عبیدالله مهدی

دانشنامه آزاد فارسی

عُبِیدُالله مهدی (۲۵۹ـ۳۲۲ق)
(یا: عبیدالله بن محمد فاطمی، مهدی فاطمی) مؤسس و نخستین امیر (حک: ۲۹۷ـ۳۲۲ق) سلسلۀ علویان اسماعیلی مذهب مغرب و نخستین خلیفۀ فاطمی در شمال افریقا. در باب نسب و محل تولد وی اختلاف است ، گروهی او را فرزند عبدالله بن میمون قدّاح و محل تولد او را هم سَلَمیّه (در سوریه ) یا در کوفه دانسته اند. وی خود را از اخلاف حضرت علی (ع) و فاطمه زهرا (س) معرفی می کرد. او پس از آن که به ابوعبدالله شیعی، داعی بزرگ اسماعیلی، که مقدمات تأسیس دولت فاطمیان را در شمال افریقا مهیا ساخت ، پیوست ، فاتحانه وارد رقاده شد (۲۹۷ق) و به قدرت رسید. عبیدالله به مدت ۲۵ سال بر اریکه قدرت ماند. در این مدت ، مبلّغ بزرگش ، ابوعبدالله شیعی و برادرش ابوالعباس را در سال اول حکومتش کشت و به توسعۀ قلمرو خود پرداخت . وی والیان و مبلّغان آیین خود را راهی طرابلس غرب و سیسیل کرد. سپس درصدد تسخیر مصر برآمد اما موفق نگردید. با وجود این، اقتدار خود را از مرز مصر تا مراکش گسترش داد. در ۳۰۳ق، شهر مهدیه را ساخت و پایتخت خود را از قیروان به آن جا منتقل نمود. وی در ۶۳سالگی درگذشت .

پیشنهاد کاربران

بپرس