[ویکی فقه] آل ادریس. آلِ اِدْریس، سلسله ای شیعی مذهب، منسوب به ادریس بن عبدالله نواده حسن بن علی (علیه السلام) که از ۱۷۲ تا ۳۷۵ق/۷۸۹ تا ۹۸۵ در مغرب اقصی (مراکش و بخشی از الجزایر) حکومت داشتند.
یکی از ویژگی های سیاسی خلافت عباسی، سرکوب علویانی بود که خلافت اسلامی را حق خود می دانستند و گاه گاه به علت نابسامانی های سیاسی یا تنگناهایی که خلفا برای آنان پدید می آوردند، سر به شورش بر می داشتند. اگرچه جنبش های علویان، بیشتر به عنوان پدیده های سیاسی معرفی شده است، ولی از انگیزه های اقتصادی آن هم به کلی نمی توان چشم پوشید. ابن واضح یعقوبی، مورخ شیعی مذهب اشاره می کند (۲/۴۰۴، ۴۰۵) که هادی عباسی چون به خلافت نشست، بر علویان سخت گرفت و فرمان تعقیب و آزار آنان را صادر کرد و مقرری ها و عطایایی را که مهدی خلیفه برای آنان برقرار ساخته بود، قطع کرد.چون پیگرد علویان شدن یافت، جمعی از آنان در مدینه به گِرد حسین بن علی بن حسن مثلث، علویِ شجاع و سخاوتمند، فراهم آمدند و با او بیعت کردند و بدین سان مقدمات قیام وی بر ضد خلیفه آماده شد (۱۶۹ق/۷۸۵م)، امّا او نیز چون اسلاف خویش کاری از پیش نبرد و پس از مراسم حج، در «فَخّ» میان مکه و مدینه در پیکاری شکست خورد و کشته شد. یکی از علویانِ مشهوری که از این پیکار جان به در برد، ادریس بن عبدالله نام داشت که سرانجام به مغرب رفت و در آنجا دولتی بنیاد گذارد که دو قرن دوام یافت. فرمانروایان آل ادریس به ۲ طبقه تقسیم می شوند. طبقه نخست از ادریس اول تا پایان دولت یحیی چهارم به استقلال فرمان راندند و طبقه دوم از حسن حَجّام تا پایان دولت حسن بن قاسم، زیر نفوذ فاطمیان و امویان اندلس به حیات خود ادامه دادند.
فرمانروایان
برخی از فرمانروایان آل ادریس عبارتند از:
← ادریس عبدالله بن حسن
تأسیس دولت آل ادریس در منطقه ای میان قلمرو دو خلافت شرق و غرب اسلام یعنی عباسیان بغداد و امویان اندلس که در حال اوج گیری به سوی قدرت و شکوه خود بودند، در تاریخ اسلام از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ادریسیان از همان آغاز که پای به مغرب نهادند، از سوی قبایل بزرگ بربر قبول عام یافتند و به رغم نفوذی که خوارج از سالیان پیش در میان برخی قبایل مغرب یافته بودند، توانستند نخستین دولت شیعی مذهب را که مستقیماً به علی بن ابی طالب (علیه السلام) نسب می برد پایه گذاری کنند. ادریس که اهمیت قبایل بربر و نظام قبیله ای حاکم بر منطقه را به خوبی دریافته بود، برای دست یافتن به فرمانروایی و چیرگی بر سرزمین های مغرب
ابن خلدون، عبدالرحمن، العبر، مقدمه، ص۲۹۶.
...
یکی از ویژگی های سیاسی خلافت عباسی، سرکوب علویانی بود که خلافت اسلامی را حق خود می دانستند و گاه گاه به علت نابسامانی های سیاسی یا تنگناهایی که خلفا برای آنان پدید می آوردند، سر به شورش بر می داشتند. اگرچه جنبش های علویان، بیشتر به عنوان پدیده های سیاسی معرفی شده است، ولی از انگیزه های اقتصادی آن هم به کلی نمی توان چشم پوشید. ابن واضح یعقوبی، مورخ شیعی مذهب اشاره می کند (۲/۴۰۴، ۴۰۵) که هادی عباسی چون به خلافت نشست، بر علویان سخت گرفت و فرمان تعقیب و آزار آنان را صادر کرد و مقرری ها و عطایایی را که مهدی خلیفه برای آنان برقرار ساخته بود، قطع کرد.چون پیگرد علویان شدن یافت، جمعی از آنان در مدینه به گِرد حسین بن علی بن حسن مثلث، علویِ شجاع و سخاوتمند، فراهم آمدند و با او بیعت کردند و بدین سان مقدمات قیام وی بر ضد خلیفه آماده شد (۱۶۹ق/۷۸۵م)، امّا او نیز چون اسلاف خویش کاری از پیش نبرد و پس از مراسم حج، در «فَخّ» میان مکه و مدینه در پیکاری شکست خورد و کشته شد. یکی از علویانِ مشهوری که از این پیکار جان به در برد، ادریس بن عبدالله نام داشت که سرانجام به مغرب رفت و در آنجا دولتی بنیاد گذارد که دو قرن دوام یافت. فرمانروایان آل ادریس به ۲ طبقه تقسیم می شوند. طبقه نخست از ادریس اول تا پایان دولت یحیی چهارم به استقلال فرمان راندند و طبقه دوم از حسن حَجّام تا پایان دولت حسن بن قاسم، زیر نفوذ فاطمیان و امویان اندلس به حیات خود ادامه دادند.
