسرواتوار پتروگراد و پس از آن کنسرواتوار لنینگراد نقش اساسی داشت. در سال ۱۹۲۸ اتحادیه جماهیر شوروی را ترک گفت و دیگر هیچ گاه بازنگشت. با این حال تا سال ۱۹۳۰ ریاست کنسرواتوار را بر عهده داشت و یکی از بهترین شاگردان این مؤسسه در دورهٔ ریاست او «دیمیتری شووستاکویچ» بود، کسی که به یکی از غولهای موسیقی سدهٔ بیستم بدل شد.
اهمیت گلازونف در آشتی دادنِ ملی گراییِ موسیقیِ روسی با شیوهٔ جهانی است. با آن که از جانشینان بی واسطهٔ ناسیونالیسمِ «بالاکیریِف» بود اما بیشتر، متمایل به شکوهِ حماسیِ آثار «بورودین» بود و در کنار اینها تأثیراتی از دیگران را هم در خود داشت: قدرت ارکستراسیون کُرساکُف، تغزل چایکوفسکی و مهارت کنترپوانیک سرگئی تانیِف. به خاطر استادی در فرم و بهره گیری هنرمندانهٔ کنترپوآن او را رمانتیک - کلاسیک می خوانند و از این رو با «یوهانس برامس» قیاسش می کنند. افشره ای از موسیقی او را در کنسرتو ویولن لا مینورِ او که ملودی غنی دارد و پتانسیل بیانگریِ ویولن را به خوبی بالفعل کرده می توان شنید.
wiki: الکساندر گلازونف