اقتران

[ویکی فقه] اقتران (ابهام زدایی). واژه اقتران ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اقتران (فقه)، تقارن زمانی یا مکانی دو چیز با یکدیگر• اقتران (منطق)، تألیف چند قضیه به قصد استلزام نتیجه ای
...

[ویکی فقه] اقتران (فقه). تقارن زمانی یا مکانی دو چیز با یکدیگر را اقتران می گویند که از آن به مناسبت در بابهای طهارت، صلات، حجر، نکاح و ارث سخن رفته است.
از شرایط وجوب تهیّه کفن زن بر شوهر، عدم تقارن مرگ آن دو با یکدیگر است. در صورت تقارن، چیزی بر عهده شوهر نیست.
تقارن دو نماز جمعه
از شرایط صحّت اقامه نماز جمعه، اقامه نشدن نماز جمعه دیگر در فاصله کمتر از یک فرسخ (حدود پنج کیلومتر و نیم) است. در صورت تقارن آن دو با یکدیگر که به تقارن تکبیرة الاحرام دو نماز محقّق می شود هر دو نماز باطل است.
تقارن در تصرف نال محجور
اگر پدر و جد پدری همزمان در مال بچّه نابالغ که از نظر شرع محجور است به فروش، اجاره و مانند آن تصرف کنند، در تقدّم تصرف پدر یا جدّ یا بطلان هر دو تصرف، اختلاف است.
تقارن ولایت پدر و جد
...

[ویکی فقه] اقتران (منطق). اقتران یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای تالیف چند قضیه به قصد استنتاج است.
اقتران چیزی به چیز دیگر، یعنی پیوستن این به آن و مصاحبت آن ها با یکدیگر، یا به این ترتیب که وجود آنها در زمان یا در مکان با هم است و یا به این ترتیب که با تغییر یکی از آنها دیگری نیز تغییر می کند.
کاربرد اصطلاح
واژه «اقتران» در قیاس اقترانی مطرح می شود و به معنای نزدیک کردن و در هم آمیختن دو مقدمه (صغرا و کبرا) به یکدیگر است، به گونه ای که شکل مستقلی پدید آید. اقترانی یعنی منسوب به اقتران. مقصود از قیاس اقترانی، قیاسی است که «نتیجه یا نقیض نتیجه در آن، بالفعل موجود نباشد، بلکه به نحو بالقوه .... مثل این که بگوئی هر جسمی مرکب است و هر مرکبی محدث است پس هر جسمی محدث است.» به دیگر بیان، هرگاه چند قضیه به قصد آنکه مستلزم نتیجه ای باشد (خواه در واقع قولی دیگر از آن استنتاج شود و خواه نشود) گردآوری و تالیف شود، این گرد آمدن را «اقتران» و صورت یا هیئت حاصل از گرد آمدن را «شکل» خوانند. خواجه نصیر می گوید: «هر تالیف که به صدد استلزام قولی بود، اگر مستلزم بود و اگر نبود، آن را اقتران خوانند و آن مولَّف را قرینه خوانند».
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: (۱) شهاب الدین سهروردی، یحیی بن حبش، منطق التلویحات.(۲) ابن سینا، حسین بن عبدالله، دانش نامه علائی.
...

اقتران ( روانشناسی )
اقتران ( اِ تِ ) ۱ - ( مص ل ) قرین شدن. ۲ - نزدیک شدن ستاره ای به ستاره دیگر. ۳ - ( اِمص ) نزدیکی، پیوستگی. [ ۱]
اقتران ( به انگلیسی: Contiguity )
اقتران ( به فرانسوی: Contiguite )
اقتران ( به لاتین: Contiguus )
اقتران ( برخورد ) ، یعنی پیوستن دوچیز به یکدیگر، به این ترتیب که وجود آنها در زمان یا در مکان با هم است یا به این ترتیب که با تغییر یکی از آنها دیگری نیز تغییر می کند.
قانون اقتران در روانشناسی یکی از قوانین سه گانه است که ارسطو برای تفسیر تداعی افکار، تدوین کرده است.
خلاصه مضمون این قانون این است که وجود دو حالت با هم در روان یک ارتباط اقترانی بین آنها برقرار می کند.
به نحوی که هر گاه یکی از آن دو به خاطر بیاید، دومی نیز همراه آن می آید. مثلاً دیدن ابر، یادآور باران است، و دیدن دود یادآور آتش.
اگر دو چیز در دو مکان مختلف باشند و انسان هنگام مشاهده یکی از آنها، در مورد دیگری بیندیشد، اقتران بین این دو چیز در ذهن حاصل می شود، زیرا اصل اقتران، اقتران ذهنی یا معنوی است. [ ۲]
انتقال ذهن از الفاظ به معانی، مطابق یک قانون عام از قوانین ذهن بشری صورت می گیرد که روان شناسان آن را قانون «تداعی معانی» نامیده اند. [ ۳]

اِقتران
(در لغت به معنای گردآمدن و قرین شدن) اصطلاحی در منطق، به پیوند دو مقدمه، یا گردآمدن صغری و کبری در قیاس اقترانی گویند. نیز ← قیاس_اقترانی