فرمانروایان
برخی از فرمانروایان آل ادریس عبارتند از:
← ادریس عبدالله بن حسن
تأسیس دولت آل ادریس در منطقه ای میان قلمرو دو خلافت شرق و غرب اسلام یعنی عباسیان بغداد و امویان اندلس که در حال اوج گیری به سوی قدرت و شکوه خود بودند، در تاریخ اسلام از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ادریسیان از همان آغاز که پای به مغرب نهادند، از سوی قبایل بزرگ بربر قبول عام یافتند و به رغم نفوذی که خوارج از سالیان پیش در میان برخی قبایل مغرب یافته بودند، توانستند نخستین دولت شیعی مذهب را که مستقیماً به علی بن ابی طالب (علیه السلام) نسب می برد پایه گذاری کنند. ادریس که اهمیت قبایل بربر و نظام قبیله ای حاکم بر منطقه را به خوبی دریافته بود، برای دست یافتن به فرمانروایی و چیرگی بر سرزمین های مغرب
ابن خلدون، عبدالرحمن، العبر، مقدمه، ص۲۹۶.
...
wikifeqh: آل_ادریس
[ویکی شیعه] آل ادریس. آل اِدْریس، ادریسیان (به عربی أدارسة) سلسلهای شیعی مذهب، منسوب به ادریس بن عبدالله بن حسن مثنی نواده امام حسن (ع) و برادر نفس زکیه. آنان نخستین حکومت زیدیه و به تعبیری نخستین دولت شیعه را در سال ۱۷۲ق در مراکش و بخشی از الجزایر پایهگذاری کردند.
فرمانروایان آل ادریس به ۲ طبقه تقسیم میشوند طبقه نخست، فرمانروایانی که به صورت مستقل حکمرانی میکردند و طبقه دوم حاکمانی که زیر نفوذ فاطمیان و امویان اندلس قرار داشتند. حاکمان آل ادریس توانستند در سرزمین های تحت حاکمیت خود رونق اقتصادی و تا حدی اتحاد سیاسی مناسبی ایجاد کنند. یورش های دراز مدت قدرت های بزرگ اطراف، دلیل اصلی انقراض دولت آل ادریس بود.
یکی از ویژگی های سیاسی خلافت عباسی، سرکوب علویانی بود که خلافت اسلامی را حق خود میدانستند و گاه گاه به علت نابسامانی های سیاسی یا تنگناهایی که خلفا برای آنان پدید میآوردند، سر به شورش بر میداشتند. اگرچه جنبش های علویان، بیشتر به عنوان پدیدههای سیاسی معرفی شده است، ولی از انگیزههای اقتصادی آن هم به کلی نمیتوان چشم پوشید.
فرمانروایان آل ادریس به ۲ طبقه تقسیم میشوند طبقه نخست، فرمانروایانی که به صورت مستقل حکمرانی میکردند و طبقه دوم حاکمانی که زیر نفوذ فاطمیان و امویان اندلس قرار داشتند. حاکمان آل ادریس توانستند در سرزمین های تحت حاکمیت خود رونق اقتصادی و تا حدی اتحاد سیاسی مناسبی ایجاد کنند. یورش های دراز مدت قدرت های بزرگ اطراف، دلیل اصلی انقراض دولت آل ادریس بود.
یکی از ویژگی های سیاسی خلافت عباسی، سرکوب علویانی بود که خلافت اسلامی را حق خود میدانستند و گاه گاه به علت نابسامانی های سیاسی یا تنگناهایی که خلفا برای آنان پدید میآوردند، سر به شورش بر میداشتند. اگرچه جنبش های علویان، بیشتر به عنوان پدیدههای سیاسی معرفی شده است، ولی از انگیزههای اقتصادی آن هم به کلی نمیتوان چشم پوشید.
wikishia: آل_ادریس