اصالت عدم اشتراک

[ویکی فقه] نفی احتمال وضع ثانوی برای یک لفظ می باشد.
اصالت عدم اشتراک، از اصول لفظی است و کاربرد آن در جایی است که لفظی برای معنایی وضع شده و در معنای دیگری هم استعمال می شود، به گونه ای که احتمال داده می شود واضع، لفظ را برای معنای دوم هم وضع کرده باشد تا مشترک لفظی باشد. در چنین مواردی به کمک اصالت عدم اشتراک، احتمال وضع ثانوی منتفی می گردد.
مثال
برای مثال، صیغه امر برای وجوب وضع شده و در معنای دیگری مثل ندب هم به کار رفته و مکلف یقین به وضع ثانوی ندارد، ولی احتمال می دهد که واضع صیغه امر را برای معنای ندب هم وضع کرده باشد تا مشترک لفظی شود؛ در این مورد با تمسک به اصالت عدم اشتراک، این احتمال نفی می گردد.
حمل لفظ در اصالت عدم اشتراک
در مورد اصالت عدم اشتراک، مادامی که اشتراک ثابت نشده باشد، لفظ بر معنای اول آن حمل می گردد و با اثبات اشتراک، لفظ در هیچ یک از معانی تعین پیدا نمی کند و مجمل باقی می ماند، مگر آن که قرینه ای ( قرینه معینه ) در کار باشد.
مدرک حجیت اصالت عدم اشتراک
...