اسمان و زمین

بر اساس بینش و باور و ایمان فردی من ( با نام های مستعار قدیمی از قبیل قندی، شیوازی، ویانه و . . ) هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هر آنچه که بین آنهاست، در طول این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان و تا پایان آن، در ظهورات یا پیدایشات متوالی خود همیشه پنج تا روحی - روانی خواهند بود با بذر قابل رشد مادی و دو تا مادی - روانی با بذر قابل رشد روحی. ما انسان ها و بقیه موجودات درون این دنیا در طول این سفر و تا پایان آن همیشه در همین دنیای مادی روانی با بذر قابل رشد روحی از مادر متولد میشویم و عشق و زندگی دنیوی خودرا تجربه میکنیم و آنهم هر با در مداری برتر و کمال یافته تر از قبل و دقیقن به تعداد یک هفتم کلیه ی حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول ضروری و واقعی و یا به بیانی دیگر دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه ی کنگره های سلسله دایره وار دهّر ها . این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست در طول این سفر همیشه پس از وقوع مهبانگ های هشتم ( ۸م، 8m ) در یک درجه تکاملی برتر از قبل از نو آفریده میشود و شش عالم یا دنیای دیگر به شکل شش آسمان و شش زمین دیگر درست به همین ترتیب.
در این زمینه یک سوال یا پرسش بسیار مهم اینست که چرا آن ده انسان های ملکوتی یا آسمانی در طول این سفر دایره وار در طول هم و پشت سر همدیگر و بطور سلسله وار در ۱۰ عالم یا دنیا زیر سقف ۱۰ آسمان و روی ۱۰ کره زمین به ظهور و پیدایش و کثرت نمی رسند بلکه در ۷ عالم یا دنیا زیر سقف ۷ آسمان و روی ۷ کره زمین ؟.
ارائه یک پاسخ حقیقی به این سوال به عهده کلیه فقیهان، متکلمین، مفسرین آیات و روایات و احادیث انبیا و اولیا، الهی دانان، حکیمان و عارفان خود، انسان ( آنتُروپو لوژ ) و خدا شناس پیرو کلیه آئین ها و ادیان و مذاهب به ویژه پیرو ادیان ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام و بخصوص پیروان دین اسلام و بخصوص دهّر شناسان دوستدار روزگار و کشف معنای زندگی.
اگر علامت های تشدید و فتحه را از روی سر حرف دال واژه قرآنی الدَّهر بر داریم، آنگاه به شکل ؛ ال دَد هر، تبدیل خواهد و شاعر شاید در حالت انزوا و تنهائی با مشاهده آن، بیت زیر را سروده بوده باشد: که از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست. اما اگر این واژه در قرآن به شکل الدَهّر درج میگردید، آنگاه پس از برداشته شدن تاج تشدید از روی سر حرف ه به شکل ؛ ال ده هر، تحول می یافت و هر یعنی هر فرد انسانی. و سپس حافظ هم شاید در روند رمز گشایی و حل معمای دهر در قالب دو بیتی زیبای زیر ابراز عجز و ناتوانی خود و حکیمان را بیان نمی کرد:
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو/
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را/
حافظا ترا بخدا :
حدیث از مُطرب و مَی گو و راز دهر را بی تاج تشدید بر سر ه یا هایش کمتر جو/ که کس نگشود و نگشاید به حکمت این شاه معمای بی تاج و تخت و کلاه را/.
بیا تا باهم پیاله ای از شراب کودکانه این حکیمک نوشیم در همین جا و حال بر گرد این میز زرین/ که بقول سخنان شیرین خود نمونه اش را نیابی در قنات کوثر و جویبار زمزم در بهشت برین /.

است. لذا chi to به معنای تو چه هستی می باشد که اشاره به انسان دارد. Ten to به معنای " تو ده تایی " می باشد. این گزاره یا عبارت ژاپنی به احتمال قوی و قریب به یقین معادل و مترادف واژه معما آمیز و راز آلود اوستایی تحت عنوان " خویدوده " می باشد که مترجمین و مفسرین غربی اشتباها آنرا به معنای ازدواج با محارم تفسیر نموده اند. اما این واژه در اصل و ریشه اشاره به نفوس دهگانه افراد انسانی دارد، مشتمل بر 5 نفس مردانه و 5 نفس زنانه و بهمراه آن سرنوشت های پنجگانه جنسی افراد انسانی.

