اَصحابُ الاَیکَه
(در لغت به معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در قرآن، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است (حجر، ۷۸؛ شعراء، ۱۷۶؛ ص، ۱۳؛ و ق، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته اند ازجمله ابن کثیر اصحاب الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم پرست بوده اند. نام این قوم در قرائت قاریان حجاز و شام، به ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان نافع بن عبدالرحمان مدنی به صورت «اصحابُ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در شبه جزیرۀ سینا یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته اند.
(در لغت به معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در قرآن، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است (حجر، ۷۸؛ شعراء، ۱۷۶؛ ص، ۱۳؛ و ق، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته اند ازجمله ابن کثیر اصحاب الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم پرست بوده اند. نام این قوم در قرائت قاریان حجاز و شام، به ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان نافع بن عبدالرحمان مدنی به صورت «اصحابُ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در شبه جزیرۀ سینا یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته اند.
wikijoo: اصحاب_الایکه