البانی

[ویکی شیعه] آلبانی. آلبانی کشوری است در جنوب شرقی قاره اروپا. پایتخت این کشور تیرانا و جمعیت آن ۳۵۴۴۸۰۸ نفر است.
بر اساس قانون اساسی مصوب سال ۱۹۹۸ آلبانی، هیچ دینی، دین رسمی این کشور نیست و همه ادیان مساوی هستند. با این وجود تمامی مذاهب موجود در آن (مسلمانان سنی، بکتاشیه، مسیحیان ارتدکس و کاتولیک رومی) هر یک خواستار درجه بالاتری برای به رسمیت شناخته شدن از سوی دولت هستند.
۷۰ درصد مردم آلبانی مسلمان و ۳۰ درصد مسیحی هستند. دین ابتدایی مردم آلبانی مسیحیت بود اما بعدها بیشتر ساکنان این کشور به اسلام گرویدند. تغییر دین تا ۷۰ درصد جمعیت آلبانی به اسلام، یکی از میراث های حکومت عثمانی بود. مهاجرت شیعیان علوی و بکتاشی در گسترش تشیع در این کشور نقش مهمی را ایفا کرده است. پس از استقلال آلبانی از حکومت عثمانی، این کشور به صورت تنها دولت اسلامی در اروپا ظهور کرد.

[ویکی اهل البیت] آلبانی. آلبانی کشوری در جنوب شرقی قاره اروپا است. پایتخت آن تیرانا است. سرزمین آلبانی در سده های پیش از میلاد بخشی از سرزمین پهناوری به نام ایلیریا بوده است که نام آن برگرفته از نام تیره ایلیری از تیره های هندواروپایی است که به سامان های شرق شبه جزیره بالکان کوچ کرده بودند. نام بومی این کشور در خود زبان آلبانیایی ها، اِشچیپِری (Shqipëria) است ولی بصورت فرامرزی (بین المللی) این کشور با نام آلبانی شناخته شده است. واژه آلبانی احتمالاً از زمان پیش از دوره کلت ها بجا مانده و به معنی سرزمین تپه هاست. ریشه آلب در این نام با واژه آلپ (کوهستان آلپ) همریشه است. نظر دیگری نیز هست که این نام را با واژه هندواروپایی آلب به همعنای سپید همریشه می داند. نام آلبانی در زبان عربی بگونه ارناووط درآمده و در ترکی این واژه معرب، شکل آرناؤود بخود گرفته و ترکیه ای ها آلبانی را با این نام می نامند.
کشور آلبانی به ۳۶ استان بخش شده است. برخی از استان ها با هم تشکیل یک سامان (ناحیه) می دهند. در آلبانی ۱۲ سامان وجود دارد. پایتخت آلبانی یعنی شهر تیرانا وضعیتی جدا و ویژه دارد. استان های آلبانی از این قرارند: ۱ - بِرات ۲ - بولچیزه ۳ - دِلوینه ۴ - دِوُول ۵ - دیبِر ۶ -دوررِس ۷ - اِلباسان ۸ - فیِر ۹ - جیروکاستِر ۱۰ - گِرامْش ۱۱ - هاس ۱۲ - کاوایه ۱۳ - کولونیه ۱۴ - کورچه ۱۵ - کرویه ۱۶ - کوچوُوه ۱۷ - کوکس ۱۸ - کوربین ۱۹ - لِژه ۲۰ - لیبراژد ۲۱ - لوشنیه ۲۲ - مالِسی -اِ-ماده ۲۳ - مالاکاستر ۲۴ - مات ۲۵ - میردیته ۲۶ - پِچین ۲۷ - پِرمِت ۲۸ - پوگرادِتس ۲۹ - پوکه ۳۰ - سارانده ۳۱ - اِشکودِر ۳۲ - اِسکراپار ۳۳ - تِپِلِنه ۳۴ - تیرانا ۳۵ - تروپویه ۳۶ - وِلوره اقتصاد آلبانی بیشتر به کشاورزی و صادرات کروم متکی می باشد. آلبانی دارای منابع طبیعی هم چون معادن زغال سنگ و فلزاتی چون کروم است.
بیشینه مردم آلبانی از تیرهَ آلبانیایی هستند و به زبان آلبانیایی سخن می گویند که شاخه ای مستقل از زبانهای هندواروپایی است. گویشوران این زبان به دو گویش توسک (Tosk) و گگ (Gheg) سخن می گویند. در آلبانی اقلیتهایی از نژادهای یونانی، صرب، مقدونیایی، بلغار، بوسنیایی، ایتالیایی، ولاش و کولی زندگی می کنند.
