الکترونیک آلی. الکترونیک آلی یک رشته از علم مواد در مورد طراحی، سنتز، خصوصیات و کاربرد مولکولهای آلی یا پلیمرهایی است که خصوصیات الکترونیکی مطلوبی مانند مقاومت ویژه و رسانندگی الکتریکی را نشان می دهند. برخلاف رسانا ها و نیم رساناهای غیرآلی معمولی، مواد الکترونیکی آلی از مولکول های آلی ( مبتنی بر کربن ) یا پلیمرها با استفاده از استراتژی های مصنوعی ساخته شده در زمینه شیمی آلی و شیمی پلیمر ساخته می شوند.
یکی از مزایای وعده داده شده الکترونیک آلی، هزینه بالقوه پایین آنها در مقایسه با الکترونیک سنتی است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] از ویژگیهای جذاب رساناهای پلیمری می توان به هدایت الکتریکی آنها و انعطاف پذیری مکانیکی نسبتاً زیادشان اشاره کرد. برخی از آنها از پایداری حرارتی بالایی برخوردار هستند.
دسته ای از مواد مورد علاقه در الکترونیک آلی رسانای الکتریکی هستند، یعنی موادی که می توانند بارهای الکتریکی را با مقاومت کم منتقل کنند. به طور سنتی، مواد رسانا غیر آلی هستند. مواد رسانای کلاسیک ( و هنوز از نظر فنی غالب ) فلزاتی مانند مس و آلومینیوم و همچنین بسیاری از آلیاژها هستند. [ ۴]
اولین ماده رسانای آلی، پلی آنیلین، توسط هنری لتبی در سال ۱۸۶۲ توصیف شد. کار بر روی سایر مواد آلی پلیمری به طور جدی در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد، رسانایی بالایی در سال ۱۹۶۳ برای مشتق تترایودوپیرول گزارش شد. [ ۵] در سال ۱۹۷۷، کشف شد که می توان پلی استیلن را با هالوژن ها اکسید کرد و مواد رسانا را از مواد عایق یا نیمه رسانا تولید کرد. جایزه ۲۰۰۰ نوبل شیمی به طور مشترک به آلن جی هیگر، آلن مک دایارمید و هیدکی شیراکاوا برای کار در مورد پلیمرهای رسانا اهدا شد[ ۶] که خانواده های بزرگ پلیمرهای رسانای الکتریکی از جمله پلی تیوفن، پلی فنیلن سولفید و سایر موارد را شناسایی کردند.
در دهه ۱۹۵۰، دسته دوم هادی های الکتریکی بر اساس نمک های انتقال بار کشف شد. نمونه های اولیه مشتقات ترکیبات آروماتیکی چندحلقه ای بودند. به عنوان مثال، نشان داده شد که پیرن نمکهای پیچیده انتقال بار با هالوژنها را به صورت نیمه رسانا تشکیل می دهد. در سال ۱۹۷۲، محققان رسانایی فلزی ( رسانایی قابل مقایسه با فلز ) را در مجموعه انتقال بار TTF - TCNQ یافتند.
پلاستیک های رسانا برای کاربردهایی در صنعت دستخوش توسعه شده اند. در سال ۱۹۸۷، اولین دیود آلی در کداک توسط چینگ وی تانگ و استیون ون اسلیک تولید شد. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از مزایای وعده داده شده الکترونیک آلی، هزینه بالقوه پایین آنها در مقایسه با الکترونیک سنتی است. [ ۱] [ ۲] [ ۳] از ویژگیهای جذاب رساناهای پلیمری می توان به هدایت الکتریکی آنها و انعطاف پذیری مکانیکی نسبتاً زیادشان اشاره کرد. برخی از آنها از پایداری حرارتی بالایی برخوردار هستند.
دسته ای از مواد مورد علاقه در الکترونیک آلی رسانای الکتریکی هستند، یعنی موادی که می توانند بارهای الکتریکی را با مقاومت کم منتقل کنند. به طور سنتی، مواد رسانا غیر آلی هستند. مواد رسانای کلاسیک ( و هنوز از نظر فنی غالب ) فلزاتی مانند مس و آلومینیوم و همچنین بسیاری از آلیاژها هستند. [ ۴]
اولین ماده رسانای آلی، پلی آنیلین، توسط هنری لتبی در سال ۱۸۶۲ توصیف شد. کار بر روی سایر مواد آلی پلیمری به طور جدی در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد، رسانایی بالایی در سال ۱۹۶۳ برای مشتق تترایودوپیرول گزارش شد. [ ۵] در سال ۱۹۷۷، کشف شد که می توان پلی استیلن را با هالوژن ها اکسید کرد و مواد رسانا را از مواد عایق یا نیمه رسانا تولید کرد. جایزه ۲۰۰۰ نوبل شیمی به طور مشترک به آلن جی هیگر، آلن مک دایارمید و هیدکی شیراکاوا برای کار در مورد پلیمرهای رسانا اهدا شد[ ۶] که خانواده های بزرگ پلیمرهای رسانای الکتریکی از جمله پلی تیوفن، پلی فنیلن سولفید و سایر موارد را شناسایی کردند.
در دهه ۱۹۵۰، دسته دوم هادی های الکتریکی بر اساس نمک های انتقال بار کشف شد. نمونه های اولیه مشتقات ترکیبات آروماتیکی چندحلقه ای بودند. به عنوان مثال، نشان داده شد که پیرن نمکهای پیچیده انتقال بار با هالوژنها را به صورت نیمه رسانا تشکیل می دهد. در سال ۱۹۷۲، محققان رسانایی فلزی ( رسانایی قابل مقایسه با فلز ) را در مجموعه انتقال بار TTF - TCNQ یافتند.
پلاستیک های رسانا برای کاربردهایی در صنعت دستخوش توسعه شده اند. در سال ۱۹۸۷، اولین دیود آلی در کداک توسط چینگ وی تانگ و استیون ون اسلیک تولید شد. [ ۷]
wiki: الکترونیک آلی