اعجاز در قران

ب - نفس مجرد یعنی من ( و نه روح، نه روان، نه جان، نه فهم و عقل، نه هوش و آگاهی و خودآگاهی و نه چیز دیگری ) از جنسیت مذکر و موئنث ( مردانه و زنانه، نرینگی و مادینگی ) برخوردار می باشد. لذا تقسیم آن به چهار نوع اماره و لوامه و ملهمه و مطمئنه و اعلام جهاد اکبر یا مبارزه بزرگ با آن یکی دیگر از گمراهه روی بنیادی حکمت قرآنی محسوب میشود.
پ - در آیه هوااول و الآخر ، هو الظاهر و الباطن، کلمه الوسط در بین الاول و الآخر از قلم افتاده، حال عمدا یا سهوا. اما بخش دوم آیه به این معنا می باشد که هو یا الله و یا خدا ظاهر و باطن همه چیز است، یعنی هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد. با بیانی دیگر خدا فقط اول و آخر نمی باشد بلکه وسط یعنی پیوند اول و آخر هرچیزی هم می باشد. خدا تنها علت و واجب الوجود و خالق یا آفریننده نمی باشد بلکه معلول و ممکن الوجود و مخلوق یا آفریده شده هم هست. دو عالم خدا ؛ یکی غیب و امر و ملکوت و دیگری شهود و خلق و ملک هر دو بر رویهم قرار دارند به شکل باطن و ظاهر و نه اینکه اولی در نهایت حاشیه بالائی و دیگری در نهایت حاشیه پائینی هستی و وجود بیکران قرار گرفته بوده باشند، بریده و جدا از هم. در همین زمینه لازم به اشاره می باشد که واژه توحید به معنای خدایان دیگری غیر از خدای احد و واحد وجود ندارند، نبوده و نمی باشد بلکه به این معنا که هیچ موجود دیگری غیر از خدا نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد.
ت - خدای حقیقی و واقعی، بیکران و بینهایت علارغم توانائی مطلق، نمیتواند فقط لازمان و لامکان باشد و این دو صفت وی در ورای زمان و مکان قرار گرفته بوده باشند بلکه به یک سهم مساوی زمانی و مکانی هم میباشد. این صفات یا ابعاد ( ۱۶ بُعد ) خدا تنیده درهم به دو بخش وسیع مطلق و نسبی تقسیم گردیده اند.
ث - فرمول بندی کلامی یا کلمه ای یکی از آیات یا عبارات بسیار مهم قرآنی به شکل و صورت و سیما و یا شمایل 《 سماوات سبع و الارض 》اشتباه می باشد. فرم یا شکل صحیح و درست آن اگر از جانب یا ناحیه خدای حقیقی و واقعی بوده باشد، باید بصورت زیر نوشته و درج میگردیده 《السماوات و الارضین سبع 》، و ترجمه آن به زبان فارسی به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه ( و هرآنچه که بین آنهاست ) و آنهم نه بصورت طبقه بر طبقه بر روی هم بلکه یکی ظاهری - شهودی و فعلیتی و شش تا باطنی - غیر شهودی و امکانی.
ث - باور، بینش و تصویر آسمانی - وحیانی - قرآنی به شکل 《دنیا - برزخ - آخرت 》 نمیتواند حقیقت داشته باشد، زیرا پایان عالم یا حالت برزخ برای هر فرد انسانی تا پایان این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی همیشه مصادف خواهد بود با بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره در همین دنیا در مداری برتر و نه وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت.
اگر آیات فراوان کتب به اصطلاح آسمانی - وحیانی ادیان ابراهیمی ( یهودیت و مسیحیت و اسلام ) را کلمه به کلمه و جمله به جمله زیر میکروسکپ و تلسکوپ قوای ادراکی فهم و عقل سالم با افکار و خیالات و تصورات روشن قرار دهیم، آنگاه خواهیم دید که حتا یک جمله کوتاه دو کلمه مندرج در محتوای آنها نمیتواند از جانب و ناحیه خدا و امر و خواست وی در قالب وحی به گوش سر و دل سرایندگان ابلاغ گردیده بوده باشد. در پایان کلام کودکانه امروز خود لازم به اشاره می دانم که وعده های بهشت و جهنم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی به انسان داده نشده اند بلکه از طرف بنیانگذاران آئین ها و ادیان و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع آئینی و دینی به عنوان دو ضمانت نامه سفت و سخت اجرائی در دفاع جانبازانه از آئین و دین و حفظ یوغ شریعت بر دوش پیروان با هدف زنده نگاه داشتن نام و نشان و اثر خویش در ذهن و زبان و خط و خاطره انسان بخصوص پیروان و به ویژه در حافظه تاریخ. و آئین یکتاپرستی هم از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی و از آسمان نازل نشده و بر هستی و وجود انسان تحمیل نگردیده بلکه بر خاسته از دل و زمینه های دوران حاکمیت آیین های بت پرستی بوده و لذا هیچ تهفه بدرد بخوری به حال انسان نبوده و هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از فرزند راستین، وارث برحق، ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی. همه افراد انسانی در پیشگاه بیکران خداوند متعال حقیقی و واقعی ( که هیج موجودی در خارج یا بیرون از آن نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد ) بطور مطلق هم ارز و هم ارزشند و هیچکدام از آنان از هیچگونه ارجحیت و برتری و قرب یا نزدیکی نسبت به دیگران برخوردار نبوده، نیست و نخواهد بود.