اسلام ۷۰٪ مسیحیت ۳۰٪ آلبانی تنها کشور اروپایی با بیشینه مسلمان می باشد. ریشه اسلام در آلبانی به دوره امپراتوری عثمانی باز می گردد. ییشینه مسلمانان آلبانی سنی مذهب هستند اما اقلیت قابل توجهی از آنان پیرو مذهب شیعه و از فرقه بکتاشیه می باشند. مسیحیان آلبانی نیز بیشتر از پیروان دو مذهب ارتدوکس و کاتولیک هستند.
آلبانی ، سایت رحماء باز یابی:بیست و چهارم تیرماه 1394

آلبانی (آفریقای جنوبی). آلبانی ( به انگلیسی: Albany ) ، آفریقای جنوبی ( همچنین با نام های مرزهای دماغه، پیشگان دماغه، کشور پایه گذاران و منطقه غربی نیز شناخته می شود ) ناحیه ای در دماغه شرقی، آفریقای جنوبی بود. گراهامستون به طور سنتی پایتخت اداری، مرکز فرهنگی و بزرگ ترین شهر منطقه آلبانی بود.
این منطقه در گذشته توسط کشاورزان بوئر در پایان سدهٔ هجدهم به عنوان "Zuurveld" شناخته می شد و در نزدیکی مرز بین مستعمره کیپ و سرزمین های سنتی Xhosa در شرق قرار داشت. مهاجران ۱۸۲۰ در استقرار و کشاورزی منطقه و بخشی از فرهنگ محلی متمایز آن نقش مهمی داشتند. دولت ANC منطقه آلبانی را با شهرک بزرگ خوسا آلیس به عنوان منطقه شهرداری «کاکادو» ادغام کرد.

آلبانی. آلبانی (Albania)
موقعیت. کشور آلبانی، که به گویش بومی اِشکیپنییا اشکیپری نام دارد، در اروپای شرقی، بر ساحل شرقی دریای آدریاتیک، جنوب مونته نگرو و در غرب کشورهای مقدونیه و یونان واقع است. ۲۸,۷۵۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و پایتخت آن شهر تیرانااست.سیمای طبیعی. جمهوری آلبانی که در ساحل غربی شبه جزیرۀ بالکان جای دارد، سرزمینی کوهستانی است. نواحی شمالی آن را بخشی از کوه های آلپ، با نام آلپ های شمال آلبانی(به گویش آلبانیایی ها، بی یِشکاته نِمونا) با ارتفاع ۲هزار تا ۲,۶۰۰ متر، فراگرفته و نواحی مرکزی و شرقی را رشته کوه های پیندستشکیل داده است که روبه شرق بر ارتفاع آن ها افزوده می شود. بلندترین نقطۀ این کشور، کوه کوراببا ارتفاع ۲,۷۶۴ متر، در مرز کشور مقدونیه جا دارد. این کوه ها در غرب به جلگۀ ساحلی پست و پهناوری منتهی می شود که از مرز مونته نگرو در شمال تا خلیج وِلورهدر جنوب گسترده است. رودخانه های بسیاری که همگی از ارتفاعات شرقی رو به غرب جریان دارند، این کشور را مشروب می کنند و مهم ترین آن ها عبارت اند از رودخانۀ درینبا درازای۲۸۲ کیلومتر در شمال، اِشکومبینبا (۸۱ کیلومتر)، سِمان، (۲۵۳ کیلومتر)، در نواحی مرکزی و ویوسا، (۲۳۸ کیلومتر)، در جنوب. دریاچه های مرزی اسکوتاریدر مرز مونته نگرو، اوخریددر مرز مقدونیه، و پرسپادر مرز مشترک مقدونیه و یونان و آلبانی نیز از مهم ترین و چشمگیرترین عوارض آبی این سرزمین به شمار می آیند. کرانه های کشور آلبانی از بریدگی ها، خلیج ها، خورها، و مرداب های بسیاری تشکیل شده که خلیج وِلوره عمده ترین آن هاست و جزیرۀ سازان، با مساحت ۵ کیلومتر مربع، در مدخل همین خلیج، بزرگ ترین جزیرۀ کشور آلبانی است. آلبانی از نظر اداری و جغرافیایی به ۳۶ بخش تقسیم می شود و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از تیرانا،بِرات، دورِس، اِلباسان، فیِر، کوریتسا، لوشنیا، اِشکودر، و ولوره. اقلیم این کشور، مدیترانه ای است و کوهستان های شرقی آن زمستان های سرد و پربرف دارد. بارندگی های آن عمدتاً در زمستان است و در تابستان ها گرم و خشک و آفتابی است. میانگین دمای هوای شهر تیرانا در دی ماه۶.۸ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه ۲۴ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن بالغ بر ۱,۳۵۳ میلی متر است.
