اسیدی شدن اقیانوس

اسیدی شدن اقیانوس ها عبارت است از کاهش پی اچ اقیانوسهای زمین که بر اثر افزایش دی اکسید کربن در جو رخ می دهد. [ ۱] آب دریاها اندکی بازی است و اسیدی شدن اقیانوس بیشتر به معنی تغییر در جهت شرایط خنثی است تا اسیدی شدن. به طور تخمینی ۳۰ تا ۴۰ درصد دی اکسید کربنی که توسط انسان ها در جو منتشر می شود، در آب اقیانوس ها، دریاچه ها و رودخانه ها حل می شود. [ ۲] بخشی از آن با آب ترکیب می شود و اسید کربنیک ایجاد می کند. برخی مولکولهای اسید کربنیک تجزیه می شود و یون های بی کربنات و هیدروژن تولید می شود. تخمین زده می شود که پی اچ سطح اقیانوس ها از سال ۱۷۵۱ تا ۱۹۹۶ از ۸٫۲۵ به ۸٫۱۴ کاهش یافته است. این تغییر معادل با ۳۰٪ افزایش غلظت یون هیدروژن در آب اقیانوس ها است.
گمان می رود که افزایش اسیدیته منجر به نتایج آسیب زای بالقوه ای در ارگانیسم های آبی شود. از جمله این آسیب ها می توان به کاهش فعالیت های متابولیکی و پاسخ های ایمنی در برخی ارگانیسم ها و ایجاد پدیدهٔ سفید شدن مرجان ها اشاره کرد. با افزایش غلظت یون های آزاد هیدروژن، اسید کربنیک اضافی که در آب ایجاد می شود، منجر به تبدیل یون های کربنات به بی کربنات می شود. این فرایند قلیاییت اقیانوس ها را کاهش نمی دهد و حتی ممکن است در بلند مدت منجر به افزایش آن شود. کاهش میزان یون کربنات می تواند تشکیل کربنات کلسیم توسط ارگانیسم های آهکی آبی مانند مرجان ها و برخی پلانکتونها را سخت تر کند و چنین ساختارهایی را در برابر انحلال آسیب پذیر کند. تداوم اسیدی شدن اقیانوس ها می تواند آیندهٔ زنجیره های غذایی مرتبط با اقیانوس ها را تهدید کند. [ ۳]
دست کم بخشی از فرایند فعلی اسیدی شدن اقیانوس ها ناشی از فعالیت های انسانی است؛ ولی در گذشته نیز چنین پدیده ای رخ داده است[ ۴] و فروپاشی اکولوژیکی ناشی از آن اثرات بلندمدتی بر چرخه جهانی کربن و اقلیم داشته است. [ ۵] قابل توجه ترین نمونه، حداکثر حرارتی پالئوسن - ائوسن است که حدود ۵۶ میلیون سال پیش رخ داده است. طی این رخداد، مقادیر بزرگی کربن به اقیانوس ها و جو وارد شد و منجر به انحلال رسوبات کربناتی در همهٔ حوضه های اقیانوسی شد.