الکترونیک

اِلِکترونیک ( به انگلیسی: Electronics ) دانشی است شامل فیزیک، مهندسی، فناوری و کاربردهایی که با جریان و کنترل الکترون ها در خلا و ماده سروکار دارد. [ ۱] در الکترونیک برای کنترل جریان الکترون از دستگاه های فعال تقویت و یکسوسازی استفاده می شود، درحالی که در مهندسی برق کلاسیک از اثرات غیرفعال مانند مقاومت، خازن و القاگر برای کنترل جریان الکتریسیته استفاده می شود.
الکترونیک تأثیر عمده ای در پیشرفت جامعه مدرن داشته است. شناسایی الکترون در سال ۱۸۹۷، و سپس اختراع لامپ خلأ که می توانست سیگنال های کوچک الکتریکی را تقویت و یکسوسازی کند، زمینه الکترونیک و عصر الکترون را افتتاح کرد. [ ۲] این تمایز در حدود سال ۱۹۰۶ با اختراع لی دفارست از تریود آغاز شد، که تقویت الکتریکی سیگنال های رادیویی ضعیف و سیگنال های صوتی را با دستگاه غیر مکانیکی امکان پذیر کرد. تا سال ۱۹۵۰، این رشته «فناوری رادیویی» نامیده می شد زیرا کاربرد اصلی آن طراحی و تئوری فرستنده های رادیویی، گیرنده ها و لامپ های خلأ بود.
عبارت «الکترونیک حالت - جامد» پس از ساخت اولین ترانزیستور توسط ویلیام شاکلی، والتر هاوسر براتین، جان باردین در آزمایشگاه های بل در ۱۹۴۷ ظهور کرد. سپس در سال ۱۹۵۹ ماسفت توسط محمد عطاالله ( و همکارش داوون کانگ ) اختراع شد. ماسفت اولین ترانزیستور کاملاً جمع و جور بود که می توانست برای طیف وسیعی از کاربردها کوچک سازی و تولید انبوه شود، که باعث ایجاد انقلابی در صنعت الکترونیک شد و نقشی اساسی در انقلاب میکروالکترونیک و انقلاب دیجیتال داشت. ماسفت از آن زمان به عنصر اصلی اکثر تجهیزات الکترونیکی مدرن تبدیل شده است و پرکاربردترین دستگاه الکترونیکی در جهان است.
از الکترونیک به طور گسترده ای در پردازش اطلاعات، ارتباطات از راه دور و پردازش سیگنال استفاده می شود. توانایی دستگاه های الکترونیکی در عملکرد به عنوان کلید، پردازش اطلاعات دیجیتالی را امکان پذیر کرده است. فناوری های اتصال متقابل مانند بردهای مدار، فناوری بسته بندی الکترونیکی و سایر اشکال متنوع زیرساخت های ارتباطی، عملکرد مدار را کامل کرده و قطعات الکترونیکی مخلوط را به یک سیستم کاری منظم تبدیل می کنند، که سیستم الکترونیکی نامیده می شود. کامپیوترها یا سیستم های کنترل نمونه هایی از سیستم الکترونیکی هستند. یک سیستم الکترونیکی ممکن است جزئی از سیستم مهندسی شده دیگر یا یک دستگاه مستقل باشد. از سال ۲۰۱۹ بیشتر دستگاه های الکترونیکی[ ۳] از قطعات نیمه هادی برای انجام کنترل الکترون استفاده می کنند. معمولاً، دستگاه های الکترونیکی شامل مدارهای متشکل از نیمه رساناهای فعال با المان های غیرفعال مکمل هستند. چنین مداری به عنوان مدار الکترونیکی توصیف می شود. علم الکترونیک با مدارهای الکتریکی سروکار دارد که شامل اجزای الکتریکی فعال مانند لامپ های خلأ، ترانزیستورها، دیودها، مدارهای مجتمع، الکترونیک نوری، و سنسورها، قطعات الکتریکی غیرفعال همراه و فناوری های اتصال داخلی هستند.

الکترونیک (electronics)
شاخه ای از علم برای بررسی گسیل الکترون از رساناها و نیم رساناها، ایجاد تغییر در این الکترون ها، و ساخت وسایل الکترونیکی. نخستین وسیلۀ الکترونیکی لامپ گرمایونی یا لامپ خلأ بود که در آن، الکترون ها در خلأ حرکت می کردند. با اختراع این لامپ، وسایلی مانند رادیو، تلویزیون، رادار، و رایانه ساخته شد. از ۱۹۴۸، استفاده از ترانزیستورهای نسبتاً کوچک و مطمئن به جای لامپ منجر به توسعۀ الکترونیک شد. وسایل الکترونیکی مدرن با مدارهای مجتمع کوچک (تراشه های سیلیسیمی) کار می کنند. این تراشه ها برش های نازک بلورند که ده ها هزار مؤلفۀ الکترونیکی را در خود جای داده اند. با استفاده از وسایل حالت جامد، مانند مدارهای مجتمع، می توان مدارهای الکترونیکی بسیار پیچیده ای ساخت. به کارگیری این مدارها به ابداع وسایلی مانند ساعت دیجیتال، ماشین حساب جیبی، میکرورایانههای پرقدرت و واژه پرداز انجامیده است.