اقتصاد. آلبانی از فقیرترین کشورهای اروپایی است و دولت آن با مشکلات اقتصادی بسیاری روبه روست؛ تلاش برای نو سازی و پیشبرد کشور و جبران کمبودها و نواقص گذشته و تأمین نیازهای روزانۀ مردم، که بیشتر در روستاها و در سطحی کاملاً ابتدایی زندگی می کنند؛ اولویت دادن به کشاورزی و توسعۀ آن؛ ارتقای صنعت گردشگری؛ کاوش و بهره برداری از منابع بکر و دست نخوردۀ زیرزمینی؛ خصوصی سازی مالکیت ها و کارخانه ها؛ و تشویق و حمایت صنایع کوچک و تأمین مسکن. ازجمله مسائل پیش روی سیاست اقتصادی کشور آلبانی است. آلبانی از نظر تولید نیروی برقابیدر موقعیت خوبی قرار دارد و تولید نیروی الکتریسیتۀ آن در سال ۲۰۰۰ معادل۱.۶۷میلیون کیلووات بوده است. بررسی های زمین شناختی، که از ۱۹۹۱ با جدیت دنبال شده، از وجود منابع نسبتاً عظیم نفت تا میزان ۱۶۵میلیون بشکه و ذخایر گاز تا ۲میلیارد متر مکعب در زیر آب های ساحلی این کشور خبر می دهد. آلبانی علاوه بر ذخایر گران بهای نفت و گاز طبیعی، از نظر منابع زیرزمینی دیگری چون لیگنیت، کروم، مس، نیکل، و آهن نیز غنی است و کنسرسیومی متشکل از شرکت های انگلیسی و ایتالیایی، بهره برداری از آن را برعهده گرفته اند. صنعت آلبانی هنوز در مرحلۀ ابتدایی و محدود است؛ تولید مصنوعات کشاورزی، منسوجات و پوشاک، مواد نفتی، سیمان و تا حدی نیز مواد شیمیایی ازجمله فرآورده های صنعتی آن به حساب می آیند.
حکومت و سیاست. براساس قانون اساسی ۱۹۹۸، نوع حکومت این کشور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. نهاد قانون گذاری این کشور، موسوم به مجلس خلق، از ۱۴۰ نماینده تشکیل شده است که برای چهار سال برگزیده می شوند. رئیس جمهور با رأی اکثریت نمایندگان مجلس و برای پنج سال انتخاب می شود و رهبر حزب حائز اکثریت، مقام اجرایی نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت آلبانی حدود ۳,۱۹۵,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۱۱۱.۱ نفر در کیلومتر مربع می رسد. روند افزایش جمعیت این کشور ۰.۶- درصد است و ۹۵ درصد از آنان را آلبانیایی ها تشکیل می دهند. ۷۰ درصد از مردم آن مسلمان اند و آلبانیایی زبان رسمی آنان است و حدود ۵۸ درصد از جمعیت آن در روستاها به سر می برند. میانگین امید به زندگی در آلبانی ۷۵ سال است و ۸۴ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. آلبانیایی ها از تبار قوم ایلیریای باستان و از نژاد هندو اروپایی اند. این سرزمین در ۱۶۸پ م ضمیمۀ امپراتوری روم شد و ایلیریکوم نام گرفت. آلبانی از قرون ۳ تا ۵م مورد هجوم و تاخت وتاز اسلاوها قرار گرفت و از قرن ۶ تا ۱۳م بخشی از امپراتوری بیزانس بود. طی جنگ های ۱۴۴۳ تا ۱۴۶۸ به تصرف امپراتوری عثمانی درآمد و آیین اسلام در آن جا رواج یافت. در ۱۹۱۲ زمزمه های استقلال خواهی ملت های بالکان و ازجمله مردم آلبانی آغاز شد و ترکان عثمانی را وادار کرد با استقلال داخلی آن موافقت کنند. با آغاز جنگ های بالکان، آلبانی استقلال خود را رسماً اعلام کرد و اعضای کنفرانس لندن از آن حمایت کردند و در ۱۹۲۰ به عضویت جامعۀ ملل درآمد. در پایان جنگ جهانی دوم ارتش سرخ آن را تصرف کرد و حزب کمونیست آلبانی به رهبری انور خوجه زمام امور کشور را در دست گرفت. آلبانی تا زمان مرگ انور خوجه (۱۹۸۵) در پشت پردۀ آهنین قرار داشت، و در ۱۹۹۱ نخستین انتخابات آزاد در آن برگزار شد و نظام جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری برای ادارۀ این کشور برگزیده شد.
برای مطالعه بیشترمراجعه شود به:بالکان، اسلام_در_بالکان،بوگومیل ها