الکساندر کارل اتو وستفال

الکساندر کارل اُتو وستفال ( آلمانی: Alexander Carl Otto Westphal; ۱۸ مهٔ ۱۸۶۳ – ۹ ژانویهٔ ۱۹۴۱ ) یک روان پزشک، استاد دانشگاه و متخصص اعصاب اهل آلمان بود.
وی فرزندِ کارل فریدریش اتو وستفال و نوهٔ اتو کارل فریدریش وستفال بود.
الکساندر وستفال در هایدلبرگ و برلین تحصیل کرد و دکترای خود را در سال ۱۸۸۸ در برلین دریافت کرد. سپس دستیار ویلهلم هاینریش ارب ( ۱۹۲۱ - ۱۸۴۰ ) در هایدلبرگ و هاینریش کرشمان ( ۱۹۱۰ - ۱۸۴۶ ) در لایپزیگ شد. در سال ۱۸۹۲ او به عنوان رئیس بخش بیماری های عصبی در شاریته برلین تحت نظر فردریش جولی ( ۱۹۰۴ - ۱۸۴۴ ) انتخاب شد و متعاقباً در زمینه های روانپزشکی و عصب شناسی ( ۱۸۹۴ ) واجد شرایط شد. در سال ۱۹۰۲ دعوت به دانشگاه گریفسوالد را به عنوان دانشیار پذیرفت و دو سال بعد به عنوان استاد تمام به دانشگاه بن نقل مکان کرد.
او مشارکت های فراوانی در زمینهٔ دیابت بی مزه، سرطان خون و سرطان کاذب خون و تعداد بی شماری از بیماری های روان پزشکی و مغز و اعصاب دارد و نامش به همراه نورولوژیست لهستانی «یان پیلچ»، [ ۱] در «علامتِ وستفال - پیلچ» ( واکنش نوروتونیک مردمک چشم ) [ ۲] ماندگار شده است.
او همچنین مجموعه ای از نسخه کاملی از آثار علمی پدرش را تهیه کرد. او تعدادی از دانشمندان برجسته را تربیت کرد، از جمله اتو لوونشتاین ( ۱۹۶۵ - ۱۸۸۹ ) ، که با او یکی از نویسندگان مطالعات تجربی و بالینی در مورد فیزیولوژی و آسیب شناسی حرکات مردمک با اشاره ویژه به اسکیزوفرنی ( بخشی از مجموعه، رساله هایی از مغز و اعصاب، روانپزشکی، روانشناسی و مناطق مرزی آنها ) بود.