اصل نسبیت

در فیزیک٬ اصل نسبیت بیان می کند که معادلات بیان کننده قوانین فیزیک٬ در همهٔ چارچوب های مرجع ( مجاز ) شکل یکسانی دارند.
اصل نسبیت پیش از مطرح شدن توسط اینشتین به عنوان یکی از اصول در نظریه های نسبیت ٬ به شکل محدودتری بیان شده بود. گالیله اولین بار اشاره کرد که هیچ راهی وجود ندارد که مشخص کنیم که آیا جسمی به طور یکنواخت حرکت می کند یا ساکن است. در مکانیک نیوتنی هم که در آن شتاب به جای سرعت نقش بسیار مهمی دارد، این اصل به شکل بسیار دقیقی دربارهٔ قوانین مکانیک بیان شده بود. اما اینشتین اصل نسبیت را به برهمکنشهای الکترومغناطیسی و، با قبول فرض هایی، به همهٔ قوانین فیزیک تعمیم داد. این اصل برای اینشتین به صورت ابزار مهمی برای کشف شکل صحیح قوانین فیزیک درآمد.
اهمیت این اصل در نظریه نسبیت به قدری است که ماکس پلانک نظریه نسبیت خاص را به همین نام ٬ نام گذاری کرد.
اصل نسبیت ( به شکل خاص آن ) یکی از اصول موضوعهٔ نظریهٔ نسبیت خاص است که اینشتین در سال ۱۹۰۵ میلادی آن را مطرح کرد. مطابق این اصل:[ ۱]
این اصل چارچوب مرجع لخت را تعریف می کند.
اصل نسبیت ( با کمی ساده سازی و چشم پوشی از برخی جزئیات ) می گوید که اگر شما در آزمایشگاه سربسته ای قرار داشته باشید و آن آزمایشگاه با سرعت ثابتی نسبت به زمین حرکت کند، شما با هیچ روشی نمی توانید تعیین کنید که سرعت تان نسبت به زمین چقدر است. ( در این بیان از اصل نسبیت فرض شده است که زمین یک چارچوب لخت است ( این موضوع دربارهٔ زمین فقط به تقریب صادق است ) ) به زبان دیگر، هیچ تمایزی میان یک چارچوب لخت و چارچوب لخت دیگری که با سرعت ثابتی نسبت به آن حرکت می کند، وجود ندارد، یعنی هیچ چارچوب لخت متمایزی وجود ندارد٬ زیرا قوانین فیزیکی در همهٔ آن ها به یک شکل اعمال می شوند.
این اصل بیان می کند:[ ۲]
نظریه نسبیت عام بر اساس این اصل قرار دارد و اینشتین نام نظریه نسبیت عام را از این اصل برگرفت.