اسماعیلیه هفت امامی یا اسماعیلیه خالصه یا اسماعیلیه واقفه[ ۱] ( به عربی: سبعیة ) شاخه ای از شیعه اسماعیلی بود. آن ها پس از مرگ امام ششم شیعیان جعفر صادق در سال ۱۴۸ ه. ق از شیعیان دوازده امامی جدا می شوند. آن ها به «هفت امامی» معروف شدند، زیرا معتقد بودند که اسماعیل بن جعفر هفتمین و آخرین امام ( رهبر موروثی جامعه مسلمانان در از نسل علی ) است. [ ۲] از اعتقادات آنان این است، که، محمد بن اسماعیل، فرزند اسماعیل بن جعفر، باز خواهد گشت و به عنوان مهدی دوران عدالت را به وجود خواهد آورد. مشهورترین و فعال ترین شاخه آنها قرمطی ها بودند.
گاهی اوقات از لفظ «هفت امامی» برای اشاره به کل اسماعیلی ها استفاده می شود، البته جریان های کنونی اسماعیلی، مانند مستعلی ها و نزاری ها به مراتب بیش از هفت امام دارند.
امام های اسماعیلی، بعد از محمد بن اسماعیل، از سوی برخی گروه های قرمطی پذیرفته نشد. [ ۳] آن ها از پذیرش امام های فاطمی امتناع ورزیدند و به ظهور مهدی موعود اعتقاد داشتند، آن ها، امام های جدید را، به عنوان بدعت گذارانی مشکوک در نظر می گرفتند. [ ۴]
• عبادالله بن محمد ( وفی احمد ) ( ۱۷۹ ه. ق - ۲۱۲ ه. ق )
• احمد بن عبادالله ( تقی محمد ) ( ۱۷۴ ه. ق - ۲۱۲ ه. ق )
• حسین بن احمد ( عبدالله زکی ) ( ۲۱۰ ه. ق - ۲۲۵ ه. ق )
• عبیدالله مهدی بالله ( ۲۵۹ ه. ق - ۳۲۹ ه. ق ) ( بنیان گذار خلافت فاطمی )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگاهی اوقات از لفظ «هفت امامی» برای اشاره به کل اسماعیلی ها استفاده می شود، البته جریان های کنونی اسماعیلی، مانند مستعلی ها و نزاری ها به مراتب بیش از هفت امام دارند.
امام های اسماعیلی، بعد از محمد بن اسماعیل، از سوی برخی گروه های قرمطی پذیرفته نشد. [ ۳] آن ها از پذیرش امام های فاطمی امتناع ورزیدند و به ظهور مهدی موعود اعتقاد داشتند، آن ها، امام های جدید را، به عنوان بدعت گذارانی مشکوک در نظر می گرفتند. [ ۴]
• عبادالله بن محمد ( وفی احمد ) ( ۱۷۹ ه. ق - ۲۱۲ ه. ق )
• احمد بن عبادالله ( تقی محمد ) ( ۱۷۴ ه. ق - ۲۱۲ ه. ق )
• حسین بن احمد ( عبدالله زکی ) ( ۲۱۰ ه. ق - ۲۲۵ ه. ق )
• عبیدالله مهدی بالله ( ۲۵۹ ه. ق - ۳۲۹ ه. ق ) ( بنیان گذار خلافت فاطمی )
wiki: اسماعیلیه هفت امامی