هرکدام از این حالات و نظم های کلی دارای یک آسمان و یک زمین خاص و ویژه خویش می باشند.
کلیه تفسیر هایی که تاکنون توسط متفکرین و اندیشمندان دینی از آیه های قرآنی مربوط به سماوات و الارض و یا آسمان ها و زمین پیشنهاد و ارائه گردیده اند، به علت عدم آگاهی و یا عدم آشنایی آنان با نوسانات متوالی انبساط و انقباض محتوای جهان، بدون استثناء و با اطمینان و یقین ، اشتباه بوده و حقیقت ندارند. همانطور که تفسیر و شرح و توضیح اکتشاف عظیم زنجیره تولد و مرگ توسط هندوان باستان از طریق حلول روان و بدون آگاهی و آشنایی با تسلسل تولد و مرگ کیهان ارائه گردیده و اشتباه می باشد. انسان تا نتواند قوای ادراکی فهم و عقل خودرا از زنجیر تقلید دینی رها نماید و مفهوم خدا و باور و اعتقاد و ایمان و اطمینان و اعتماد و امید خودرا از دست انحصارات و اسارات دین و مذهب نجات ندهد، هرگز به شناخت حقیقی خود و خداوند نائل نخواهد گردید. اما زمانی که اندیشه و احساسات و افکار و خیالات و اوهامات خودرا از تعلقات دینی - مذهبی رها نماید، آنگاه دریچه و روزنه ها بسوی شناخت حقیقی خود و خداوند به روی او گشوده خواهند شد.

نظر گرفت. بطور کلی معارف دینی و شناخت علمی در پاسخگویی به این پرسش نمیتوانند یک نظریه قاطع و یک معرفت یقینی به ما انسان ها ارائه دهند. بنابر این در صورت علاقه به این موضوع و در راه دست یابی به حقیقت راه دیگری نداریم جز خیال پردازی با حدس و گمان و احتمال و تخمین. خیال خود من این است که خداوند متعال در اولین مرحله خلقت، آسمان هفتم و زمین هفتم را خلق نموده است که در زیر سقف آن آسمان و روی آن زمین، انسان را در قالب زوج های بنیادی خودی غیر هم جنس بصورت زن و مرد که همسر خویش بوده اند آفریده است. طبیعت و کیهان در زیر سقف آبی آن آسمان هفتم حداکثر از جنبه روحی و حداقل از جنبه مادی بوده است و تولید مثل از طریق تقسیم سلولی روحی در طبیعت روحی و خارج از رحم و بدن مادر صورت گرفته است، زیرا پدر و مادری وجود نداشته اند که از طریق آمیزش جنسی آنان با هم تولید مثل صورت گرفته باشد. پس از پایان عمر آن عالم هفتم ، طومار آسمان آن از طریق انقباض در پیچیده شده و محتوای آن در مرکز جهان معنوی در یک نقطه متمرکز و ذوب گردیده و خمیر مایه برای خلقت بعدی آماده گردیده است. پس از انبساط آن خمیر مایه آتشین، آسمان ششم و زمین ششم به ظهور رسیده اند و زوج های بنیادی خودی غیر هم جنس به زوج های بنیادی خودی همجنس بصورت مذکر - مذکر و موئنث - موئنث تبدیل گردیده اند. آن عالم هم به پایان عمر خود رسیده و طومار آسمان ششم باز هم بر اثر انقباض کیهانی در هم پیچیده شده و محتوای آن در مرکز دوباره به آتش متراکم تبدیل گردیده و خمیر مایه جهت خلقت بعدی آماده گردیده است و پس از انبساط و سرد شدن آن خمیر مایه آتشین، آسمان و زمین پنجم به پیدایش رسیده اند و در آن طبیعت جنسیت زوج های بنیادی خودی هم جنس نسبیت به عالم قبلی معکوس گردیده و به شکل موئنث - موئنث و مذکر - مذکر در آمده است. آن زندگی هم به پایان رسیده و طومار آسمان پنجم هم در هم پیچیده و محتوای زیر آن در مرکز دوباره به آتش تبدیل گردیده و خمیر مایه برای خلقت بعدی آماده گردیده است. پس از انبساط و سرد شدن خمیر مایه آتشین آسمان چهارم و زمین چهارم به ظهور رسیده اند و نسبت خمیر مایه ماده - روح هنوز به نفع جنبه روحی بوده است یعنی حداکثر روح و حد اقل ماده. در زندگی چهارم بساط زوج های بنیادی خودی برچیده شده و جمعیت انسان به نصف تقلیل یافته است. در آن زندگی توجه میل جنسی به غیر از خود معطوف گردیده است. زن و مرد از هم بیگانه و غیر خودی شده اند و تولید مثل از طریق آمیزش جنسی والدین صورت گرفته است. و پس از آن آسمان سوم و زمین سوم پیدایش یافته و محو گردیده اند تا اینکه در آسمان و زمین دوم نسبت بین خمیر مایه روح - ماده به نفع ماده معکوس گردیده و کیهان و طبیعت زیر سقف آسمان دوم و اول جنبه مادی با حداقل جنبه روحی به خود گرفته است. این روند روی قوس نزولی به وقوع پیوسته است. در سیر صعودی همین راه دوبار طی میگردد. پس از پایان زندگی این کیهان خمیر مایه دوباره بر اثر انقباض در مرکز جهان به آتش تبدیل خواهد شد و برای خلقت بعدی آماده خواهد گردید و پس از انبساط و سر شدن آن خمیر مایه آتشین، آسمان دوم و زمین دوم از نوع به ظهور خواهند رسید. و الا آخر در تمامی جهان ها تا بینهایت. بنابراین راهی را که آمده ایم دوباره آنرا طی خواهیم کرد و از جایی که آمده ایم دوباره صحیح و سالم به آنجا بر خواهیم گشت بدون موانعی در سر راه از قبیل برپایی روز قیامت.