الفبا

[ویکی اهل البیت] به مجموعه ای از نشانه های نوشتاری که بر پایه واج های زبانی معین نظم یافته باشد، الفبا گویند. همچنین نامهای حروف الفبایی را نیز گویند .
تاریخ پیدایش و خاستگاه الفبا مورد اختلاف متخصصان است؛ اما به طور کلی می توان گفت که الفبا برای نخستین بار در حدود سال 1700 ق.م توسط اقوام سامی شمالی در فلسطین و سوریه ابداع شده است.
این مجموعه شامل 22 نشانه همخوانی بوده و یونانیان بعدها با افزودن نشانه های واکه ای و نیز ایجاد دگرگونی هایی در آن، الفبای یونانی را به وجود آورده اند. آنگاه الفبای لاتینی بر پایه الفبای یونانی و سپس الفبای زبان های غربی بر پایه الفبای لاتینی شکل گرفته است. الفبای زبان های ایرانی نیز خود دارای ریشه سامی است.
بیشتر الفباهای امروزی 20 تا 30 نشانه نوشتاری دارند، اما در مجموع تعداد و تنوع نشانه ها به تعداد آواهای زبان وابسته است.

اَلِفبا مجموعه علامت هایی است که انسان ها برای نشان دادن اصواتِ زبان، در بین خود قرارداد می کنند. در خط های فارسی و عربی، الفبا معمولاً به نشانه های نوشتاری همخوان ( صامت ) گفته می شود که آن ها را حروف بی صدا هم می گویند و معمولاً واکه ها ( مصوت ) ، جزء حروف الفبا نیستند و به آن ها حروف صدادار می گویند؛ ولی برای مصوت های بلند سه گانه، از سه تا از حروف الفبا استفاده می شود و مصوت های کوتاه، بدون علامت یا در موارد ضروری، با حرکت گذاری عربی و فارسی نشان داده می شوند؛ در حالی که در الفبای لاتین، برخی از حروف، نماینده واکه ها نیز هستند.
• الفبای فونتیک: در این نوع از الفبا هر شکل تنها نشان دهندهٔ یک صدای خاص است مانند ب در الفبای زبان فارسی. الفبای آوانگاری بین المللی و الفبای زبان اسپرانتو از جمله الفباهای فونتیک اند.
• الفبای غیر فونتیک: در این نوع الفبا هیچ شکل نوشتاری تنها یک صدا را نشان نمی دهد.
• الفبای نیمه فونتیک: در این نوع از الفبا، برخی شکلها تنها به یک صدا و بعضی به بیش از یک صدا اشاره دارند مانند شکل نوشتاری و در الفبای فارسی که هم صدای صامت و هم صدای مصوت می دهد. الفبای فارسی از این گروه است.

اَلِفْبا
اَلِفْبا
در زبان های اروپایی: «آلفابت Alphabet» مجموعۀ حروفی که دلالت بر واج های زبان می کند. الفبای زبان فارسی باستان «میخی» نامیده می شود که از اکدی و سومری برگرفته بوده اند که ۳۶ حرف داشته است. الفبای فارسی میانه از آرامی اخذ شده بوده است و از راست به چپ نوشته می شده و تا قرن ۶م به کار می رفته است. الفبای زبان فارسی دری و معاصر، بعد از سلطۀ اعراب بر ایران، از خط عربی اخذ شد و برای هماهنگ کردن آن با زبان فارسی چهار حرف «پ، چ، ژ، گ» بر آن افزودند و ترتیب حروف «ه ، و» جابه جا شد و نهایتاً شامل ۳۳ حرف زیر شد: آ(ء)، ا، ب، پ، ت، ث، ج، چ، ح، خ، د، ذ، ر، ز، ژ، س، ش، ص، ض، ط، ظ، ع، غ، ف، ق، ک، گ، ل، م، ن، و، ه ، ی. (جدول در صفحه بعد)