اقتصاد کره شمالی

اقتصاد کره شمالی یک اقتصاد متمرکز برنامه ریزی شده است. این اقتصاد پس از بنیان گذاری ایدئولوژی جوچه، دارای نقش طرح های تخصیصی بازار آزاد محدودی بوده است ولی با این حال، روند مشارکت و ظهور بازارهای آزاد در این کشور روندی افزایشی داشته است. [ ۹] [ ۱۰] تا تاریخ ۲۰۲۲[ بروزرسانی] ، کره شمالی به پایبندی اساسی خود به اقتصاد دستوری متمرکز ادامه می دهد. این کشور دارای مجموع تولید ناخالص داخلی ۲۸٫۵۰۰ میلیارد دلار تا سال ۲۰۱۶ بوده است. برخی از آزادسازی های اقتصادی، به ویژه پس از به قدرت رسیدن کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۲ میلادی، وجود داشته است، اما گزارش های متضادی بر سر قوانین و مصوبات خاص آن نیز در منابع موجود است. [ ۱۱] [ ۱۲] [ ۱۳] [ ۱۴] [ ۱۵] [ ۱۶] از دهه ۱۹۹۰، فعالیت بازارهای غیررسمی افزایش یافته است و نظام تمامیت خواه کره شمالی فعالیت این بازار غیر رسمی را مجاز و یا حداقل تحمل کرده است. [ ۱۷] این بازارها به نام «Jangmadang» نامیده می شوند و در نتیجه فروپاشی اقتصادی در دهه ۱۹۹۰ میلادی و به دلیل ناتوانی نظام سیاسی در توزیع غذا در بین مردم شکل گرفتند. [ ۱۸]
فروپاشی بلوک شرق از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۲، و سقوط منبع اقتصادی اصلی کره شمالی ، اتحاد جماهیر شوروی، اقتصاد کره شمالی را وادار کرد تا روابط اقتصادی خارجی خود را دوباره تنظیم و تغییر دهد. از نتایج این تغییرات می توان به افزایش مبادلات اقتصادی با کره جنوبی اشاره کرد. چین بزرگ ترین شریک تجاری کره شمالی است. ایدئولوژی جوچه کره شمالی منجر به خودبسندگی این کشور در محیط تحریم های بین المللی شده است. [ ۱۹] در حال حاضر اقتصاد کنونی کره شمالی هنوز تحت سلطه صنایع دولتی و مزارع جمعی است. با این حال، سرمایه گذاری خارجی و استقلال شرکت ها افزایش یافته است.
کره شمالی از عواقب جنگ کره تا اواسط دهه ۱۹۷۰ تولید ناخالص داخلی مشابهی با همسایه خود کره جنوبی داشت، [ ۲۰] [ ۲۱] اما در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل قرن بیست و یکم تولید ناخالص داخلی سرانه کمتر از ۲۰۰۰ دلار را ثبت کرد. در سال ۲۰۱۸، بانک کره، کره جنوبی رشد تولید ناخالص داخلی کره شمالی را ۴٫۱ - ٪ تخمین زد. [ ۲۲] برای اولین بار، در سال ۲۰۲۱، بخش خصوصی کره شمالی از بخش دولتی پیشی گرفت. [ ۲۳] [ ۲۴]