الام

شاید مفید باشد بدانیم که هیچ اتفاقی در این دنیا تصادفی روی نمیدهد بلکه به خواست پروردگار یا آفریدگار کائنات و در چهارچوب قوانین حاکم بر طبیعت در در کانال دایره وار زنجیره علت و معلول که هیچ چیز دیگری نیستند غیر از تصمیمات بی چون و چرا و خواست آزاد وی که قبل از ابلاغ امر " بشو به خود، در خود و برای خود و نه به چیز دیگری " یکبار برای جاودانگی با یقین و اطمینان مطلق گرفته شده و جاری گشته اند بدون هیچگونه نیازی به تجدید نظر.
خدای دینی فقط یک لفظ، یک کلمه، یک واژه، یک مفهوم و یا یک ایده با نام های گوناگون در زبان های مختلف بشری بیش نبوده و نمی باشد و تنها در زبان ها و خط های مختلف انسانی از موجودیت برخوردارست و در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد و درست به همین علت و دلیل کلیه سعی ها و کوشش های برهانی و استدلالی انسان در اثبات وجود این نوع خدا در اعصار گذشته و حال و آینده همیشه با شکست مواجه بوده و هست و خواهد بود.
خدای حقیقی و واقعی در لحظه ی جاودانه حال از دو نوع پادشاهی، حاکمیت یا فرمانروایی برخوردار است؛ یکی فیزیکی تحت نور روشن پدیده ی تولد که هم بهشتی و هم جهنمی است و دیگری متافیزیکی تحت نور سیاه پدیده ی مرگ در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت در قالب روئیاهای روشن و حقیقی.
نتیجه ی کلی اینکه نه تنها باور به گردش روان یعنی تناسخ و حلول بلکه باور به قبض یا جدائی روح بطور دائم از بدن به اصطلاح مادی و صعود و معراج آن در قالبی مثالی یا خیالی به عالم میانی تحت عنوان برزخ و باور به پریدن جان شیرین از قفس به اصطلاح تنگ خاکی و پرواز شتابان یا عجولانه آن بسوی جهان معنوی و باقی و باور به مهاجرت دو طرفه روان بین عالم ایده ها یا ماوراء طبیعت و عالم محسوسات یا طبیعت از دیدگاه افلاطون، جملگی بدون استثناء به یک سهم مساوی باهم باطل و تهی یا خالی از معنا و محتوای حقیقی اند.
این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست در طول این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی و تا پایان آن همیشه پس از وقوع مهبانگ های هشتم ( ۸م، 8m ) در یک درجه تکاملی برتر از قبل از نو آفریده خواهد شد و از همین خمیر مایه ساختاری و نه از چیز دیگری.
این گیتی یا کیهان و یا این جهان چه باشد با این همه وسعت و گستردگی و فراخی از دید محدود ما انسان ها در بین جهان های بیشمار/ جز قطره ی ناچیزی جاودانه گرفتار در بند و کمند عشق و در پیچ و خم زلف تو ای یار! ای پروردگار! یا در بطن وجود و ماهیت و ذات مطلق و بیکران و بی نهایت تو ای آفریدگار !؟/.
انسان ( منجمله نبات و حیوان ) دارای سه سرنوشت میباشد:
الف - مبدئی و معادی یا بهشت برینی.
ب - برزخی - روئیایی با کمیت و کیفیت بهشت برین بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی.
پ - دنیوی هم بهشتی و هم دوزخی.
انسان فقط در طول زندگی کوتاه مدت دنیوی خود از اختیار و اراده و خواست نسبتا آزاد برخوردار است و نه در طی برزخ و بهشت برین.

