اسکلرودرمی

اسکلرودرمی ( به انگلیسی: Scleroderma ) نوعی بیماری نادر و پیشرونده روماتیسمی است که پوست بیماران ضخیم، سفت و خشک شده و گاه در انتهاهای اندامها زخم ایجاد می شود. تجمع کلاژن و سایر فیبرها در این بیماری پوست صورت و اندامها، مفاصل دست و پا، ریه، کلیه و دستگاه گوارش به خصوص مری را گرفتار و فرد را ناتوان می کند. این بیماری می تواند به صورت موضعی یا سیستماتیک بروز کند.
زخم ها گاهی چنان پیشرفت می کنند که باعث قطع شدن انگشتان فرد می شود، حرکت انگشتان دست در این بیماری محدود شده و همچنین فرد قادر به بازکردن کامل دهان خود نیست. سایر عوارض احتمالی این بیماری اختلال در ترمیم زخم ها، افزایش خونریزی، اختلال در ریتم قلب، نارسایی احتقانی قلب، نارسایی کلیه، اختلال در بلع، فشارخون بالا، تخریب بافت های ریوی و درگیری عروق کوچک ( به ویژه آرتریولها ) است. تشخیص با آزمایش های خون جهت شناسایی کم خونی و اندازه گیری پادتن ها؛ آزمایش ادرار برای شناسایی گلبول های قرمز در ادرار؛ نوار قلب؛ رادیوگرافی دست ها، مری و قفسه سینه تأیید می شود.
هنوز علت قطعی ابتلا به اسکلرودرمی روشن نشده است، خودایمنی، زمینه ژنتیک، برخی عوامل میکروبی و… از علل مؤثر در ایجاد این بیماری می باشند. ابتلا به این بیماری در سنین زیر پنج سال و بالای ۷۰ سال نادر است و شیوع آن در سنین ۳۵ تا ۵۰ سالگی مشاهده می شود.
درمان قطعی اسکلرودرمی تا به امروز نامشخص می باشد. معمولاً درمان عوارض و ورزش توصیه می شود. گاه از داروهای سرکوبگر ایمنی مانند متوتروکسات و آزاتیوپرین، داروهای شیمی درمانی مانند کلشی سین و سیکلوسپورین، کورتیکواستروئیدها در درمان استفاده می شود. اکسیژن درمانی در محل زخمها و بلوک کننده های کانال کلسیم در پدیده رینود ( تنگی عروق انتهایی انگشتان ) به کار می روند.
اسکلرودرمی به دو شکل دیده می شود:
• اسکلرودرمی سیستمیک: که یک بیماری سیستمیک و در برگیرندهٔ تمام بدن است و اسکلرودرمی لوکال که به شکل موضعی تظاهر می یابد.
• اسکلرودرمی موضعی

اِسکِلرودِرمی (scleroderma)
نوعی بیماری، با وجه مشخصۀ ضخیم شدن پوست. در این حالت، پوست سخت و مفاصل سفت می شوند، و ماهیچه ها رفته رفته تحلیل می روند. بنابه نظر دانشمندان، عملکرد نادرست دستگاه ایمنی علت این بیماری است.