الام. [ اُ ] ( اِ ) پیغام و نوشته ای را گویند که زبان بزبان و دست بدست برسانند. || ( ص ، اِ ) پیغام رساننده. ( برهان ) . تکرار الام نیز همین معنی دارد. ( برهان ) .
الام. [ ] ( اِ ) بلغت خوارزمی بمعنی جا و موضع و مکان. ( شعوری ج 1 ص 147 ب ) . مغولی ، بمعنی موضع و جای و منزل. ( آنندراج ) .
الام. [ اُ ] ( ترکی ، اِ ) نوعی خراج که سابقاً در بعضی قرارعایا به مالکان میپرداختند : پول اخراجات به هر اسم و رسم که باشد سیما علوفه. . . و الام. . . مزاحمت بحال ایشان نرسانید. ( مرآت البلدان ج 1 ص 337 ) .
الام. [ ] ( اِخ ) نام یکی از فرزندان نوح که به بابل مقام داشت و ضحاک قصد کشتن او کرد. وی بگریخت و با فرزندان در زمین روم مقام گرفت و بدانجا درگذشت. ( مجمل التواریخ ص 147 ) .
الأم. [ اَ ءَ ] ( ع ن تف ) لئیم تر. فرومایه تر. ناکس تر: والخوز الأم الناس و اسقطهم نفساً. ( معجم البلدان ج 3 ص 487 س 17 ) .
- امثال :
الأم من ابن قرصع ؛ و ابن قرصع لئیمی بود در یمن و قرضع نیز روایت شده است. ( منتهی الارب ) ( مجمع الامثال ) .
الأم من اسلم ؛ و او اسلم بن زرعة است. از فرومایگی وی آنکه چون ولایت خراسان یافت از مردم آن چنان خراج گرفت که پیش از وی نگرفته بودند، سپس وی را گفتند فرس ( مجوس ) بدهان هر مرده که در گور نهند درهمی گذارند وی گور مردگان را شکافت و آن درهم ها را بدر آورد. سپس لؤم او ضرب المثل شد.
الأم من البَرَم ؛ و برم کسی است که از بخل قمار نکند. ( مجمع الامثال ) .
الأم من البرم القرون ؛ وی مردی از بخیلان بود و دیگی به زن خود داد تا از خانه ایسار طعامی فراهم سازد چه عادت عرب چنان بود. زن دیگ را که گوشت و کوهانی در آن بود بیاورد و پیش وی گذاشت و فرزندان را فراهم ساخت و آن بخیل دوپاره دوپاره خوردن گرفت زن وی را گفت ابر ما قروناً، و این گفتار در مورد بخیلی که سود خویش را خواهد ضرب المثل شد.
الأم من جَدرَة و من ضِبارَه ؛ ابن بحر در کتاب اطعمه عرب آرد: که این دو مرد لئیم ترین کسانندکه عرب به آنها مثل زده است و گوید یکی از پادشاهان عرب از لئیم ترین عرب پرسید تا او را مثله کند ضبارةو جدره را نشان دادند و جدره از بنی حارث بن عدی بن جندب بن عنبر بود. چون جدره را بیاوردند بینی وی را ببرید و ضبارة چون آن بدید بگریخت و این جمله مثل گشت که : نجا ضبارة لما جدع الجدر ( ة ) ( مجمع الامثال ) .
الأم من ذئب .
الأم من راضع ؛ مفضل بن سلمة در کتاب فاخر از طائی آرد که راضع کسی است که آنچه را از طعام در بن دندان ماند از غایت پستی بخورد تا چیزی از او فوت نگردد. و درباب این تسمیه وجوه دیگری نیز گفته شده است. رجوع به مجمعالامثال میدانی شود.
الأم من راضع اللبن ؛ او مردی از عرب بود که بجای دوشیدن گوسفند خویش ، از پستان اومیخورد تا همسایگان صدای ریختن شیر را در ظرف نشنوند و از او شیر نخواهند. ( مجمع الامثال ) .
الأم من سَقب ریان ؛و سَقب بچه نرینه شتر است. و این مثل از آنجاست که چون وی به مادر نزدیک شود پستان او را نمی مکد. ( مجمع الامثال ) .
الأم من صبی .
الأم من کلب .
منبع. لغت نامه دهخدا

الام. [ اُ ] ( اِ ) پیغام و نوشته ای را گویند که زبان بزبان و دست بدست برسانند. || ( ص ، اِ ) پیغام رساننده. ( برهان ) . تکرار الام نیز همین معنی دارد. ( برهان ) .
الام. [ ] ( اِ ) بلغت خوارزمی بمعنی جا و موضع و مکان. ( شعوری ج 1 ص 147 ب ) . مغولی ، بمعنی موضع و جای و منزل. ( آنندراج ) .
الام. [ اُ ] ( ترکی ، اِ ) نوعی خراج که سابقاً در بعضی قرارعایا به مالکان میپرداختند : پول اخراجات به هر اسم و رسم که باشد سیما علوفه. . . و الام. . . مزاحمت بحال ایشان نرسانید. ( مرآت البلدان ج 1 ص 337 ) .
الام. [ ] ( اِخ ) نام یکی از فرزندان نوح که به بابل مقام داشت و ضحاک قصد کشتن او کرد. وی بگریخت و با فرزندان در زمین روم مقام گرفت و بدانجا درگذشت. ( مجمل التواریخ ص 147 ) .
الأم. [ اَ ءَ ] ( ع ن تف ) لئیم تر. فرومایه تر. ناکس تر: والخوز الأم الناس و اسقطهم نفساً. ( معجم البلدان ج 3 ص 487 س 17 ) .
- امثال :
الأم من ابن قرصع ؛ و ابن قرصع لئیمی بود در یمن و قرضع نیز روایت شده است. ( منتهی الارب ) ( مجمع الامثال ) .
الأم من اسلم ؛ و او اسلم بن زرعة است. از فرومایگی وی آنکه چون ولایت خراسان یافت از مردم آن چنان خراج گرفت که پیش از وی نگرفته بودند، سپس وی را گفتند فرس ( مجوس ) بدهان هر مرده که در گور نهند درهمی گذارند وی گور مردگان را شکافت و آن درهم ها را بدر آورد. سپس لؤم او ضرب المثل شد.
الأم من البَرَم ؛ و برم کسی است که از بخل قمار نکند. ( مجمع الامثال ) .
الأم من البرم القرون ؛ وی مردی از بخیلان بود و دیگی به زن خود داد تا از خانه ایسار طعامی فراهم سازد چه عادت عرب چنان بود. زن دیگ را که گوشت و کوهانی در آن بود بیاورد و پیش وی گذاشت و فرزندان را فراهم ساخت و آن بخیل دوپاره دوپاره خوردن گرفت زن وی را گفت ابر ما قروناً، و این گفتار در مورد بخیلی که سود خویش را خواهد ضرب المثل شد.
منبع. لغت نامه دهخدا